Πτώχευση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Στη πράξη η πτώχευση αποτελεί ''«συλλογική διαδικασία»'', μια διαδικασία δηλαδή, που προβλέπεται σε περιπτώσεις αφερεγγυότητας [[Επιχείρηση|επιχειρήσεων]]. Όταν κηρυχθεί η πτώχευση, οι δανειστές του οφειλέτη δεν μπορούν να ασκήσουν ατομικά καταδιωκτικά μέτρα εναντίον του, αλλά ενώνονται σε μια ''«ομάδα»'', τα δικαιώματα της οποίας ασκούνται από το ''«σύνδικο»'', με σκοπό τη συνολική [[εκποίηση]] της περιουσίας του οφειλέτη και την ίση μεταχείριση όλων των πιστωτών. Αποφεύγοντται έτσι ο πανικός των πιστωτών, η σώρευση [[Δίκη|δικών]], η σπουδή στην [[κατάσχεση]] των επιμέρους περιουσιακών στοιχείων του οφειλέτη και τελικά η καταστροφή της επιχείρησής του.

 

 

== Γενικές κατευθύνσεις ==

Η ατίμωση του οφειλέτη ("stigma of bankruptcy"), η προσωποκράτησή του, η επιβολή δυσμενών οικογενειακών, κοινωνικών και επαγγελματικών μειώσεων και ανικανοτήτων ήταν κυρώσεις προβλεπόμενες από τις παλαιότερες πτωχευτικές νομοθεσίες. Η κυρωτική αυτή λειτουργία της πτώχευσης δεν ισχύει πλέον, τουλάχιστον στις ακραίες της μορφές.

 

Οι σύγχρονες εξελίξεις μετέβαλαν τη λειτουργία της πτώχευσης:

* Πρώτον, οι οικονομικές διακυμάνσεις και οι κρίσεις ολόκληρων επιχειρηματικών κλάδων (ή και της οικονομίας γενικότερα) καθιστούν συχνότατα την επιχειρηματική αποτυχία αποτέλεσμα όχι δολιότητας, αλλά ατυχίας, που δεν επιτρέπεται να οδηγεί σε στιγματισμό.

* [[Πτώχευση κράτους]]

 

{{οικονομικά-επέκταση}}