Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|τόπος_στέψης= [[Κρεμλίνο_της_ΜόσχαςΚρεμλίνο της Μόσχας|Κρεμλίνο]]

Ο '''Αλέξανδρος Α΄ Παύλοβιτς''' ([[Ρωσική γλώσσα|ρωσικά]]: Александр I Павлович, προφέρεται σύμφωνα με το [[ΔΦΑ]] [ɐlʲɪˈksandr ˈpavɫəvʲɪʨ], [[23 Δεκεμβρίου]] [[1777]] – [[1 Δεκεμβρίου]] [[1825]]) ήταν [[τσάρος]] της [[Ρωσία|Ρωσίας]]ς από τις [[23 Μαρτίου]] [[1801]] έως την [[1 Δεκεμβρίου]] [[1825]] και Βασιλιάς της [[Πολωνία|Πολωνίας]]ς από το [[1815]] έως το [[1825]], καθώς επίσης και πρώτος Μέγας Δουξ της [[Φινλανδία|Φινλανδίας]]ς.

Γεννήθηκε στην [[Αγία Πετρούπολη]], γιος του Μεγάλου Δούκα Παύλου Πέτροβιτς, αργότερα Αυτοκράτορος [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλου Α΄]], και της [[Σοφία Δωροθέα της Βυρτεμβέργης|Μαρίας Φεοντόροβνας]], κόρης του [[Φρειδερίκος Β΄ Ευγένιος]], δούκας της [[Βυρτεμβέργη]]ς. Ο Αλέξανδρος διαδέχθηκε στο θρόνο τον πατέρα του μετά τη δολοφονία του και κυβέρνησε τη Ρωσία κατά τη χαοτική περίοδο των [[Ναπολεόντιοι Πόλεμοι|Ναπολεοντίων Πολέμων]]. Κατά το πρώτο ήμισυ της βασιλείας του, ο Αλέξανδρος προσπάθησε να εισαγάγει φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις, ενώ κατά το δεύτερο ήμισυ ακολούθησε έναν πιο τυχαίο τρόπο διακυβέρνησης, που οδήγησε στην εγκατάλειψη πολλών από τις προηγούμενες μεταρρυθμίσεις. Στην εξωτερική πολιτική ο Αλέξανδρος είχε συγκεκριμένες επιτυχίες, έχοντας κερδίσει πολλές εκστρατείες. Ιδιαιτέρως υπό την ηγεσία του η Ρωσία κατέλαβε τη [[Φινλανδία]] και μέρος της [[Πολωνία|Πολωνίας]]ς. Οι περίεργες διακυμάνσεις του χαρακτήρα του έκαναν τον Αλέξανδρο έναν από τους πιο ενδιαφέροντες Τσάρους.

Σύντομα μετά τη γέννησή του στις [[23 Δεκεμβρίου]] [[1777]], ο Αλέξανδρος απομακρύνθηκε από τον πατέρα του, [[Παύλος Α΄ της Ρωσίας|Παύλο Α΄]], από τη γιαγιά του, [[Αικατερίνη Β΄ της Ρωσίας|Μεγάλη Αικατερίνη]], η οποία δεν συμπαθούσε τον Παύλο και δεν ήθελε να έχει καμία επίδραση στο μελλοντικό αυτοκράτορα. Μερικές πηγές ισχυρίζονται ότι κατέστρωσε το σχέδιο να αποκλείσει εντελώς τον Παύλο από την αυτοκρατορική διαδοχή. Και οι δύο πλευρές προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τον Αλέξανδρο για τους δικούς τους σκοπούς και αυτός πληγώθηκε συναισθηματικά ανάμεσα στη γιαγιά και τον πατέρα του, το διάδοχο του θρόνου. Έτσι, ο Αλέξανδρος διδάχθηκε από πολύ νωρίς πως να χειραγωγεί τους αγαπημένους του και έγινε ένας φυσικός «[[χαμαιλέων]]», αλλάζοντας τις απόψεις του και την προσωπικότητά του ανάλογα με το πρόσωπο που είχε απέναντι του.

