Λαϊκό Κόμμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

}}

 

Στις εκλογές του 1920 επικράτησε έναντι του [[Κόμμα των Φιλελευθέρων|κόμματος των Φιλελευθέρων]] του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθερίου Βενιζέλου]]. Το διάστημα [[1920]]-[[1922|22]] σχηματίστηκαν διαδοχικές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή του Λαϊκού Κόμματος, υπό τους [[Δημήτριος Γούναρης|Γούναρη]], [[Νικόλαος Στράτος|Νικόλαο Στράτο]] και [[Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης|Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη]]. Μετά τη [[Μικρασιατική Καταστροφή]] και το στρατιωτικό κίνημα του Σεπτεμβρίου του [[1922]], η πλειοψηφία των στελεχών του διώχτηκε και 5 από τα κυριότερα στελέχη των κυβερνήσεών του εκτελέστηκαν, μαζί με τον τελευταίο αρχιστράτηγο, [[Γεώργιος Χατζηανέστης|Χατζηανέστη]].

Στις εκλογές που ακολούθησαν την παλινόρθωση βγήκε πρώτο σε κοινοβουλευτική δύναμη, χωρίς όμως να είναι σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση. Τελικώς, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις [[Κωνσταντίνος Δεμερτζής|Κωνσταντίνου Δεμερτζή]] και [[Ιωάννης Μεταξάς|Ιωάννη Μεταξά]]. Μετά το θάνατο του [[Παναγής Τσαλδάρης|Παναγή Τσαλδάρη]] και την επιβολή του καθεστώτος της [[Δικτατορία της 4ης Αυγούστου|4ης Αυγούστου]], ανεστάλη η πολιτική του δράση, όπως και όλων των άλλων κομμάτων, ακόμη και αυτού του Ι. Μεταξά, παράγοντες του οποίου και διώχθηκαν.

 

Μετά την απελευθέρωση το [[1944]], το κόμμα επαναδραστηριοποιήθηκε υπό συλλογική ηγεσία, μέχρι που αρχηγός του ορίσθηκε ο ανιψιός του Παναγή Τσαλδάρη, [[Κωνσταντίνος Τσαλδάρης]]. Στις εκλογές που ακολούθησαν παρέμεινε η πρώτη δύναμη στο χώρο της Δεξιάς. Αποκορύφωμα ήταν οι εκλογές του [[1946]], στις οποίες υπερίσχυσε έναντι του ασθενικού Κέντρου και των καταλοίπων του μεταξικού καθεστώτος, εκλογές όπου απείχαν οι κομμουνιστές. Παρά τη νίκη του όμως, ο [[Κωνσταντίνος Τσαλδάρης]] αναγκάστηκε υπό την έντονη πίεση των Αμερικανών, να στηρίξει κυβέρνηση συνασπισμού, με πρωθυπουργό τον παλαιό βενιζελικό πολιτικό και αρχηγό του [[Κόμμα των Φιλελευθέρων|κόμματος των Φιλελευθέρων]], [[Θεμιστοκλής Σοφούλης|Θεμιστοκλή Σοφούλη]]. Στο δημοψήφισμα για τη μορφή του πολιτεύματος που έγινε τον ίδιο χρόνο, στήριξε ανεπιφύλακτα την επιστροφή του βασιλιά [[Γεώργιος Β΄ της Ελλάδας|Γεωργίου Β΄]].

 

Στις εκλογές του [[1950]] παρέμεινε πρώτη δύναμη στο χώρο της Δεξιάς, αν και τα κόμματα του Κέντρου μπόρεσαν να αποκτήσουν την πλειοψηφία στη Βουλή. Στις εκλογές του [[1951]] όμως, το κόμμα σαρώθηκε από τον [[Ελληνικός Συναγερμός|Ελληνικό Συναγερμό]] του [[Αλέξανδρος Παπάγος|Αλέξανδρου Παπάγου]], τη νέα δύναμη στη Δεξιά, η δε πλειοψηφία των στελεχών του προσχώρησε άμεσα σ’ αυτόν. Ο [[Κωνσταντίνος Τσαλδάρης]] συνέχισε να ηγείται του συνεχώς συρρικνούμενου κόμματός του, το οποίο πλέον εξέλεγε ελάχιστο αριθμό βουλευτών. Το [[1956]], το Λαϊκό Κόμμα συμμετείχε από κοινού με τα κόμματα του Κέντρου και της Αριστεράς, στο συνασπισμό υπό τον τίτλο "[[Δημοκρατική Ένωση]]", συγκροτώντας κατ' αυτόν τον τρόπο ένα είδος "Λαϊκού Μετώπου", κερδίζοντας 3 έδρες στη Βουλή. Το [[1958]], το Λαϊκό Κόμμα επιχείρησε να ανακτήσει ορισμένα από τα παλαιά στελέχη του, συγκεντρώνοντάς τα σε έναν εκλογικό συνασπισμό υπό την επωνυμία "[[Ένωσις Λαϊκού Κόμματος]]", και έλαβε στις εκλογές της [[11 Μαΐου|11ης Μαΐου]] 4 έδρες, οι 2 από τις οποίες περιήλθαν στο κόμμα. Από το [[1961]] δεν μετέχει πλέον σε εκλογές.

 

{{παραπομπές}}