Λουδοβίκος Β´ της Βαυαρίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|τόπος_γέννησης = [[Παλάτι ΝυμφενμπούργκερΝύμφενμπουργκ]], Γερμανία

Ο '''Λουδοβίκος Όθων Φρειδερίκος Γουλιέλμος της Βαυαρίας''' ([[Γερμανική γλώσσα|γερμανικά]]: ''Ludwig Otto Friedrich Wilhelm von Bayern'', [[25 Αυγούστου]] [[1845]] – [[13 Ιουνίου]] [[1886]]) ήταν [[Βασίλειο της Βαυαρίας|βασιλιάς της Βαυαρίας]], από τις [[10 Μαρτίου]] [[1864]] έως τις [[13 Ιουνίου]] [[1886]]. Έφερε επίσης τους τίτλους: Κόμης του [[Παλατινάτο|Παλατινάτου του Ρήνου]], Δούκας της [[Βαυαρία]]ς, της [[Φραγκονία]]ς και της [[Σουηβία]]ς. Παράλληλα, ήταν γνωστός και ως ''Βασιλιάς των Παραμυθιών'' (der Märchenkönig), λόγω της ρομαντικής του άποψης για το [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]].

Ο Λουδοβίκος ήταν ο μεγαλύτερος γιος του τότε πρίγκιπα της [[Βασίλειο της Βαυαρίας|Βαυαρίας]], [[Μαξιμιλιανός Β΄ της Βαυαρίας|Μαξιμιλιανού Β΄]], και της γυναίκας του [[Μαρία της Πρωσίας|Μαρίας της Πρωσίας]]. Παππούς του, από τη μεριά του πατέρα του, ήταν ο βασιλιάς της Βαυαρίας [[Λουδοβίκος Α΄ της Βαυαρίας|Λουδοβίκος Α΄]], πατέρας του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα της Ελλάδας]].

Ο Λουδοβίκος γεννήθηκε στο [[Παλάτι ΝυμφενμπούργκερΝύμφενμπουργκ]] (σήμερα στα προάστια του [[Μόναχο|Μονάχου]]), στις 25 Αυγούστου 1845. Αρχικά, οι γονείς του σκόπευαν να τον ονομάσουν Όθωνα, αλλά ο παππούς του και βασιλιάς της Βαυαρίας, επέμεινε να του δώσουν το όνομα αυτό, καθώς είχαν κοινή ημερομηνία γεννήσεως, ημέρα που τιμάται ο [[Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας|Άγιος Λουδοβίκος]], προστάτης άγιος της Βαυαρίας.<ref>Schlimm, σ. 5</ref> Ο νεότερος κατά τρία χρόνια αδελφός του, ονομάστηκε τελικά Όθωνας.

Ο πατέρας του επιθυμούσε να μάθει και στους δύο του γιους, τις βασιλικές ευθύνες από μικρή ηλικία.<ref>Nöhbauer, 2007, σ. 6</ref> Ο Λουδοβίκος ελεγχόταν αυστηρά από τους δασκάλους του τόσο στη μελέτη, όσο και στην άσκηση. Μερικοί μελετητές μάλιστα υποστηρίζουν ότι αυτή η αυστηρή διαπαιδαγώγηση και τα άγχη της βασιλικής οικογένειας οδήγησαν το Λουδοβίκο στην εκκεντρική του συμπεριφορά ως ενήλικαενήλικας. Ο ίδιος δεν ήταν κοντά σε κανέναν από τους δύο του γονείς.<ref name="Focus">[http://www.focus.de/wissen/bildung/deutsche_geschichte/tid-22518/125-todestag-der-mythos-vom-maerchenkoenig_aid_632826.html ''Online Focus'']</ref> Αργότερα, ο ίδιος αναφερόταν στη μητέρα του με τη φράση «η σύζυγος του προκατόχου μου».<ref name="Nöhbauer12">Nöhbauer, 1998, σ. 12</ref>