Μεγαλωμένος στην ελευθεριάζουσα ατμόσφαιρα της αυλής της Αικατερίνης, είχε διδαχθεί τις αρχές του ευαγγελίου [[ανθρωπισμός|ανθρωπισμού]] του [[Ζαν Ζακ Ρουσσώ|Ρουσσώ]] από τον [[Ελβετία|Ελβετό]] δάσκαλο Φρειδερίκο Καίσαρα ντε Λαχάρπ, και τις παραδόσεις της ρωσικής [[απολυταρχία|απολυταρχίας]]ς από το στρατιωτικό του κυβερνήτη, [[Νικόλαος Σαλτύκοφ|Νικόλαο Σαλτύκοφ]]. Ο νεαρός Αλέξανδρος έτρεφε συμπάθεια για τις αρχές της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]] και τους [[Πολωνία|Πολωνούς Επαναστάτες]], ωστόσο ο πατέρας του φαίνεται να τον είχε διδάξει να συνδυάζει μία θεωρητική αγάπη της [[ανθρωπότητα|ανθρωπότητας]]ς με μία πρακτική περιφρόνηση των ανθρώπων. Αυτές οι αντικρουόμενες τάσεις παρέμειναν καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής του και παρατηρούνται στο δυισμό του στην [[εσωτερική πολιτική]] και την [[εξωτερική πολιτική]] του.

Ο Αλέξανδρος Α΄ ανήλθε στο θρόνο στις [[23 Μαρτίου]] [[1801]] και στέφθηκε στο [[Κρεμλίνο_της_ΜόσχαςΚρεμλίνο της Μόσχας|Κρεμλίνο]] στις [[15 Σεπτεμβρίου]] του ίδιου χρόνου. Οι ιστορικοί ακόμη αμφισβητούν το ρόλο του Αλεξάνδρου στο φόνο. Η πιο κοινή άποψη είναι ότι ήταν υπέρ του να αναλάβει το θρόνο, αλλά επέμεινε ότι ο πατέρας του δεν θα δολοφονείτο. Ο νέος Τσάρος ήταν αποφασισμένος να μεταρρυθμίσει τα ξεπερασμένα, κεντρικά συστήματα διακυβέρνησης της Ρωσίας. Αν και διατήρησε για κάποιο χρονικό διάστημα τους παλαιούς υπουργούς που είχαν υπηρετήσει και εκθρονίσει τον Αυτοκράτορα Παύλο, μία από τις πρώτες του ενέργειες ως αυτοκράτορας ήταν να ορίσει μία Ιδιωτική Επιτροπή, που επίσης ειρωνικά αποκαλούνταν «Επιτροπή της Δημόσιας Ασφαλείας», η οποία περιελάμβανε νέους και ενθουσιώδεις φίλους του - τον [[Βίκτωρ Παύλοβιτς Κοτσουμπέυ]], το [[Νικολάι Νικολάγεβιτς Νοβοσίλτσεφ]], τον [[Πάβελ Αλεξάνδροβιτς Στρογκανώφ]] και τον [[Αδάμ Τζέρζυ Τσαρτορύσκι]], προκειμένου να σχεδιάσουν μία εσωτερική μεταρρύθμιση, που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μιας [[συνταγματική μοναρχία|συνταγματικής μοναρχίας]]. Ο Αλέξανδρος σκόπευε να δημιουργήσει ένα σύνταγμα και σημαντικές πολιτικές ελευθερίες σύμφωνα με τις διδαχές του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]]. Επίσης ήθελε να επιλύσει ένα ακόμη κρίσιμο θέμα της Ρωσίας: το μέλλον των δουλοπαροίκων. Το καθεστώς εξέτασε τις δυνατότητες κατάργησης της δουλοπαροικίας, αν και αυτό δεν επετεύχθη μέχρι το [[1861]].

Στη Ρωσία, επίσης, ορισμένες μεταρρυθμίσεις έλαβαν χώρα, αλλά δεν μπορούσαν να επιβιώσουν από την υποψιασμένη εμπλοκή του αυτοκράτορα και των αξιωματούχων του. Το νεοδημιουργηθέν Υπουργικό Συμβούλιο και η Κυβέρνηση υπό την Κυβερνούσα Γερουσία, εξοπλίστηκαν για πρώτη φορά με συγκεκριμένες θεωρητικές εξουσίες, αλλά κατέληξαν υποτακτικά όργανα του Τσάρου και των ευνοουμένων του κατά τη συγκεκριμένη στιγμή. Το σύστημα της εκπαίδευσης, με αποκορύφωση τα ανασυνταγμένα, ή νεοϊδρυμένα, Πανεπιστήμια του [[Ντόρπατ]], της [[Βίλνα]], του [[Καζάν]] και του [[Χάρκοβο|Χαρκόβου]], στραγγαλίστηκε από τα υποτιθέμενα ενδιαφέροντα της «εξουσίας» και της [[Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία|ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας]], ενώ τα στρατόπεδα τα οποία ο Αλέξανδρος διαφήμισε ως ευλογία τόσο για τους στρατιώτες όσο και για το κράτος εφαρμόστηκαν βιαίως στους αγρότες και το στρατό με ανηλεή αγριότητα.

