Εθνικό Μουσείο του Καποντιμόντε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 40:
Ακόμη και με την παλινόρθωση των Βουρβώνων το 1815, το ανάκτορο στο Καποντιμόντε συνέχισε να παίζει τον ρόλο του ως Μουσείου: Οι τοίχοι των αιθουσών διακοσμήθηκαν με πίνακες που δημιουργούσαν νέοι καλλιτέχνες, που είχαν σταλεί στη Ρώμη για σπουδές με δαπάνη του Στέμματος και έδειχναν την πρόοδό τους.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σσ. 13-14</ref> Το 1817 έφθασε στο ανάκτορο η συλλογή του Καρδιναλίου Βοργία, την οποία σθεναρά υποστήριξε ο Μυρά, αλλά την ολοκλήρωσε ο Φερδινάνδος.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 15</ref> Παρόλ' αυτά, δεν έλειψε η διασπορά έργων που ανήκαν στο Μουσείο, όπως αυτών που δωρήθηκαν στο Μουσείο του Παλέρμο το 1838 ή της πώλησης της συλλογής του Λεοπόλδου των Βουρβώνων, αδελφού του [[Φραγκίσκος Α΄ των Δύο Σικελιών|Φραγκίσκου Α΄ των Δύο Σικελιών]] υπέρ του Ερρίκου της Ορλεάνης, ώστε αυτός να πληρώσει τα χρέη του από τη χαρτοπαιξία και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στο ανάκτορο του Σαντιγί<ref name=p15/>
Με την ενοποίηση της Ιταλίας και τον διορισμό ως διευθυντή του Βασιλικού Οίκου του Αννιμπάλε Σάκκο (Annibale Sacco), το ανάκτορο του Καποντιμόντε, εκτός από το ότι συνέχισε να παίζει το ρόλο του ως χώρος στέγασης καλλιτεχνημάτων, επέστρεψε, αν και όχι επίσημα, στον ρόλο του ως Μουσείου. Ύστερα από την πώληση περίπου εννιακοσίων πινάκων, ο Σάκκο και οι συνεργάτες του Ντομένικο Μορέλλι και Φεντερίκο Μαλνταρέλλι μετέφεραν στις αίθουσές του είδη από [[πορσελάνη]] και πορσελάνη "bisque" (είδος πορσελάνης χωρίς γυαλιστερή επικάλυψη), τα οποία τοποθέτησαν στη βορειοδυτική πτέρυγα, πίνακες από Ναπολιτάνους δημιουργούς, που μέσα σε μια εικοσαετία ξεπέρασαν τους εξακόσιους και περισσότερα από εκατό γλυπτά: Όλα τα έργα διευθετήθηκαν με χρονολογική σειρά, σύμφωνα με τα πρότυπα των σύγχρονων μουσείων, σε χώρους του βορεινού εσωτερικού περιβόλου, δημιουργώντας έτσι ένα είδος πινακοθήκης στο ισόγειο. Το 1864 μεταφέρθηκαν εκεί η συλλογή όπλων Φαρνέζε και πανοπλιών των Βουρβώνων. Το 1866 ήλθε η σειρά της δημιουργίας ενός μικρού "σαλονιού" για τη στέγαση των κινέζικων πορσελανών της [[Μαρία Αμαλία της Σαξωνίας|Μαρίας Αμαλίας της Σαξωνίας]], που αρχικά στεγάζονταν σε μια αίθουσα του ανακτόρου Πόρτιτσι και το 1880 μεταφέρθηκαν ταπισερί από το Βασιλικό Εργαστήριο και ζώα από αναπαράσταση της Φάτνης ναπολιτάνικης κατασκευής.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 16.</ref> Το ανάκτορο Καποντιμόντε έγινε ξανά πολιτιστικό κέντρο της Νάπολι τόσο, ώστε το 1877 έγινε σε αυτό η Εθνική Έκθεση Καλών Τεχνών
===20ός και 21ος αιώνας===
Η αρχή του 20ού αιώνα σηματοδοτεί μια περίοδο στασιμότητας του Μουσείου: Αυτό γίνεται κατοικία των οικογενειών των Δουκών της Αόστα,<ref name=p348>Touring Club Italiano, 2008, σελ. 348.</ref> ενώ οι συλλογές που θα σχημάτιζαν τον πυρήνα του μελλοντικού Μουσείου συγκεντρώνονταν ακόμη στο "Ανάκτορο των Σπουδών", το οποίο, με την ενοποίηση της Ιταλίας, είχε μετονομαστεί σε [[Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης]].
<!-- espite the purchase of works by painters such as Masaccio , in 1901 [6] , and Jacopo de 'Barbari , between the twenties and thirties, you reach the pinnacle of the sale [15] : These were done in part to meet demands advanced from Parma and Piacenza , as sort of compensation for what had taken Charles of Bourbon, is to furnish salt of institutional headquarters of the Italian State, as the Quirinale Palace , Montecitorio Palace , Palazzo Madama , embassies abroad and universities [21 ] . With the outbreak of World War II, the museum collections were moved to Naples in the summer of 1940, to ' territorial abbey of the Holy Trinity of Cava de 'Tirreni and, as a result of the advance of the Germans in 1943, in ' Abbey Montecassino . However, the troops of the division Goering managed to steal paintings by Titian, Parmigianino, Sebastiano del Piombo and Filippino Lippi : these will be found at the end of the conflict in a quarry near Salzburg and returned to Naples in 1947 [22] .
<!-- -->▼
In the postwar period , riding the wave of enthusiasm for the work of reconstruction of the country, it was implemented a project for the museums in Naples. Molajoli Bruno then moved permanently all the paintings at the Royal Palace of Capodimonte, also released its housing function after departure of the Dukes of Aosta in 1946 [8] . So it would hear the demand already expressed several years earlier by distinguished personalities of Italian culture, including Benedetto Croce , the National Archaeological Museum to devote exclusively to the collection of antiquities, because the latter had acquired over the years more and more space is by gallery from the library, already transferred to the Royal Palace in 1925 [22] . With a decree signed in 1949 was officially the National Museum of Capodimonte. The renovation of the rooms of the palace began in 1952, with funding from the Fund for the South , and were followed by the same Molajoli, by Ferdinando Bologna , Raphael Cause and Ezio De Felice [23] , who worked primarily on architectural profile and of 'museum layout, admired for modernity and functionality and long taken as a model [8] . On the first floor they were then arranged the paintings of the nineteenth century and reconstructed environments of the royal apartment, in addition to the laboratory for conservation and restoration, while the second floor was created a gallery for paintings classic [24] .
==Παραπομπές==
| |||