Παρά την αυστηρή ζωή του, ο Λουδοβίκος συνέχιζε να είναι ρομαντικός. Στην ηλικία των 15 ετών παρακολούθησε τοντην [[Λόενγκριν (όπερα)|όπερα Λόενγκριν]] του Βάγκνερ.<ref name="Focus" /> Μεγάλο μέρος της παιδικής και εφηβικής ζωής του, ο Λουδοβίκος το πέρασε στο [[κάστρο ΧόενσβανγκαουΧοενσβάνγκαου]], κοντά στο [[Φύσεν]]. Ως έφηβος, δέθηκε φιλικά με τον Πρίγκιπα Παύλο, γόνο της πλούσιας βαυαρικής οικογένειας ΘουρνΤουρν ουντ Τάξις. Μαζί ιππεύανίππευαν, διάβαζαν ποίηση φωναχτά και ανέβαζαν σκηνές από όπερες του [[Ρίχαρντ Βάγκνερ|Βάγκνερ]]. Σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, συνδέθηκε φιλικά με την [[Ελισάβετ της Βαυαρίας]], μετέπειτα Αυτοκράτειρα της Αυστρίας, με την οποία άλλωστε είχαν συγγένεια.

Ο Λουδοβίκος στέφθηκε βασιλιάς της Βαυαρίας στις 10 Μαρτίου του 1864, ύστερα από το θάνατο του πατέρα του από ασθένεια.<ref name="Nöhbauer12" /> ΔεΔεν θεωρούνταν έτοιμος για ανώτατα αξιώματα, ενώ η ανθρωπιστική του παιδεία δεν τον είχε προετοιμάσει για τα καθήκοντα του βασιλιά.<ref name="Focus" /> Μολαταύτα, ήταν αγαπητός στο λαό της Βαυαρίας, μα και αλλού.<ref name="Focus" /> Ο Λουδοβίκος ζούσε σε μια εποχή, όπου οι πολίτες επιδίωκανεπεδίωκαν από καιρό ένα πιο δημοκρατικό τρόπο διακυβέρνησης, αλλά ο ίδιος ονειρευόταν την [[Απολυταρχία]], όπως την είχε καθιερώσει ο [[Γαλλία|Γάλλος]] βασιλιάς [[Λουδοβίκος ΙΔ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκος ΙΔ΄]].<ref name="Focus" />

Λίγες μόλις εβδομάδες μετά την στέψη του, κάλεσε τον Βάγκνερ στο [[Μόναχο]].<ref name="Life61">Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 61</ref><ref>Nöhbauer, 1998, σ. 25</ref>

Τα μεγαλύτερα άγχη του νέου βασιλιά, τουλάχιστον στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του, ήταν η απόκτηση ενός διαδόχου και η σχέσεις με την ιμπεριαλιστική [[Πρωσία]]. Για το πρώτο, αρραβωνιάστηκε στις 22 Ιανουαρίου 1867 τη [[Δούκισσα Σοφία της Βαυαρίας]], τη νεότερη αδελφή της φίλης του [[Ελισάβετ της Βαυαρίας]].<ref name="Focus" /> Ωστόσο, ανέβαλε διαρκώς την ημερομηνία των γάμων τους, και τελικά με ένα γράμμα, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, της ανακοίνωσε την απόφασή του να μην παντρευτούν. Άρχισε να κρατά ημερολόγιο, το οποίο όμως χάθηκε κατά τον [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β' Παγκόσμιο Πόλεμο]], και στο οποίο φαίνεται να έγραφε τις προσωπικές του σκέψεις σχετικά με τον σεξουαλικό του προσανατολισμό και τη θέλησή του να μείνει σωστός [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικός]].