Με την ενθρόνισή του, ο Αλέξανδρος ανέτρεψε την πολιτική του πατέρα του, Παύλου, αποκήρυξε τη Λεγεώνα των Ουδετέρων, και συνήψε ειρήνη με το [[Ηνωμένο Βασίλειο]] (Απρίλιος 1801). Ταυτοχρόνως ξεκίνησε διαπραγματεύσεις με τον [[Φραγκίσκος Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας|Φραγκίσκο Β΄]] της [[Αγία Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία|Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας]]. Σύντομα στο [[Μέμελ]] συνήψε ισχυρή συμμαχία με το Βασίλειο της [[Πρωσία|Πρωσίας]]ς, όχι υποκινούμενος από πολιτικά κίνητρα, αλλά με ένα πνεύμα πραγματικής ιπποσύνης, λόγω της φιλίας του για τον νεαρό Βασιλέα [[Φρειδερίκος Γουλιέλμος Γ΄ της Πρωσίας|Φρειδερίκο Γουλιέλμο Γ΄]] και την όμορφη σύζυγό του, [[Λουΐζα του Μεκλεμβούργου Στρέλιτζ]].

Τα γεγονότα των [[Ναπολεόντειοι Πόλεμοι|Ναπολεοντείων Πολέμων]] που ακολούθησαν ανήκουν στη γενική ιστορία της Ευρώπης, αλλά η συμπεριφορά του Τσάρου είναι προσωπική για τον ίδιο, αν και εγκυμονούσα θέματα παγκοσμίου σημασίας. Αντιπαρατιθέμενος στο Ναπολέοντα Α΄, «τον καταπιεστή της Ευρώπης και διαταρακτή της παγκόσμιας ειρήνης», ο Αλέξανδρος στην πραγματικότητα ήδη πίστευε ότι εκπληρούσε μία θεία αποστολή. Στις οδηγίες του προς το Νοβοσιλτσώφ, τον ειδικό απεσταλμένο του στο [[Λονδίνο]], ο Τσάρος φώτισε τα κίνητρα της πολιτικής του με γλώσσα που απευθυνόταν τόσο ελάχιστα στην κοινή λογική του πρωθυπουργού, [[Γουλιέλμος Πιτ ο νεότερος|Πιτ]], όσο αργότερα η συνθήκη της [[Ιερά Συμμαχία|Ιεράς Συμμαχίας]] προσείλκυε τον υπουργό εξωτερικών, [[Λόρδος Κάσλρη|Κάσλρη]]. Ωστόσο το κείμενο είναι μεγάλης σπουδαιότητος, καθώς σε αυτό βρίσκουμε σχηματοποιημένα για πρώτη φορά με επίσημο τρόπο εκείνα τα ιδανικά της διεθνούς πολιτικής που έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις κατά το τέλος της επαναστατικής εποχής και οδήγησαν κατά το τέλος του 19ου αιώνα στον περιορισμό του [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας|Νικολάου Β΄]] και τη διάσκεψη της [[Χάγη|Χάγης]]ς. Το αποτέλεσμα του πολέμου, επιχειρηματολογούσε ο Αλέξανδρος, δεν θα έπρεπε να είναι μόνον η απελευθέρωση της Γαλλίας, αλλά ο παγκόσμιος θρίαμβος των «ιερών ανθρωπίνων δικαιωμάτων».

