Εθνικό Μουσείο του Καποντιμόντε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 28:
Μεταξύ των επισκεπτών εκείνης της εποχής συγκαταλέγονται οι [[Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ]], ο [[Μαρκήσιος ντε Σαντ]], ο [[Τζόζεφ Ράιτ]], ο [[Αντόνιο Κανόβα]], ο [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε]], και ο [[Γιόχαν Γιοάχιμ Βίνκελμαν]].<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 10.</ref> Κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1770, ύστερα από τη μεταφορά και των άλλων τμημάτων της Συλλογής Φαρνέζε, το Μουσείο έφτασε να καταλαμβάνει εικοσιτέσσερις αίθουσες: Έγινε, εν τω μεταξύ, προμήθεια και νέων πινάκων, των πρώτων των ζωγράφων του ιταλικού νότου, όπως των [[Πολίντορο ντα Καραβάτζιο]], [[Τσέζαρε ντα Σέστο]], [[Χοσέ Ριμπέρα]], [[Λούκα Τζιορντάνο]] εκτός των ήδη υπαρχόντων πινάκων των [[Αντόν Ράφαελ Μενγκς]], [[Αντζέλικα Κάουφμαν]], [[Ελιζαμπέτ Βιζέ-λε Μπρεν]] και [[Φραντσέσκο Λιάνι]], ενώ το 1783 το Μουσείο αγόρασε τη συλλογή του κόμητος Καρλ Γιόζεφ φον Φίρμιαν, που περιείχε περίπου 20.000 χαρακτικά και σχέδια καλλιτεχνών όπως οι [[Φρα Μπαρτολομέο]], [[Περίν ντε Βάγκα]], [[Άλμπρεχτ Ντύρερ]] και [[Ρέμπραντ]].<ref name=p12>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 12.</ref> Την ίδια περίπου εποχή δημιουργήθηκε ένα εργαστήριο αποκατάστασης, το οποίο αρχικά ανέλαβε ο Κλεμέντε Ρούτα και στη συνέχεια ο Φεντερίκο Αντρές, ύστερα από σύσταση του ζωγράφου της Αυλής [[Γιάκομπ Φίλιπ Χάκερτ]].<ref name=p12/>
Επί [[Φερδινάνδος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φερδινάνδου Α΄ των Δύο Σικελιών]], το 1785, δημιουργήθηκε ο κανονισμός λειτουργίας του Μουσείου και ορίστηκαν το ωράριο για τους επισκέπτες, τα καθήκοντα των φυλάκων, οι αρμοδιότητες του εφόρου, η πρόσβαση στους αντιγραφείς, ενώ δεν απελευθερώθηκε πλήρως η πρόσβαση του απλού λαού, όπως συνέβαινε σε άλλα Μουσεία των Βουρβώνων, εκτός αν υπήρχε άδεια από τον αρμόδιο υπουργό.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 11.</ref> Στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν πλέον το Μουσείο στέγαζε περίπου 1800 πίνακες, αποφασίστηκε να δημιουργηθεί ένα σύμπλεγμα μουσείων στην πόλη: Επιλέχτηκε το ''Palazzo degli Studi'' ("Ανάκτορο των Σπουδών"), το μελλοντικό [[Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης]], όπου οι εργασίες για νέα, δημόσια χρήση είχαν ήδη ξεκινήσει το 1777 από τον Φερντινάντο Φούγκα, με την πρόθεση να στεγαστούν εκεί, εκτός από τη Συλλογή Φαρνέζε, τα ευρήματα από τις ανασκαφές στο [[Ερκολάνουμ]], την [[Πομπηία]] και τη [[Σταβία]], ενώ παράλληλα θα αποτελούσε την έδρα της βιβλιοθήκης και της Ακαδημίας.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σσ. 11-12.</ref>
===19ος αιωνας===
Πλήγμα για το Μουσείο αποτέλεσε η άφιξη των Γάλλων στη Νάπολι και η εγκαθίδρυση μιας σύντομης "Δημοκρατίας της Νάπολης": Φοβούμενος τα χειρότερα, ο Φερδινάνδος, το προηγούμενο έτος, είχε μεταφέρει στο [[Παλέρμο]] δεκατέσσερα αριστουργήματα της συλλογής. Οι Γάλλοι στρατιώτες όντως λεηλάτησαν το Μουσείο και πολυάριθμοι πίνακες που αποτελούσαν τμήμα της συλλογής του μουσείου υφαρπάχθηκαν, 339 από τη Συλλογή Φαρνέζε, πολλοί από τα αποκτήματα των Βουρβώνωνμ τριάντα στάλθηκαν στη Δημοκρατία και περίπου άλλοι τριακόσιοι πωλήθηκαν, ιδιαίτερα στη [[Ρώμη]].<ref name=p12/>
<!-- Returning to Naples, Ferdinand ordered to Domenico Venuti to find the works plundered: the few recovered but not returned to Capodimonte, but at Palazzo Francavilla [15] , the new site chosen for the city museum.
The beginning of the decade the French in 1806 corresponded to the permanent abandonment of the role of the palace of Capodimonte museum in favor of the housing [16] : everything was moved inside the Palazzo degli Studi, though, to furnish the new rooms of the palace , were used paintings from monasteries suppressed [6] as that of Santa Caterina in Formiello , Monte Oliveto and San Lorenzo [17] , so much so that Joachim Murat suggested the creation of a gallery Capodimonte in Naples, with the intention, as he himself says, of:
"Strike the genius of youth, the example of the old masters [18] . »
( Murat )
Even with the restoration of the Bourbons in 1815, the palace of Capodimonte continued to perform its function space: the walls of the rooms were decorated with paintings sent by young artists from Naples sent to Rome to study at the expense of the Crown, and that could well show their progress [19] . In 1817 he arrived at the palace collection of Cardinal Borgia , strongly supported by Murat but with the purchase completed by Ferdinand [18] . In recent years, however, there was no lack of dispersion examples of works that are part of the old museum, such as those donated to ' University of Palermo in 1838 or the sale of the collection of Leopoldo de Bourbon-Naples , brother of Francis I of the Two Sicilies , to son Henri d'Orléans , to pay off gambling debts and then transferred to the castle of Chantilly [18] .
With the ' unification of Italy and the appointment as director of the Royal House of Annibale Sacco, the palace of Capodimonte, as well as continuing to fulfill its role of housing [16] , he returned again to have, though not officially, a museum function . After the sale of approximately nine hundred paintings, with Sacco and his collaborators Domenico Morelli and Federico Maldarelli were transferred in several rooms of the palace porcelains and biscuits , arranged northwestern wing, paintings of Neapolitan bill, which passed the twenties six hundred units, and over one hundred sculptures: all the works are arranged chronologically, according to modern museum standards, in theaters around the northern courtyard, creating a sort of art gallery on the main floor. In 1864 he was transferred the collection of weapons Farnese and Bourbon Armory; in 1866 it was the turn of the parlor porcelain taste cineseggiante of Maria Amalia of Saxony , initially housed in a room of the palace of Portici , and in 1880 they moved tapestries from the Royal Manufactory and animals Neapolitan crib craft [20] . The palace of Capodimonte returned to become a cultural center in Naples so much so that in 1877 took place inside a party in the National Exhibition of Fine Arts [20] . -->
==Παραπομπές==
|