Στον πόλεμο μεταξύ της [[Αυστριακή Αυτοκρατορία|Αυστριακής Αυτοκρατορίας]] και της [[Πρωσία]]ς, ο οποίος ξέσπασε το [[1866]], το [[Βασίλειο της Βαυαρίας]] τάχθηκε υπέρ της πρώτης, όπως πολλά άλλα γερμανικά κράτη.<ref name="Focus" /> Ο πόλεμος έληξε με νίκη των Πρώσων και των συμμάχων τους, κι έτσι ο Λουδοβίκος υπέγραψε αμυντική συνθήκη με τον [[Γουλιέλμος Α' της Γερμανίας|Γουλιέλμο Α']]. Κατά τον [[Γαλλοπρωσικός Πόλεμος|Γαλλοπρωσικό πόλεμο]] (1870-1871), η Βαυαρία πήρε μέρος στο πλευρό της Πρωσίας, η οποία με τη νίκη της κατάφερε να [[Γερμανική ενοποίηση|ενώσει όλα τα γερμανικά κρατίδια]]. Το Δεκέμβριο του 1870, ο Λουδοβίκος δωροδοκήθηκε μυστικά από τον [[Όττο φον Μπίσμαρκ|Μπίσμαρκ]], ώστε να συμφωνήσει στην είσοδο της [[Βασίλειο της Βαυαρίας|Βαυαρίας]] στην [[Γερμανική Αυτοκρατορία]].<ref>Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 55</ref> Με τον τρόπο αυτό, το βαυαρικό βασίλειο έχασε τη σπουδαιότητά του, αν και διατήρησε ορισμένα προνόμια. Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να διαμαρτυρηθεί για τις αλλαγές αυτές και έτσι αρνήθηκε να παρευρεθεί στην τελετή στέψης του [[Γουλιέλμος Α' της Γερμανίας|Γουλιέλμου Α']].<ref>Nöhbauer, 1998, σ. 37</ref>

Μετά την ίδρυση της ενιαίας Γερμανίας, ο Λουδοβίκος απομακρυνόταν από την πολιτική όλο και περισσότερο. Κατασκεύασε τρεις επιβλητικούς πύργους με ανάμεικτους αρχιτεκτονικούς ρυθμούς και μετέτρεψε το εσωτερικό τους σε έναν ερμητικά κλειστό κόσμο πολυτέλειας και υπερβολής.<ref name="Life61" /> Το πρώτο κάστρο ήταν το [[Κάστρο ΝόισβανσταϊνΝοϊσβάνσταϊν|ΝόισβανσταϊνΝοϊσβάνσταϊν]], πάνω στα βαυαρικά βουνά. Ακολούθησε το [[Παλάτι ΧερενχίμζεεΧέρενκιμζεε]], το οποίο σχεδιάστηκε στα πρότυπα του [[Παλάτι των Βερσαλλιών|Παλατιού των Βερσαλλιών]].<ref name="BPD">[http://www.schloesser.bayern.de/englisch/palace/index.htm Bavarian Palace Department]</ref> Το [[1869]] ολοκληρώθηκε η κατασκευή του Χειμερινού Κήπου, στην ταράτσα του Παλατιού του Μονάχου, που χρησιμοποιούσαν προγενέστεροι ηγεμόνες της Βαυαρίας. Ο Κήπος είχε ξεκινήσει το [[1867]] ως μια αρκετά μικρή κατασκευή, αλλά με προσθήκες τα έτη [[1868]] και [[1871]], οι διαστάσεις του μεγάλωσαν κατά πολύ. Τα σχέδιά του για ένα χώρο φεστιβάλ στην πόλη του Μονάχου, μονάχα για τον Βάγκνερ, ματαιώθηκαν κι έτσι την τετραετία 1872-1876 υποστήριξε την κατασκευή του ''[[Όπερα του Μπαϊρόιτ|Festspielhaus]]'' στο [[Μπαϊρόιτ]]. Σε αυτό το χώρο παρακολούθησε το [[1876]], την πρόβα και την τρίτη δημόσια εκτέλεση του πλήρους κύκλου του έργου [[Το Δαχτυλίδι των Νιμπελούνγκεν]]. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Λουδοβίκος, ανάμεσα στο [[1872]] και το [[1885]], παρακολούθησε 209 ιδιωτικές παραστάσεις (μόνος του ή με κάποιον καλεσμένο), το συνολικό κόστος των οποίων ανερχόταν στα 97.300 μάρκα.{{πηγή}}

Το [[1878]], αποπερατώθηκε το [[Παλάτι Λίντερχοφ]], κοντά στην πόλη [[ΟμπεραμμεργκάουΌμπεραμμεργκαου]], το μοναδικό κάστρο που ο βασιλιάς πρόφτασε να δει ολοκληρωμένο. Τη δεκαετία του [[1880]], ο Λουδοβίκος συνέχισε τα σχέδιά του, τα οποία όμως έμειναν στα χαρτιά: επιθυμούσε την κατασκευή του κάστρου Φάλκενσταϊν, κοντά στην μικρή πόλη Πφρόντεν, ενός παλατιού [[Βυζάντιο|βυζαντινού]] τύπου και ενός [[Κίνα|κινέζικου]] θερινού παλατιού στο [[Τιρόλο]].