Εν τω μεταξύ ο Ναπολέων, κάπως ενοχλημένος από τη νεανική ιδεολογία του Ρώσου μονάρχη, ποτέ δεν εγκατέλειψε την ελπίδα να τον αποσπάσει από τη συμμαχία του. Δεν είχε ακόμη μπει θριαμβευτικά στη [[Βιέννη]] και ξεκίνησε διαπραγματεύσεις μαζί του. Τις επανέλαβε μετά την [[Μάχη του Άουστερλιτς]] ([[2 Δεκεμβρίου]] [[1805]]). Η [[Ρωσία]] και η Γαλλία, τόνισε, ήταν «γεωγραφικοί σύμμαχοι»: δεν υπήρχε, και θα μπορούσε να μην υπάρξει, μεταξύ τους σύγκρουση συμφερόντων καθώς μαζί θα μπορούσαν να κυβερνήσουν τον κόσμο. Αλλά ο Αλέξανδρος αποφάσισε «να επιμείνει στο σύστημα αδιαφορίας όσον αφορά όλα τα ευρωπαϊκά κράτη που είχε ακολουθήσει» και συμμάχησε ξανά με την [[Πρωσία]]. Η εκστρατεία της [[Ιένα|Ιένας]]ς και η [[Μάχη του Άιλαου]] ακολούθησαν και ο Ναπολέων, αν και ακόμα προσανατολισμένος στη συμμαχία με τη Ρωσία, υποκίνησε την [[Πολωνία]], την [[Τουρκία]] και την [[Περσία]] να σπάσουν την υπακοή στον Τσάρο. Ένα κόμμα στη Ρωσία την ίδια, ηγούμενο από τον αδελφό του Τσάρου [[Κωνσταντίνος Παύλοβιτς της Ρωσίας|Μέγα Δούκα Κωνσταντίνο Παύλοβιτς]], επιθυμούσε την ειρήνη, αλλά ο Αλέξανδρος, μετά από μία μάταιη προσπάθεια να δημιουργήσει μία νέα συμμαχία, κάλεσε το ρωσικό έθνος σε ιερό πόλεμο εναντίον του Ναπολέοντος ως εχθρού της Ορθόδοξης πίστης. Το αποτέλεσμα ήταν η πανωλεθρία στη [[μάχη του Φρίντλαντ]] (13-[[14 Ιουνίου]], [[1807]]). Ο Ναπολέων άδραξε την ευκαιρία· αντί να προβάλει βαρείς όρους, προσέφερε στον ηττημένο αυτοκράτορα τη συμμαχία του, και συμμετοχή στη δόξα του.

Τα γεγονότα στην πραγματικότητα ταχέως οδηγούσαν στη θραύση της γαλλο-ρωσικής συμμαχίας. Ο Αλέξανδρος, στην πραγματικότητα, βοήθησε το Ναπολέοντα στον πόλεμο του [[1809]], αλλά διακήρυξε ωμά ότι δεν θα επέτρεπε να διαλυθεί η [[Αψβούργοι|Αυστριακή Αυτοκρατορία]] και ο Ναπολέων παραπονέθηκε πικρά για την απραξία των ρωσικών στρατευμάτων κατά την εκστρατεία. Ο Τσάρος, με τη σειρά του, διαμαρτυρήθηκε για την ενθάρρυνση του Ναπολέοντος προς τους [[Πολωνία|Πολωνούς]]. Σχετικά με τη γαλλική συμμαχία ήξερε ότι πρακτικά ήταν απομονωμένος στη Ρωσία και διακήρυξε ότι δεν θα θυσίαζε το συμφέρον του λαού του και της αυτοκρατορίας χάριν της φιλίας με το Ναπολέοντα. «Δεν θέλω τίποτε για τον εαυτό μου», είπε στο Γάλλο πρέσβη, «ωστόσο ο κόσμος δεν είναι επαρκώς μεγάλος ώστε να κατανοήσει το ζήτημα της Πολωνίας, αν τίθεται θέμα ανασύστασής της».

