Υπερσυμμετρία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η υπερσυμμετρία θεωρείται κλειστή συμμετρία, ενώ αντίπαλοι της θεωρίας[http://arxiv.org/abs/hep-th/0606029] έχουν αντιπροτείνει ''δυνητικά ολοκληρούμενη συμμετρία στο [[άπειρο]]''. Ο κενός χώρος αντιμετωπίζεται ως "χρωμοδυναμικός θόρυβος" ενώ τα σωματίδια ως "Καμπύλες Hilbert"[https://en.wikipedia.org/wiki/Hilbert_curve] όμως στον μη συνεχή (ή πιο σωστά πιθανοτικά συνεχή) χώρο κι όχι σύμφωνα με τον βασικό ορισμό των καμπύλων αυτών. Τα σωματίδια θεωρούνται διαταραχή του χρωμοδυναμικού θορύβου[https://books.google.gr/books?id=hhu1ZsiEYNoC&pg=PA133&dq=chromodynamic+noise&hl=en&sa=X&ved=0CCMQ6AEwAWoVChMIkLrMkrjfyAIVSnEUCh3yRgul#v=onepage&q&f=false], που δεν κινούν τους κόκκους του θορύβου του κενού, αλλά ως κύμα μεταφέρεται μόνο η πληροφορία[https://books.google.gr/books?id=l2hZKnlYDxoC&pg=PA204&lpg=PA204&dq=chromodynamic+noise&source=bl&ots=4xkchi_7Vm&sig=DjXxMnpM3XqRgc7oOmUbWCvc_g4&hl=en&sa=X&ved=0CDwQ6AEwBmoVChMI_MT9z7ffyAIVw80UCh2cPgub#v=onepage&q&f=false] μέσα στο πλέγμα[http://www.gsjournal.net/old/files/4286_anderton107.pdf], πράγμα που βασίζεται σε ιδέες θεωρητικών της υπερσυμμετρίας όπως του [[Φρανκ Ουίλτσεκ]]. Πρόκειται περισσότερο για αναβάθμιση παρά για κατάργηση της υπερσυμμετρίας. Η θεωρία της "δυνητικής συμμετρίας" δεν επικαλείται υπερσυμμετρικά σωματίδια, αλλά το ίδιο το πεδίο "χώρος" δρα σαν ''κατακερματισμένες καμπύλες Hilbert'' που όταν διαταραχθούν, απορροφούν ενέργεια και παράγουν μοτίβα-σωματίδια ελαττώνοντας σημειακά την εντροπία του πεδίου.