Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Επιμέλεια |
||
Γραμμή 19:
|τόπος_στέψης2 =
|προκάτοχος2 = '''ο ίδιος''', ως Βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας
|διάδοχος2 = '''[[Διακήρυξη της κατάργησης της μοναρχίας|κατάργηση της μοναρχίας]]'''<br />[[Εθνοσυνέλευση]]<br /><small>διοικητικό νομοθετικό σώμα της [[Πρώτη Γαλλική Δημοκρατία|Πρώτης Γαλλικής Δημοκρατίας]]<br />[[Λουδοβίκος ΙΖ' της Γαλλίας|Λουδοβίκος ΙΖ']] ως νόμιμος (De jure) διάδοχος και κληρονόμος. <br /> Ο επόμενος βασιλεύων μονάρχης στη Γαλλία ήταν ο [[Ναπολέων Α']] το 1804.</small>
|σύζυγος = [[Μαρία Αντουανέτα]]
|επίγονοι =
Γραμμή 46:
}}
Ο '''Λουδοβίκος ΙΣΤ΄''', γεννημένος ως '''Λουδοβίκος Αύγουστος''' ([[Γαλλική γλώσσα|γαλλικά]]: ''Louis XVI, Louis Auguste
Ο πατέρας του πέθανε σε ηλικία 35 ετών πριν τον βασιλιά παππού του, χωρίς να μπορέσει να πάρει τον τίτλο. Η μητέρα του
Μαρία Ιωσηφίνα της Σαξονίας (1731
Ήταν ο μεγαλύτερος από 8 παιδιά, εκ των οποίων τα τρία πέθαναν σε βρεφική ηλικία. Οι γονείς του τον απαρνήθηκαν αφού λάτρευαν τον άλλον τους γιο Λουδοβίκο της Βουργουνδίας που πέθανε
== Βασιλιάς της Γαλλίας ==
Ο νέος βασιλιάς χαρακτηριζόταν από αφηρημάδα που πολλοί την απέδιδαν στην ισχυρή [[μυωπία]] του: μετά βίας μπορούσε να ξεχωρίσει ακόμα και το συνομιλητή του. Ήταν εξαιρετικά μελετηρός και τα ενδιαφέροντα του ήταν η [[ιστορία]], η [[γεωγραφία]] και οι τέχνες. Το ναυτικό το έκανε προτεραιότητα της πολιτικής του, κάτι στο οποίο η χώρα του μειονεκτούσε σε σχέση με την μεγάλη της αντίπαλο, την γειτονική [[Αγγλία]]. Σχεδίαζε να ανατρέψει την δυσχερή Συνθήκη των Παρισίων. Το ενδιαφέρον του για το ναυτικό οφειλόταν και στον ενθουσιασμό του όταν είδε για πρώτη φορά τη θάλασσα.
Ο [[Λουδοβίκος
Από το γάμο του με την Αυστριακή πριγκίπισσα [[Μαρία Αντουανέτα]] (κόρη του αυτοκράτορα [[Φραγκίσκος
* [[Μαρία Θηρεσία της Γαλλίας]]
* [[Λουδοβίκος
Τα άλλα δύο παιδιά τους πέθαναν σε νηπιακή ηλικία πριν την έκρηξη της επανάστασης.
Γραμμή 80 ⟶ 79 :
== Αποτυχία των ξένων δυνάμεων να τον επαναφέρουν ==
[[Αρχείο:Louis16-1775.jpg|thumb|right|200px|Ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας σε ηλικία 20 ετών]]
Οι άλλοι μονάρχες της [[Ευρώπη]]ς είδαν με μεγάλη δυσπιστία το επαναστατικό κίνημα στην Γαλλία, διότι δικαιολογημένα φοβόντουσαν και την δική τους θέση. Εξέφρασαν την συμπαράσταση τους στο βασιλικό ζεύγος, με πρώτον απ' όλους τον ίδιο τον αδελφό της βασίλισσας, αυτοκράτορα των [[Αψβούργοι|Αψβούργων]] της Αυστρίας [[Λεοπόλδος
Αλλά οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν ανέτοιμοι για οποιαδήποτε μάχη. Ενώ προσπαθούσαν να αναδιοργανώσουν τον στρατό του, ο Πρωσσικός στρατός υπό την ηγεσία του δούκα Καρόλου Γουλιέλμου Φερδινάνδου επιτέθηκε στον [[Ρήνος|Ρήνο]] στο [[Κόμπλεντζ]] και κατέλαβε εύκολα τα φρούρια της περιοχής. Τότε θεωρώντας τον εαυτό του νικητή έκανε
▲Οι άλλοι μονάρχες της [[Ευρώπη]]ς είδαν με μεγάλη δυσπιστία το επαναστατικό κίνημα στην Γαλλία, διότι δικαιολογημένα φοβόντουσαν και την δική τους θέση. Εξέφρασαν την συμπαράσταση τους στο βασιλικό ζεύγος, με πρώτον απ' όλους τον ίδιο τον αδελφό της βασίλισσας, αυτοκράτορα των [[Αψβούργοι|Αψβούργων]] της Αυστρίας [[Λεοπόλδος Β' της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Λεοπόλδο τον 2ο]]. Ο Λεοπόλδος, και ο [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Β' της Πρωσίας]] σε συνεργασία με Γάλλους ευγενείς ανακοίνωσαν ([[27 Αυγούστου]] [[1791]]) την Διακήρυξη του Πίλινιτζ, που εξέφραζε επίσημα το ενδιαφέρον των μοναρχών της Ευρώπης απέναντι στον Λουδοβίκο και την οικογένεια του. Στην πραγματικότητα ο Λεοπόλδος είχε βλέψεις και σε Γαλλικά εδάφη επωφελούμενος την αναστάτωση, με πρώτο στόχο την [[Αλσατία]]. Το επαναστατικό συμβούλιο απάντησε στέλνοντας ευγενείς στις Αυστριακές Κάτω Χώρες, προκειμένου να ξεσηκώσουν τον λαό και να προκαλέσουν προβλήματα στον αυτοκράτορα, κηρύσσοντας επίσημα τον πόλεμο στον Λεοπόλδο ([[20 Απριλίου]] [[1792]]) μετά από μια σειρά αποτυχημένων διαπραγματεύσεων με τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Φρανσουά Ντιμουριέ.