Όλα τα μεγαλόπνοα έργα του Λουδοβίκου χρηματοδοτούνταν από το προσωπικό του κεφάλαιο, αλλά κάτι τέτοιο δε σταμάτησε την οικονομική πτώση της [[Βαυαρία]]ς.<ref>Nöhbauer, 1998, σ. 73</ref>{{Ref_label|I|i|none}} Οι Υπουργοί του, τον συμβούλευαν να κάνει οικονομία, αλλά αυτός συνέχισε με τις ρομαντικές του φαντασίεςφαντασιώσεις. Αποφάσισε να αντικαταστήσει τους Υπουργούς του, αλλά αυτοί έδρασαν πρώτοι.

Αναζητώντας μια αιτία για να καθαιρέσουν το βασιλιά, με συνταγματικό ωστόσο τρόπο, αποφάσισαν να στηρίξουν ότι ήταν ψυχικά άρρωστος, και δεν μπορούσε να κυβερνήσει. Ζήτησαν από το θείο του Λουδοβίκου και αντιβασιλέα της Βαυαρίας, [[Λεοπόλδος της Βαυαρίας|Λεοπόλδο]], να τον αντικαταστήσει αργότερα. Ο Λεοπόλδος δέχτηκε, εφόσον οι συνωμότες παρουσίαζαν αξιόπιστη απόδειξη ότι ο βασιλιάς ήταν [[Παράνοια|παρανοϊκός]].

Συντάχθηκε μια λίστα με παράξενες συνήθειες του Λουδοβίκου, βασισμένη σε μαρτυρίες και παράπονα υπηρετών του. Δεν είναι γνωστό, αν όλα όσα περιλαμβάνονταν στη λίστα ήταν αληθή, αλλά αυτό ήταν αρκετό. Στις αρχές Ιουνίου του [[1886]], τέσσερις [[Ψυχιατρική|ψυχίατροι]] με επικεφαλής τον [[Μπέρνχαρντ φον Γκούντεν]] ολοκλήρωσαν την αναφορά τους, καταλήγοντας ότι ο βασιλιάς πάσχει από [[παράνοια]].{{Ref_label|II|ii|none}} Στις 12 Ιουνίου, μεταφέρθηκε στο [[Κάστρο Μπεργκ]], δίπλα στη λίμνη [[Στάρνμπεργκερ]], νότια του [[Μόναχο|Μονάχου]].

Στις 13 Ιουνίου, γύρω στις εφτά παρά τέταρτο το απόγευμα,<ref name="Who">[http://www.whonamedit.com/doctor.cfm/491.html Whonamedit?]</ref> ο Λουδοβίκος ζήτησε από τον φον Γκούντεν, να τον συνοδεύσει σε μια βόλτα στις όχθες της κοντινής λίμνης. Υποτίθεται ότι θα επέστρεφαν στις οχτώ, αλλά κάτι τέτοιο δε συνέβη. Μετά από πολύωρες έρευνες, τα πτώματα των δύο ανδρών βρέθηκαν περίπου στις έντεκα το βράδυ, στα νερά της λίμνης, μόλις λίγα μέτρα το ένα από το άλλο.<ref name="Who" /> Δύο αστυνομικοί που περιπολούσαν σε σχετικά κοντινή απόσταση, ισχυρίστηκαν πως ούτε άκουσαν ούτε είδαν τίποτα ύποπτο.<ref name="Who" /> Το ρολόι του βασιλιά είχε σταματήσει στις εφτά, το οποίο μαζί με την ακαμψία των μελών του, οδήγησε στο συμπέρασμα ότι εκείνη την ώρα πέθανε.<ref name="Who" /> Αντιθέτως, το ρολόι του φον Γκούντεν είχε σταματήσει λίγο μετά τις οχτώ.<ref name="Who" />

