Τομσκ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το Τομσκ ιδρύθηκε σε [[Τάταροι|ταταρικό]] έδαφος από διακόσιους [[Κοζάκοι|Κοζάκους]] το [[1604]], κατόπιν διαταγής του [[τσάρος|τσάρου]] [[ΜπαρίςΜπορίς Γκοντουνόβ]], με ορμητήριο ένα ξύλινο φρούριο που οι εποικιστές έχτισαν στην όχθη του ποταμού [[Tομ]]. Διακόσια χρόνια αργότερα, το [[1804]], η πόλη είχε αναπτυχθεί τόσο που έγινε πρωτεύουσα ''Γκοβερνοράτου '' - μιας αχανούς διοικητικής περιφέρειας, η οποία συμπεριελάμβανε εδάφη που σήμερα απλώνονται στις [[Διοικητική διαίρεση της Ρωσίας|περιφέρειες]] [[Περιφέρεια Νοβοσιμπίρσκ|Νοβοσιμπίρσκ]], [[Περιφέρεια Κεμέροβο|Κεμέροβο]], [[Κράι Κρασνογιάρσκ|Κρασνογιάρσκ]] και [[Κράι Αλτάι|Αλτάι]], καθώς και στο ανατολικό [[Καζακστάν]].

Στην ακμή συνέβαλε και το γεγονός ότι η πόλη χρησιμοποιήθηκε (μεταξύ άλλων) ως τόπος εκτόπισης για πολιτικούς αντιπάλους του τσαρικού καθεστώτος - οι εξόριστοι ήταν συνήθως προοδευτικοί άνθρωποι και έφερναν μαζί τους νέες ιδέες από την [[Ευρώπη]], οι οποίες δύσκολα θα έφθαναν με άλλον τρόπο στο μακρινό Τομσκ. Ανάμεσά τους βρέθηκαν ο [[Δεκεμβριστές|δεκεμβριστής]] Μπάτενκοβ, ο [[Αναρχισμός|αναρχικός]] [[Μιχαήλ Μπακούνιν|Μπακούνιν]], ο [[Φιλελευθερισμός|φιλελεύθερος]] Στανιούκοβιτς, ο [[Ναρόντνικοι|ναρόντνικος]] Κορολένκο. Υπολογίζεται ότι κάποια στιγμή στα τέλη του 19ου αιώνα, αυτή η κατηγορία πολιτών αντιστοιχούσε στο 1/5 των κατοίκων του Γκοβερνοράτου.

Τα πρωτεία του Τομσκ στη Σιβηρία χάθηκαν στη δεκαετία του [[1890]] με την κατασκευή του [[Υπερσιβηρικός Σιδηρόδρομος|Υπερσιβηρικού]]. Μολονότι διέθετε σύνδεση με τη νέα σιδηροδρομική γραμμή, δεν κατάφερε να ανταγωνισθεί το ΝικολάγιεβσκΝοβονικολάγιεβσκ (νυν [[Νοβοσιμπίρσκ]]) που χτίστηκε αποκλειστικά για να παίξει το ρόλο του βασικού συγκοινωνιακού - εμπορικού κόμβου στην ευρύτερη περιοχή. Από τότε η πόλη ζει στη σκιά του Νοβοσιμπίρσκ, παραμένει όμως ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά και βιομηχανικά κέντρα της Σιβηρίας.