Η προσάρτηση του [[Όλντενμπουργκ]], του οποίου ο [[Γουλιέλμος του Ολδεμβούργου|Δούκας του Όλντενμπουργκ]] ([[3 Ιανουαρίου]] [[1754]] - [[2 Ιουλίου]] [[1823]]) ήταν θείος του Τσάρου, στη [[Γαλλία]] το Δεκέμβριο του [[1810]], προσέθεσε ένα ακόμη προσωπικό παράπονο του Αλεξάνδρου απέναντι στο Ναπολέοντα, ενώ η αντίδραση του «ηπειρωτικού συστήματος» στο ρωσικό εμπόριο κατέστησε αδύνατο για τον Τσάρο να διατηρήσει μία πολιτική που ήταν το κύριο κίνητρο του Ναπολέοντος για τη συμμαχία. Ακολούθησαν οξεία αλληλογραφία και μερικώς συγκεκαλυμμένοι εξοπλισμοί, που είχαν ως αποκορύφωμα την εισβολή του Ναπολέοντος το [[1812]] στη Ρωσία. Ωστόσο, ακόμη και μετά τη διάβαση του ορίου από τους Γάλλους, ο Αλέξανδρος ακόμη διαμαρτυρόταν ότι τα προσωπικά του αισθήματα έναντι του αυτοκράτορα ήταν αναλλοίωτα. Αλλά, προσέθετε, «ο ίδιος ο [[Θεός]] δεν είναι δυνατόν να διαγράψει το παρελθόν». Ήταν η κατοχή της [[Μόσχα|Μόσχας]]ς και η βεβήλωση του [[Κρεμλίνο_της_ΜόσχαςΚρεμλίνο της Μόσχας|Κρεμλίνου]], του ιερού κέντρου της Αγίας Ρωσίας, που μετέτρεπε το αίσθημα για το Ναπολέοντα σε παθιασμένο μίσος. Μάταια ο Γάλλος αυτοκράτωρ, εντός οκτώ ημερών από την είσοδό του στη Μόσχα, απηύθυνε επιστολή προς τον Τσάρο, εν είδει μακράς κραυγής θλίψης, που απεκάλυπτε τα απεγνωσμένα δεσμά του Μεγάλου Στρατού και απεύθυνε έκκληση προς «ό,τι απέμενε από τα πρότερά του αισθήματα». Ο Αλέξανδρος δεν απάντησε σε αυτούς τους «φανφαρονισμούς». «Όχι πια ειρήνη με τον Ναπολέοντα!» φώναξε, «Αυτός ή Εγώ, Εγώ ή Αυτός: δεν μπορούμε πια να βασιλεύουμε μαζί!»

Η εκστρατεία του [[1812]] ήταν σημείο καμπής στη ζωή του Αλεξάνδρου και η φρίκη της, για την οποία η ευαίσθητη φύση του αισθάνθηκε μεγάλη ευθύνη, επιβάρυναν υπέρμετρα ένα νου που δεν υπήρξε ποτέ απόλυτα ισορροπημένος. Όταν ο Ναπολέων διέσχισε τα ρωσικά σύνορα με το Μεγάλο Στρατό, ο Αλέξανδρος Α΄ ήταν εντελώς απροετοίμαστος για πόλεμο, εμπιστευόμενος το γαλλόφιλο καγκελάριο [[Ρουμυαντσέφ|Νικολάι Ρουμυαντσέφ]] περισσότερο από τον πρέσβη του στη Γαλλία [[Αλέξανδρο Κουράκιν]], ο οποίος τον είχε προειδοποιήσει σχετικά με τα πολεμικά σχέδια του Ναπολέοντος. Η Ρωσία κήρυξε Ιερό Πόλεμο προς υπεράσπιση της Μητέρας Πατρίδος. Κατά τον εμπρησμό της [[Μόσχα|Μόσχας]]ς, διακήρυξε εκ των υστέρων, η ψυχή του είχε φωτιστεί, και είχε αντιληφθεί άπαξ και διά παντός τη θεία αποκάλυψη της αποστολής του ως ειρηνοποιού της Ευρώπης. Προσπάθησε να απαλύνει τον αναβρασμό της συνείδησής του μέσω αλληλογραφίας με τους ηγέτες της αναβίωσης του ευαγγελισμού της ηπείρου, ενώ ανεζήτησε [[οιωνός|οιωνούς]] και υπερφυσική καθοδήγηση σε κείμενα και αποσπάσματα των γραφών. Δεν ειρήνευσε ωστόσο η καρδιά του, σύμφωνα με τον ίδιο, έως ότου συνάντησε τη [[Βαρβάρα Ιουλιάνα, βαρώνη φον Κρούντενερ|Βαρώνη ντε Κρούντενερ]], μία θρησκευτική τυχοδιώκτρια που έκανε αποστολή της τη μεταστροφή των πριγκήπων στη [[Βασιλεία (Ελβετία)|Βασιλεία]] το φθινόπωρο του [[1813]]. Από αυτό το χρόνο ένας μυστικιστικός ευσεβισμός έγινε η δηλωμένη δύναμη της πολιτικής του, καθώς και των ιδιωτικών του ενεργειών. Η μαντάμ ντε Κρούντενερ και ο συνεργάτης της, ο ευαγγελιστής Εμπαϋτάζ, έγιναν οι έμπιστοι των πιο μυστικών σκέψεων του αυτοκράτορα και κατά τη διάρκεια της εκστρατείας που έληξε με την κατάληψη του Παρισιού, οι αυτοκρατορικές συναντήσεις-[[προσευχή|προσευχές]] ήταν το [[μαντείο]] στις αποκαλύψεις του οποίου κρεμόταν η τύχη του κόσμου.

