Ο '''Πρίγκιπας Πέτρος (Πιοτρ) Αλεξέγιεβιτς ΚροπότκινΚραπότκιν''' ([[Ρώσικα]] Пётр Алексеевич Кропоткин) ([[Μόσχα]], [[9 Δεκεμβρίου]] [[1842]] – [[Ντμιτρόφ]], [[8 Φεβρουαρίου]] [[1921]]) ήταν εξέχων Ρώσος [[Αναρχισμός|αναρχικός]] και ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του [[Αναρχοκομμουνισμός|αναρχοκομμουνισμού]].
Αναδείχτηκε σε ποικίλους τομείς, από τη γεωγραφία και τη ζωολογία μέχρι την κοινωνιολογία και την ιστορία, όμως περιφρόνησε την υλική επιτυχία για χάρη των ιδεών της επανάστασης.
Αριστοκρατικής καταγωγής, γιος του πρίγκιπα Αλεξέι Πέτροβιτς ΚροπότκινΚραπότκιν, εκπαιδεύτηκε στο επίλεκτο σώμα των ακολούθων στην Αγία Πετρούπολη. Το 1871 αρνήθηκε τη θέση του γραμματέα της Ρωσικής γεωγραφικής Εταιρίας και εγκατέλειψε τα προνόμιά του και έζησε στην [[Αγγλία]], τη [[Γαλλία]] και την [[Ελβετία]] όπου εργάστηκε για τη διάδοση των αναρχικών ιδεών. Πριν φύγει για τη [[Ρωσία]] έγραψε ένα γράμμα στους ''[[The Times]]'' του [[Λονδίνο|Λονδίνου]] με το οποίο ευχαριστούσε τον αγγλικό λαό για την φιλοξενία του κατά την διαμονή του εκεί. Επέστρεψε στη Ρωσία τον Ιούνιο του [[1917]] όπου τον υποδέχτηκαν ο [[Αλεξάντερ Κερένσκυ]] και ένα πλήθος 60.000 ατόμων. Ο Κερένσκυ μετά από κάποιο διάστημα πρότεινε στον Κροπότκιν να αναλάβει το υπουργείο Παιδείας, πρόταση την οποία απέρριψε αμέσως. Ο Κροπότκιν αρχικά ενθουσιάστηκε από την νέα κατάσταση μετά την [[Ρωσική Επανάσταση]], μετέπειτα όμως άσκησε σκληρή κριτική κυρίως μέσω επιστολών που έστελνε στον [[Λένιν]].
Ένα [[κρυολόγημα]] στα μέσα Ιανουαρίου του [[1921]], επιδείνωσε τη [[βρογχίτιδα]] από την οποία έπασχε, η οποία εξελίχθηκε σε [[πνευμονία]]. Ο [[Λένιν]] όταν πληροφορήθηκε ότι ο Κροπότκινα αρρώστησε, έστειλε ειδικό [[τραίνο]] με γιατρούς και τρόφιμα στο [[Ντμιτρόφ]]. Η [[υγεία]] του όμως ήταν αρκετά επιβαρυμένη και συνεχώς χειροτέρευε. Το πρωί της [[8 Φεβρουαρίου|8ης Φεβρουαρίου]] του [[1921]] πέθανε. Η [[κηδεία]] του ήταν η τελευταία μαζική συγκέντρωση [[αναρχισμός|αναρχικών]] στην [[Ρωσία]] και η τελευταία ευκαιρία κατά την οποία παρέλασε η μαύρη σημαία του αναρχισμού στη ρωσική πρωτεύουσα.
Η ζωή του αποτέλεσε υπόδειγμα των υψηλών ηθικών στόχων και του συνδυασμού διανόησης και δράσης. Δεν επέδειξε εγωπάθεια, διπροσωπία ή πάθος για την εξουσία, εκδηλώσεις που έβλαψαν την εικόνα τόσων άλλων επαναστατών.
