Διεύθυνση Ειδικής Ασφαλείας του Κράτους: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Διεύθυνση Ειδικής Ασφαλείας του Κράτους''' (γνωστή και ως '''Ειδική Ασφάλεια''' ή απλά '''«Η Ειδική»''') ήταν ένα ειδικό τμήμα της [[Ελληνική Χωροφυλακή|Ελληνικής Χωροφυλακής]] που δημιουργήθηκε το 1929 για τη δίωξη των [[κομμουνισμός|κομμουνιστικών]] οργανώσεων και τη σύλληψη των κομμουνιστών σε ολόκληρη την [[Ελλάδα]]. Στη διάρκεια της [[κατοχή]]ς συνεργάστηκε άμεσα με τις κατοχικές δυνάμεις και συμμετείχε σε μπλόκα που έγιναν σε διάφορες περιοχές της [[Αθήνα]]ς με εκατοντάδες θύματα καθώς και σε συλλήψεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις μελών αντιστασιακών οργανώσεων. Επισήμως διαλύθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του [[1944]].

Δημιουργήθηκε αρχικάτο ωςΦεβρουάριο ''Διεύθυνσητου Ειδικής1929 Ασφαλείαςεπί Αθηνών'' από τονκυβέρνησης [[Ελευθέριος Βενιζέλος|ΕλευθέριοΕλευθερίου ΒενιζέλοΒενιζέλου]], τοαρχικά Φεβρουάριοως ''Διεύθυνση Ειδικής Ασφαλείας Αθηνών'' του 1929αρχηγείου Χωροφυλακής με σκοπό τη δίωξη του κομμουνισμού και τη σύλληψη κομμουνιστών στην πρωτεύουσα. ΜετάΌμως αργότερα την επιβολήίδια τηςχρονιά [[Καθεστώςη δίωξη κομμουνισμού στην πόλη της 4ηςΑθήνας Αυγούστου|δικτατορίαςπέρασε τουστην Μεταξά]]αρμοδιότητα μετονομάστηκετης σεΓενικής ΔιεύθυνσηΑσφάλειας ΕιδικήςΑθηνών Ασφαλείαςτης του[[Αστυνομία ΚράτουςΠόλεων|Αστυνομίας Πόλεων]], απέκτησεκαι διευρυμένεςη αρμοδιότητεςΕιδική καιΑσφάλεια επικεφαλήςανέλαβε τηςτη ορίστηκανδίωξη ανώτατοικομμουνισμού αξιωματικοίστα προάστεια της Χωροφυλακής.<ref>ΙάσοναςΑθήνας, Χανδρινόςεκτός (2012),των σορίων του [[Δήμος Αθηναίων|Δήμου Αθηναίων]]. 143</ref>

Η Ειδική Ασφάλεια χαρακτηριζόταν από λειτουργική αυτοτέλεια. Οι υπηρετούντες σε αυτήν είχαν δημιουργήσει μικρές ομάδες στις οποίες επικεφαλής ήταν κυρίως ανθυπομοίραρχοι, ανθυπασπιστές, ενωμοτάρχες και υπενωματάρχες, οι οποίοι και είχαν την πραγματική εξουσία σε αντίθεση με τους ανώτερους αξιωματικούς της χωροφυλακήςΧωροφυλακής που είχαν τυπική μόνο εξουσία στις εν λόγω ομάδες. Οι ομάδες αυτές είχαν συχνά το όνομα των επικεφαλής τους. Έτσι υπήρχε η «Ομάδα Καίσαρη» με επικεφαλής τον μοίραρχο Νικόλαο Καίσαρη, η «Ομάδα Παρθενίου» με επικεφαλής τον ανθυπασπιστή Ευσέβιο Παρθενίου, η «Ομάδα Παναγιωτόπουλου» με επικεφαλής τον ανθυπασπιστή και στη συνέχεια ανθυπομοίραρχο Αντώνιο Παναγιωτόπουλο κ.α. Ο ακριβής αριθμός όσων συμμετείχαν στην Ειδική Ασφάλεια δεν είναι γνωστός.<ref name="στο ίδιο, σ. 144">στο ίδιο, σ. 144</ref> Μεταξύ των ατόμων πάντως που είχαν ενταχθεί στην Ειδική Ασφάλεια στη διάρκεια της κατοχής ήταν και κοινοί εγκληματίες και άνθρωποι της νύχτας. Η επίσημη ιδιότητα των ανδρών της Ειδικής ήταν ''χωροφύλακες άνευ θητείας''.<ref>στο ίδιο, σ. 146-147</ref>

Η έδρα της Ειδικής Ασφάλειας Αθηνών κατά τη [[Δικτατορία της 4ης Αυγούστου]] ήταν ένα κτήριοκτίριο με δαιδαλώδεις διαδρόμους, υπόγεια και γραφεία στη συμβολή των οδών Γ'3ης Σεπτεμβρίου 106 και Δεριγνύ. Εκεί βασανίστηκαν πολλοί κομμουνιστές, αντιφασίστες και δημοκρατικοί πολίτες, ακόμα και δολοφονήθηκαν όπως ο παλαίμαχος κομμουνιστής [[Νίκος Βαλιανάτος]] στις 9 Αυγούστου 1938, που στη συνέχεια εκπαραθυρώθηκε από το κτίριο για να αποδοθεί η δολοφονία του σε αυτοκτονία.<ref>Λιναρδάτος (1967), σελ.58 & Ιστορία της Αντίστασης (1979), σελ.32</ref> Το κτίριο αυτό πυρπολήθηκε το [[Δεκεμβριανά|Δεκέμβρη]] του 1944 από τον [[ΕΛΑΣ]].