▲Αλλά οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν ανέτοιμοι για οποιαδήποτε μάχη. Ενώ προσπαθούσαν να αναδιοργανώσουν τον στρατό του, ο Πρωσσικός στρατός υπό την ηγεσία του δούκα Καρόλου Γουλιέλμου Φερδινάνδου επιτέθηκε στον [[Ρήνος|Ρήνο]] στο [[Κόμπλεντζ]] και κατέλαβε εύκολα τα φρούρια της περιοχής. Τότε θεωρώντας τον εαυτό του νικητή έκανε την [[διακήρυξη του Μπρούνσγουικ]] ([[25 Ιουλίου]]) υπογεγραμμένη και από τους Αυστριακούς, σύμφωνα με την οποία ο βασιλιάς Λουδοβίκος 16ος επανερχόταν πλήρης απόλυτης εξουσίας στον Γαλλικό θρόνο, όπως και πρωτύτερα. Οι οποιοιδήποτε αμφισβητίες θα τιμωρούνταν με θάνατο.
== Αποκεφαλισμός του βασιλιά και τρομοκρατία των Ιακωβίνων ==
[[Αρχείο:LouisXVIExecutionBig.jpg|thumb|right|
Οι φανατικότεροι εχθροί του Λουδοβίκου, η λεγόμενη [[Κομούνα του Παρισιού (Γαλλική Επανάσταση)|Κομμούνα]], βρήκαν την διακήρυξη του Μπρούνσγουικ ως αφορμή να κατηγορήσουν το Λουδοβίκο για εσχάτη εθνική προδοσία της ίδιας της χώρας του από τους εχθρούς της. Ο λαός εξοργίστηκε με τη βασιλική οικογένεια, πολιόρκησε το [[Ανάκτορο Κεραμεικού]], όπου ζούσε, και τους συνέλαβε.
Γραμμή 93 ⟶ 90 :
{{απόσπασμα|''ο Λουδοβίκος Καπέτος πρέπει να πεθάνει για να σωθεί η χώρα''.}}
Χειρόγραφη επιστολή του αρχιδήμιου του Παρισιού Σαρλ Ανρί Σανσόν, αποκαλύπτει τα τελευταία λόγια του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ': όταν ανήλθε στο ικρίωμα ρώτησε τον δήμιό του αν θα συνέχιζαν να ηχούν τα τύμπανα κι εκείνος του απάντησε πως δεν γνώριζε. Τα τελευταία του λόγια ήταν ''Είμαι αθώος κύριοι και εύχομαι το αίμα μου να σφραγίσει τουλάχιστον την ευτυχία των Γάλλων''.<ref>Αθηνά Ντούλια, «Ένα χειρόγραφο αποκαλύπτει τα τελευταία λόγια του Λουδοβίκου
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου αποκεφαλίσθηκαν και οι ηγέτες των [[Γιρονδίνοι|Γιρονδίνων]].
Μετά τον αποκεφαλισμό τους, οι [[Ιακωβίνοι]] πήραν την εξουσία και επιδόθηκαν σε τυχοδιωκτικές εκτελέσεις των αντιπάλων τους καταδικάζοντας σε θάνατο μέσα σε έναν χρόνο 2.000 φιλομοναρχικούς. Η τρομοκρατία των Ιακωβίνων έληξε με την ανατροπή τους έπειτα από πραξικόπημα, και με τον αποκεφαλισμό του [[Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]]
==Παραπομπές==
Γραμμή 105 ⟶ 102 :
* [http://www.britannica.com/eb/article-9049069/Louis-XVI|Εγκυκλοπαίδεια Britannica]
* http://www.sansimera.gr/archive/biographies/show.php?id=136&name=Maximilien_Robespierre
* Αθηνά Ντούλια, «Ένα χειρόγραφο αποκαλύπτει τα τελευταία λόγια του Λουδοβίκου
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
| |||