Δεν υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες και άρα το πιθανότερο είναι ότι δε θα γίνει ποτέ γνωστό, τι ακριβώς συνέβη. Επίσημα, ο Λουδοβίκος αυτοκτόνησε με πνιγμό, αλλά κάτι τέτοιο αμφισβητείται έντονα, εφόσον μάλιστα δε βρέθηκε νερό στους [[Πνεύμονες|πνεύμονές]] του.<ref name="Nöhbauer88">Nöhbauer, 1998, σ. 88</ref> Επιπλέον, η θεωρία αυτοκτονίας του Λουδοβίκου, δεν εξηγεί το θάνατο του φον Γκούντεν: βρέθηκε στραγγαλισμένος και υπήρχαν ίχνη πάλης, κάτι που οδηγεί στην υποψία ότι ο Λουδοβίκος σκότωσε τον ψυχίατρο.<ref name="Focus" />

Σύμφωνα με μια αρκετά αποδεκτή θεωρία, ο βασιλιάς δολοφονήθηκε,<ref name="Who" /> και μάλιστα με πυροβολισμό.<ref name="Nöhbauer88" /> Ηθικοί αυτουργοί θεωρούνται είτε οι συνωμότες Υπουργοί του, είτε κάποια μέλη της οικογενείας του, ώστε να μη διαταραχθεί το νέο καθεστώς.<ref name="Who" /> Το γεγονός, όμως, ότι ο Λουδοβίκος ήταν πολιτικά ακίνδυνος και επομένως κανείς από τους προαναφερθέντες δεν είχε λόγο να διατάξει τη δολοφονία του, στηρίζει την πρώτη θεωρία.<ref name="Focus" />

* [[Κάστρο ΝόισβανσταϊνΝοϊσβάνσταϊν]]: αποτελεί το πιο γνωστό κτίσμα του Λουδοβίκου. Είναι χτισμένο στις [[Άλπεις|Βαυαρικές Άλπεις]], ψηλότερα από το κάστρο στο οποίο μεγάλωσε, το ΧόενσβανγκαουΧοενσβάνγκαου. Συνδυάζει στοιχεία από τη βυζαντινή και τη γοτθική αρχιτεκτονική. Πολλές τοιχογραφίες απεικονίζουν σκηνές από έργα του Βάγκνερ. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα επίσης, είναι η απομίμηση του [[Βυζάντιο|βυζαντινού]] μεγαλείου στην αίθουσα του θρόνου (Thronsaal).<ref name="Life61"/> Δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αν και ορισμένα κτίσματα κατασκευάσθηκανκατασκευάστηκαν μετά το θάνατο του Λουδοβίκου.<ref>Hojer, σ. 294</ref> Σε λιγότερο από έξι εβδομάδες μετά από αυτό, ο Λεοπόλδος, άνοιξε το κάστρο στο κοινό, ενώ μόλις το [[1899]], πληρώθηκαν τα έξοδα της κατασκευής του.<ref>Rauch, σ. 16</ref> Το κάστρο αποτελεί μέχρι και σήμερα σημαντικό τουριστικό προορισμό, ενώ αποτελεί και την έμπνευση για του Κάστρου της Ωραίας Κοιμωμένης, στην κινηματογραφική ταινία του [[Ουώλτ Ντίσνεϋ]].<ref>Smith, σ. 79</ref>

* [[Παλάτι ΧερενχίμζεεΧέρενκιμζεε]]: σχεδιάστηκε στα πρότυπα του [[Παλάτι των Βερσαλλιών|Παλατιού των Βερσαλλιών]].<ref name="BPD" /> Μονάχα το κεντρικό του τμήμα αποπερατώθηκε, ενώ ανολοκλήρωτα τμήματά του κατεδαφίστηκαν μετά το θάνατο του Λουδοβίκου.<ref name="BPD" /> Βρίσκεται στο νησί Χέρεν, στη μέσηΧέρενινσελ της λίμνης ΧίμζεεΚίμζεε.