Το θέμα ήταν βαρυσήμαντο. Τον Ιανουάριο ο Αλέξανδρος υπερασπιζόταν ακόμη το ιδανικό της ελεύθερης συνομοσπονδίας των Ευρωπαϊκών κρατών, που συμβολιζόταν από την [[Ιερά Συμμαχία]], έναντι της πολιτικής μιας [[δικτατορία|δικτατορίας]]ς των [[Μεγάλες Δυνάμεις|μεγάλων δυνάμεων]], που συμβολιζόταν από την Τετραμερή Συνθήκη. Είχε ακόμη διαμαρτυρηθεί έναντι στους ισχυρισμούς της συλλογικής Ευρώπης να αναμειγνύεται στις εσωτερικές υποθέσεις των ανεξαρτήτων κρατών. Στις [[19 Νοεμβρίου]] υπέγραφε το [[Πρωτόκολλο του Τροππάου]], που καθιέρωνε την αρχή της εμπλοκής και κατέστρεφε την αρμονία.

Διέγραψε το όνομα του [[Αλέξανδρος Υψηλάντης (1792-1828)|Αλεξάνδρου Υψηλάντη]] από τη λίστα του Ρωσικού στρατού, κατόπιν προηγούμενης παραίτησης του ίδιου, διατάζοντας τον υπουργό των εξωτερικών του, [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδίστρια]], να τον ενημερώσει εγγράφως για την αποκήρυξη της συμπάθειας της [[Ρωσία|Ρωσίας]]ς στην επιχείρησή του, ενώ τον επόμενο χρόνο, μία αντιπροσωπία από [[Μοριάς|Μωραΐτες]] Έλληνες καθ' οδόν προς το [[Συμβούλιο της Βερόνας]] γύρισε πίσω με δική του εντολή.

Ο Τσάρος Αλέξανδρος Α΄ μπλέχτηκε όλο και περισσότερο στο [[μυστικισμός|μυστικισμό]] και υποπτευόταν όλο και περισσότερο αυτούς που ήταν γύρω του. Καθ' οδόν προς τη σύνοδο του [[Άαχεν]], της [[Γερμανία|Γερμανίας]]ς, μία προσπάθεια απαγωγής του τον έκανε πιο καχύποπτο για τους γύρω του.

Το άμεσο επακόλουθο του θανάτου του Αλεξάνδρου ήταν η σύγχυση σχετικά με τη σειρά διαδοχής και μια προσπάθεια στρατιωτικού πραξικοπήματος από φιλελεύθερους αξιωματικούς. Ο διάδοχος του θρόνου, Τσάρεβιτς και Μέγας Δούκας [[Κωνσταντίνος Παύλοβιτς]] είχε το [[1822]] παραιτηθεί του δικαιώματός του στη διαδοχή, αλλά η πράξη του δεν ανακοινώθηκε δημόσια, ούτε ήταν γνωστή σε κάποιον εκτός λίγων ανθρώπων της τσαρικής οικογένειας. Για το λόγο αυτό, στις [[27 Νοεμβρίου]] [[1825]] ο πληθυσμός, περιλαμβανομένου του νεώτερου αδελφού του Κωνσταντίνου, [[Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας|Νικολάου]], ορκίστηκαν υπακοή στον Κωνσταντίνο. Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής σειράς διαδοχής τόσο στην αυτοκρατορική οικογένεια όσο και στο κοινό, ο Νικόλαος Α΄ διέταξε την ορκωμοσία υπακοής να λάβει χώρα στις [[14 Δεκεμβρίου]] [[1825]]. Επωφελούμενοι της ευκαιρίας, οι [[Δεκεμβριστές]] επαναστάτησαν, για να υπερασπίσουν φαινομενικά τα δικαιώματα του Κωνσταντίνου στο θρόνο, αλλά στην πραγματικότητα- προκειμένου να ξεκινήσουν την αλλαγή του καθεστώτος στη [[Ρωσία]]. Ο [[Νικόλαος Α΄ της Ρωσίας|Νικόλαος Α΄]] βίαια κατέστειλε την εξέγερση και έστειλε τους ηγέτες της στις [[γαλέρα|γαλέρες]] και τη [[Σιβηρία]].