Αιθανάλη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η αιθανάλη παρατηρήθηκε για πρώτη φορά το [[1774]], από το [[Σουηδία|Σουηδό]] φαρμακοποιό και χημικό [[Καρλ Βίλχελμ Σέελε]] (''Carl Wilhelm Scheele'')<ref>C. W. Scheele (1774) "Om Brunsten eller Magnesia nigra och dess egenskaper" (On brown-stone or black magnesia [i.e., manganese ore] and its properties), Kungliga Svenska vetenskapsakademiens handlingar (Proceedings of the Royal Swedish Academy of Sciences), 35 : 89-116 ; 177-194. Στις σελίδες 109-110, ο Σέελε αναφέρει ότι «...οξειδώνοντας αιθανόλη με διοξείδιο του μαγνησίου και υδροχλωρικό ή θειικό οξύ, παράγεται ένα προϊόν που μυρίζει παρόμοια με το νιτρικό αιθυλεστέρα...». Μεταγενέστεροι ερευνητές, διαβάζοντας την παραπάνω αναφορά συνειδητοποίησαν ό,τι ο Σέελε.</ref>. Ερευνήθηκε το [[1800]] από τους [[Γαλλία|Γάλλους]] χημικούς [[Αντουάν Φρανσουά]] (''Antoine François, comte de Fourcroy'') και [[Λουΐ Νικολά Βωκλέν]] (''Louis Nicolas Vauquelin''), ενώ ακόμη αργότερα, το [[1821]], το [[1822]] και το [[1832]], ερευνήθηκε επίσης από το [[Γερμανία|Γερμανό]] χημικό [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ Ντεμπεράινερ]] (''Johann Wolfgang Döbereiner'')<ref>(Döbereiner) (1821) "Neue Aether" (A new ether), Journal für Chemie und Physik, 32 : 269-270. Döbereiner names the new "ether" "Sauerstoffäther" (oxygen-ether).</ref><ref>(Döbereiner) (1822) "Döbereiner's Apparat zur Darstellung des Sauerstoffaethers" (Döbereiner's apparatus for the preparation of oxygen-ether), Journal für Chemie und Physik, 34 : 124-125.</ref><ref>J. W. Döbereiner (1832) "Bildung des Sauerstoff-Aethers durch atmosphärische Oxidation des Alkohols" (Formation of oxy-ether by atmospheric oxidation of alcohol), Journal für Chemie und Physik, 64 : 466-468. Σύμφωνα με την παραπάνω αναφορά του, ο Döbereiner παρήγαγε αιθανάλη οξειδώνοντας αιθανόλη με ατμοσφαιρικό αέρα, παρουσία [[λευκόχρυσος|μαύρου λευκόχρυσου]].</ref>, μετά, το [[1835]], από τον επίσης Γερμανό χημικό [[Γιούστους φον ΛιέμπιγκΛίμπιγκ]] (''Justus von Liebig'')<ref>William H. Brock, Justus von Liebig: The Chemical Gatekeeper (Cambridge, England: Cambridge University Press, 1997), pages 83-84.</ref>. Το 1835, ο Λίμπιγκ ονόμασε την ένωση «αλδεΰδη»<ref>J. Liebig (1835) "Sur les produits de l'oxidation de l'alcool" (On the products of the oxidation of alcohol), Annales de Chimie et de Physique, 59 : 289-327. From page 290: "Je le décrirai dans ce mémoire sous le nom d'aldehyde ; ce nom est formé de alcool dehydrogenatus." («...θα την περιγράψω σε αυτήν την αναφορά με την ονομασία αλδεΰδη (aldehyde)· η ονομασία αυτή σχηματίστηκε από την (έκφραση) alcohol dehydrogenatus...»).</ref>, όνομα από το οποίο προήλθε αργότερα η εμπειρική ονομασία «ακεταλδεΰδη»<ref>Η ονομασία άλλαξε το νωρίτερο από το [[1868]]. Δείτε για παράδειγμα: Eugen F. von Gorup-Besanez, ed., Lehrbuch der organischen Chemie für den Unterricht auf Universitäten … [Textbook of Organic Chemistry for Instruction at Universities … ], 3rd ed. (Braunschweig, Germany: Friedrich Vieweg und Sohn, 1868), vol. 2, page 88.</ref>, γιατί ο ίδιος ο όρος αλδεΰδη, ως γνωστόν, τελικά χρησιμοποιήθηκε για να ονομάσει όλην την τάξη των αλδεϋδών, κατ' αναλογία με το «αλκοόλη», που αρχικά αναφερόταν μόνο στην αιθανόλη.