* [[Το Σπίτι του Βασιλιά στο Σάχεν]]: αποτελεί ένα μικρό ορεινό κάστρο (''Schlösschen''), περίπου δέκα [[χιλιόμετρα]] νότια της πόλης [[Γκάρμις-Παρτενκίρχεν]] και σε υψόμετρο 1870 μέτρα. Χτίστηκε ανάμεσα στο [[1869]] και το [[1872]].<ref name="BPD" /> Είναι χτισμένο σαν [[Ελβετία|ελβετικό]] [[σαλέ]], αλλά η διακόσμησή του αντανακλά τητον γοητείαθαυμασμό του Λουδοβίκου για την Ανατολή.<ref name="BPD" />

Αρχείο:Castle Neuschwanstein.jpg|Το Κάστρο ΝόισβανσταϊνΝοϊσβάνσταϊν

Αρχείο:SchlossHerrenchiemsee.jpg|Το Κάστρο ΧερενχίμζεεΧέρενκιμζεε

Ο Λουδοβίκος είχε ιδιαίτερη αδυναμία προς τους αρχαίους [[Τεύτονες (λαός)|τευτονικούς]] μύθους, κάτι που ενίσχυε ο [[Ρίχαρντ Βάγκνερ]].<ref name="Life61" /> Στην πραγματικότητα, τον θαύμαζε από νεαρή ηλικία, ενώ θεωρείται αυτός που διέσωσε την καριέρα του [[Γερμανία|Γερμανού]] συνθέτη. Πιθανώς, χωρίς την υποστήριξη του Λουδοβίκου, τα τελευταία έργα του Βάγκνερ δενα θαμην είχαν γραφτεί, ενώ του δόθηκε σημαντική ώθηση με το ανέβασμα αυτών των έργων στην αναγνωρισμένου κύρους [[Εθνική Όπερα του Μονάχου]] (Nationaltheater München). Αγαπούσε ιδιαίτερα την [[Λόενγκριν (όπερα)|όπερα Λόενγκριν]], κάτι που μαρτυρούν τόσο το όνομα του πύργου ΝόισβανσταϊνΝοϊσβάνσταϊν (''ΦαράγγιΒράχος του Νέου Κύκνου''), όσο και οι πήλινοι διακοσμητικοί κύκνοι του.<ref>Time-Life Παγκόσμια Ιστορία, σ. 60</ref> Ο Λουδοβίκος έχτισε επίσης την [[Όπερα του Μπαϊρόιτ]], αποκλειστικά για έργα του Βάγκνερ.

Επιπλέον, ο Λουδοβίκος έχτισε την όπερα Staatstheater am Gärtnerplatz, τη δεύτερη όπερα της πόλης. Εκεί παρουσίασαν τα έργα τους πολλοί δημιουργοί, ανάμεσά τους ο [[Ρίχαρντ Βάγκνερ|Βάγκνερ]], ο [[Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ|Γκλουκ]], ο [[Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ|Μότσαρτ]], ο [[Ερρίκος Ίψεν|Ίψεν]] και ο [[Καρλ Μαρία φον Βέμπερ|Βέμπερ]]. Εκτός αυτών, εκεί παρουσιάστηκαν έργα του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ|Σαίξπηρ]], του [[Μολιέρος|Μολιέρου]] και του [[Πιερ Κορνέιγ|Κορνέιγ]].

'''ii.''' {{Note_label|II|ii|none}} Από τους επιστήμονες αυτούς, κανένας δεν εξέτασε το Λουδοβίκο, ενώ μονάχα ο φον Γκούντεν τον είχε επισκεφτεί πριν από δώδεκα χρόνια νωρίτερα.<ref name="Focus" />

* Schlimm, Jean Louis. ''König Ludwig II. Sein leben in Bildern und Memorabilien''. ΝυμφενμπούργκερΝύμφενμπουργκερ, Μόναχο. 2005. ISBN 3-485-01066-9