Ερνστ Κάλτενμπρουνερ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

O ''Dr. Jur.'' '''Ερνστ Κάλτενμπρουνερ''' (''Ernst Kaltenbrunner'', [[4 Οκτωβρίου]] [[1903]] - [[16 Οκτωβρίου]] [[1946]])<ref name="Enc">[[#Brit|«Ernst Kaltenbrunner», ''Encyclopædia Britannica'']].</ref> ήταν Αυστριακός νομικός και πολιτικός, αρχηγός των SS στη χώρα του. Έφτασε έως το βαθμό του αντιστρατήγου των SS (Obergruppenführer). Διετέλεσε επικεφαλής του πανίσχυρου [[Κεντρικό Γραφείο Ασφαλείας του Ράιχ|Κεντρικού Γραφείου Ασφαλείας του Ράιχ]] (Reichssicherheitshauptamt - ''RSHA'') από το 1943 κι είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη του [[Χίτλερ]]. Μετά την κατάρρευση του ναζιστικού καθεστώτος δικάστηκε στη [[Δίκη της Νυρεμβέργης]] και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό.<ref name="ABR">[[#Axis|Axis Biographical Research]].</ref>

Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου 1903 στο Ρίιντ ιμ Ίνκραϊς (Ried im Innkreis)<ref name="Enc"/> της [[Αυστρία|Αυστρίας]]. Ο πατέρας του, Χούγκο, ήταν δικηγόρος, όπως και ο παππούς του. Η μητέρα του, Θηρεσία Ελισάβετ, με την οποία ο Ερνστ είχε ιδιαίτερο δέσιμο, ήταν ουγγρικής καταγωγής. Στο σπίτι των Κάλτενμπρουνερ επικρατούσαν οι ιδέες του παν-γερμανισμού, του [[Αντισημιτισμός|αντισιμιτισμού]] και του αντικληρικαλισμού.<ref>[[#Black|Black (1984)]], σ. 26-29.</ref> Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων, γνωρίστηκε και έγινε φίλος με τον [[Άντολφ Άιχμαν]].<ref>[[#Houston|Houston (1972)]], σ. 11.</ref> Αποφοίτησε από το Realgymnasium (Πρακτικό) του [[Λιντς]] και στη συνέχεια γράφτηκε στο χημικό τμήμα του Ινστιτούτου Τεχνολογίας του [[Γκρατς]]. Έπειτα όμως από δυο χρόνια σπουδών, υπό την πίεση της μητέρας του, άλλαξε πεδίο και μεταπήδησε στη Νομική Σχολή.<ref>[[#Houston|Houston (1972)]], σ. 19-20.</ref> Αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο το [[1926]]. Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος στο [[Σάλτσμπουργκ]], στη συνέχεια όμως επέστρεψε στο Λιντς ([[1928]]).

===ΗγετικέςΚαριέρα και ηγετικές θέσεις===

Το [[1937]] ο Κάλτενμπρουνερ ανέλαβε την ηγεσία των αυστριακών SS. Είχε συμμετοχή στην προσάρτηση της Αυστρίας στο Γερμανικό [[Ράιχ]] ([[Προσάρτηση της Αυστρίας|Άνσλους]]) το 1938 και για τη συμβολή του αυτή ο Χίτλερ τον προήγαγε σε ταξίαρχο (Brigadeführer) των SS. Την ίδια χρονιά ανέλαβε τη θέση του Ανώτερου Αρχηγού των SS και της Αστυνομίας (Höhere SS- und Polizeiführer - ''HSSPF'') στη [[Βιέννη]].<ref name="Black-3">[[#Black|Black (1984)]], σ. 3.</ref> Στις [[11 Σεπτεμβρίου]] [[1941]] προήχθη σε υποστράτηγο (Gruppenführer) των SS. Νέα προαγωγή τον Ιούνιο του [[1943]] του έδοσε το βαθμό του αντιστρατήγου.<ref name="ABR"/> Από το Άνσλους έως τις αρχές τουτο 1940 διετέλεσε Υπουργός Ασφαλείας<ref name="Enc"/> της προσαρτημένης Αυστρίας -ήταν όμως μια θέση με τυπικό χαρακτήρα.<ref>[[#Black|Black (1984)]], σ. 104.</ref>

Το μεγάλο άλμα στην καριέρα του ήλθε μετά τη δολοφονία του [[Ράινχαρντ Χάιντριχ]] το [[1942]], αρχηγού του RSHA, στο οποίο υπαγόταν και η [[Γκεστάπο]] και η Yπηρεσία Πληροφοριών των SS ([[Sicherheitsdienst]] - ''SD'').<ref name="Black-3"/> Για ένα μικρό χρονικό διάστημα την αρχηγία τηςτoυ αναλαμβάνειΚεντρικού οΓραφείου ίδιοςείχε ανάβει προσωπικά ο [[Χάινριχ Χίμλερ]], το 1943, όμως, εμπιστεύεταιδιόρισε τηστη θέση αυτή στον Κάλτενμπρουνερ. Παράλληλα, λόγω της θέσης του, είναι οέγινε προϊστάμενος των στρατοπέδων συγκέντρωσης και εξόντωσης, με στενότερους συνεργάτες του τον Άιχμαν και τον [[Ρούντολφ Ες (Άουσβιτς)|Ρούντολφ Ες]] (Höss), Διοικητή του στρατοπέδου του [[Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς|Άουσβιτς-Μπίρκεναου]]. Επίσης, ονομάσθηκε Πρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Αστυνομίας Δίωξης Εγκλήματος, η οποία μετά τον Πόλεμο μετονομάσθηκε σε [[Ιντερπόλ]].

Με την κατάρρευση της [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζιστικής Γερμανίας]] ο Κάλτενμπρουνερ έδωσε εντολή σε όλους τους διοικητές στρατοπέδων να εκτελέσουν τους κρατουμένους και στη συνέχεια να φύγουν από τα στρατόπεδα. Ο ίδιος πήρε ένα αναγνωριστικό αεροσκάφος και πέταξε προς νότο. Αναγκάσθηκε, όμως, να προσγειωθεί και συνελήφθη από τους Συμμάχους. Δικάστηκε στη Δίκη της Νυρεμβέργης. Κατά τη διάρκεια της κράτησής του, υπέστη δυο επεισόδια υπαραχνοειδούς αιμορραγίας.<ref name="Γκολντ-107"/> Κρίθηκε ένοχος για δύο από τις τέσσερεις κατηγορίες και καταδικάστηκε σε θάνατο με απαγχονισμό. Η ποινή εκτελέστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946.

{{παραπομπές|2}}