Κατά τη διάρκεια της [[Κατοχή]]ς 1941-44 η Ειδική Ασφάλεια συνεργαζόμενη στενά με τους Γερμανούς ήταν η γραμμή κρούσης κατά των αντιστασιακών. Οι «αρμοδιότητες» της Ειδικής Ασφάλειας είχαν αναβαθμιστεί οπότε οι εγκαταστάσεις της επεκτάθηκαν και σε παραρτήματα, πίσω από το κυρίως κτήριοκτίριο, επί της οδού Ελπίδος 3 (ξενοδοχείο Κρυστάλ) και 5, δηλαδή κατέληγε στην πλατεία Κυριακού (σήμερα Βικτωρίας). Το σύμπλεγμα των κτηρίωνκτιρίων ήταν κατά τόπους κλειστό με συρματοπλέγματα και δρακόντεια περιφρουρημένο από αστυφύλακεςχωροφύλακες αλλά και [[Τάγματα Ασφαλείας|ταγματασφαλίτες]].

Στις 7 Οκτωβρίου του 1943 μεταφέρθηκαν από το IV Γραφείο της Ειδικής Ασφάλειας στις Φυλακές του Χατζηκώστα, ορισμένοι κομμουνιστές, που είχαν συλληφθεί τις προηγούμενες ημέρες από άνδρες της Ειδικής. Η κατάσταση μέσα και έξω από τις φυλακές, που η φύλαξή τους ήταν αρμοδιότητα της Ειδικής Ασφάλειας, ήταν εκείνες τις μέρες τεταμένη. Όταν ο Αναστάσιος Ταβουλάρης (προϊστάμενος Ασφαλείας του υπουργείου Εσωτερικών) απαγόρευσε το επισκεπτήριο οι νέοι κρατούμενοι προχώρησαν σε έντονες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και σε απεργία πείνας με αποτέλεσμα να οξυνθεί περισσότερο η κατάσταση. Το πρωί της 10ης Οκτωβρίου ήταν συγκεντρωμένοι έξω από τις φυλακές συγγενείς των κρατουμένων που απαιτούσαν να τους δουν. Σύμφωνα με τις καταθέσεις της φρουράς, οι κρατούμενοι προσπάθησαν κάποια στιγμή να σπάσουν την καγκελόπορτα του θαλάμου και έτσι στο σημείο έσπευσε ο μοίραρχος και διοικητής των φυλακών Γεώργιος Χατζηκώστας και οι ανθυπομοίραρχοι Παναγιώτης Σοϊμοίρης και Νικόλαος Σημαιάκης. Συγχρόνως ασφαλίστηκε η κύρια είσοδος των φυλακών και όλη η φρουρά κλήθηκε στα όπλα. Ο Χατζηκώστας ισχυρίστηκε ότι αρχικά προσπάθησε να μιλήσει στους εξεγερμένους αλλά χωρίς αποτέλεσμα και τότε πήρε από τα χέρια του υπενωματάρχη Δασκαλάκη το όπλο του και πυροβόλησε δύο φορές στον αέρα για εκφοβισμό. Και η ενέργεια του αυτή όμως δεν είχε και πάλι αποτέλεσμα καθώς σύμφωνα με τον ίδιο τον Χατζηκώστα ''«αποθρασυνθέντων έτι περισσότερον και εις επίμετρον φωνασκούντων και λοιδορούντων τον υποφαινόμενον διά την φράσιν άσε ρε τους θεατρινισμούς και σας ξέρουμε, οπότε ευρέθην εις την αναπόδραστον ανάγκην εμού και των υπ' εμέ ανδρών να κάμω πραγματική χρήσιν των πυρών μόνος»''. Ο Χατζηκώστας πυροβόλησε τέσσερις φορές στο σωρό από κοντινή απόσταση με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους ο Χρήστος Μάλλιαρης και ο Κωνσταντίνος Αργέντης και να τραυματιστούν άλλοι τρεις κρατούμενοι.<ref>Ιάσονας Χανδρινός (2012), σ. 160-161</ref> Στις διαμαρτυρίες επιτροπής συγγενών των κρατουμένων για τις εν λόγω δολοφονίες ο Ιωάννης Ράλλης απάντησε ότι δε δέχεται καμία συζήτηση για τη δράση της Ειδικής Ασφάλειας.<ref>στο ίδιο, σ. 146</ref> Από τις φυλακές Χατζηκώστα επιλέγονταν κατά τακτά χρονικά διαστήματα κρατούμενοι που παραδίδονταν στους Γερμανούς για εκτέλεση. Η Ειδική Ασφάλεια στην περίοδο της Κατοχής συνεργάστηκε με τα [[SS]], την Μυστική Αστυνομία (Sicherheitspolizei/SiPo) και την Υπηρεσία Ασφαλείας (Sicherheitsdienst/SD).<ref>στο ίδιο, σ. 147-148</ref>

Το φθινώποροφθινόπωρο του 1945 στη Δίκη των ΔοσιλόγωνΔωσιλόγων ο διοικητής της Ειδικής Ασφάλειας υποστράτηγος Αλέξανδρος Λάμπου, ο υποδιοικητής συνταγματάρχης Αναστάσιος Πάτερης, ο Παρθενίου και άλλοι καταδικάστηκαν σε ισόβια, αλλά ελάχιστα χρόνια μετά, , ξεκινώντας από το 1949-50, στα πλαίσια του εμφυλιακού κλίματος, σταδιακά αποφυλακίστηκαν και ορισμένοι συνέχισαν τη σταδιοδρομία τους στην Βασιλικήστη Χωροφυλακή, με τον Πάτερη μάλιστα να γίνεται και αρχηγός του Σώματος την περίοδο 1954 - 1957.