Βικιπαίδεια

Εθνικό Μουσείο του Καποντιμόντε: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 45:
Η αρχή του 20ού αιώνα σηματοδοτεί μια περίοδο στασιμότητας του Μουσείου: Αυτό γίνεται κατοικία των οικογενειών των Δουκών της Αόστα,<ref name=p348>Touring Club Italiano, 2008, σελ. 348.</ref> ενώ οι συλλογές που θα σχημάτιζαν τον πυρήνα του μελλοντικού Μουσείου συγκεντρώνονταν ακόμη στο "Ανάκτορο των Σπουδών", το οποίο, με την ενοποίηση της Ιταλίας, είχε μετονομαστεί σε [[Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Νάπολης]].
 
Παρά την προμήθεια έργων ζωγράφων όπως ο [[Μαζάτσο]] το 1901 και [[Τζάκοπο ντε' Μπαρμπάρι]] (Jacopo de' Barbari) μεταξύ των δεκαετιών του '30 και του '40, οι πωλήσεις άλλων έργων τέχνης φθάνουν στο αποκορύφωμά τους:<ref>Bile, σ. 5.</ref> Αυτό έγινε για να ικανοποιηθούν αιτήματα που είχαν υποβάλει η [[Πάρμα]] και η [[Πιατσέντσα]], εν είδει αποζημίωσης γι' αυτά που τους είχε αφαιρέσει ο [[Κάρολος Γ΄ της Ισπανίας]] για να διακοσμηθούν άλλα κρατικά ιδρύματα, όπως το Κυρηνάλιο Ανάκτορο, το Ανάκτορο Μοντετσιτόριο, το Παλάτσο Μαντάμα, πρεσβείες του εξωτερικού και πανεπιστήμια.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σσ. 16-17</ref> Με το ξέσπασμα του [[ΒΠΠ|Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]] οι συλλογές του Μουσείου μεταφέρθηκαν, το καλοκαίρι του 1940, στη μονή της Αγίας Τριάδας στο Κάβα ντε' Τιρρένι (''Abbazia territoriale della Santissima Trinità di Cava de' Tirreni'') και, ως αποτέλεσμα της γερμανικής προέλασης το 1943, στη μονή του Μόντε Κασσίνο. Από εκεί, η [[μεραρχία Γκέρινγκ[[ κατόρθωσε να αφαιρέσει ορισμένα έργα του Τιτσιάνο, του Παρμιτζιανίνο, του [[Σεμπαστιάνο ντελ Πιόμπο]] και του [[Φιλιππίνο Λίππι]]: Όταν ο πόλεμος τελείωσε, τα έργα αυτά βρέθηκαν σε ένα λατομείο κοντά στο [[Ζάλτσμπουργκ]] και επανήλθαν στη Νάπολι το 1947.<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 17</ref>
 
Κατά τη μεταπολεμική περίοδο, με το κύμα του ενθουσιασμού για τις εργασίες ανασυγκρότησης της χώρας, δημιουργήθηκε ένα σχέδιο για τα μουσεία στη Νάπολι. Ο ιστορικός τέχνης Μπρούνο Μολαγιόλι (Bruno Molajoli) μετακίνησε οριστικά όλους τους πίνακες στο Βασιλικό Ανάκτορο του Καποντιμόντε, απαλλάσσοντάς το παράλληλα και από την "υποχρέωση" της στέγασης των Δουκών της Αόστα ύστερα από την αναχώρησή τους το 1946.<ref name=tc2nd/> Έτσι εισακούστηκε και η παράκληση, που είχε εκφραστεί μερικά χρόνια νωρίτερα από εξέχουσες προσωπικότητες του ιταλικού πολιτισμού, όπως ο [[Μπενεντέτο Κρότσε]], ενώ το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο θα περιείχε αποκλειστικά συλλογές αρχαιοτήτων, καθώς είχε αποκτήσει, με την πάροδο του χρόνου, περισσότερο χώρο, αποσπώντας τον από τη Βιβλιοθήκη που είχε μεταφερθεί από το 1925 στο Βασιλικό Ανάκτορο (Palazzo Reale).<ref>Touring Club Italiano, 2012, σελ. 17</ref> Με διάταγμα που υπογράφηκε το 1949, δημιουργήθηκε και επίσημα το Εθνικό Μουσείο Καποντιμόντε. Η αναπαλαίωση των αιθουσών του ανακτόρου ξεκίνησε το 1952, με χρηματοδότηση από το πρόγραμμα "Ταμείο για τον Νότο" (Cassa per il Mezzogiorno, επί λέξει "Ταμείο για το Μεσημέρι") και το ακολούθησαν τόσο ο Μολαγιόλι όσο και οι Φερντινάντο Μπολόνια, Ράφαελ Κάουζε και Έτσιο ντε Φελίτσε,<ref>Sapio, σελ. 11</ref> οι οποίοι ασχολήθηκαν κατά κύριο λόγο με την αρχιτεκτονική του κτιρίου και τη διάταξη του Μουσείου, το οποίο επί μακρόν θαυμαζόταν για τη λειτουργικότητα και τον εκσυγχρονισμό του και θεωρούνταν πρότυπο.<ref name=tc2nd/> Στον πρώτο όροφο στεγάστηκαν οι πίνακες του 19ου αιώνα, αναμορφώθηκε το περιβάλλον του βασιλικού διαμερίσματος και στεγάστηκε το εργαστήριο συντήρησης και αποκατάστασης, ενώ στον δεύτερο όροφο δημιουργήθηκε η πινακοθήκη για τους πίνακες των κλασικών.<ref>Sapio, σελ. 7.</ref>
 
<!-- These were done in part to meet demands advanced from Parma and Piacenza , as sort of compensation for what had taken Charles of Bourbon, is to furnish salt of institutional headquarters of the Italian State, as the Quirinale Palace , Montecitorio Palace , Palazzo Madama , embassies abroad and universities [21 ] . With the outbreak of World War II, the museum collections were moved to Naples in the summer of 1940, to ' territorial abbey of the Holy Trinity of Cava de 'Tirreni and, as a result of the advance of the Germans in 1943, in ' Abbey Montecassino . However, the troops of the division Goering managed to steal paintings by Titian, Parmigianino, Sebastiano del Piombo and Filippino Lippi : these will be found at the end of the conflict in a quarry near Salzburg and returned to Naples in 1947 [22] .
 
In the postwar period , riding the wave of enthusiasm for the work of reconstruction of the country, it was implemented a project for the museums in Naples. Molajoli Bruno then moved permanently all the paintings at the Royal Palace of Capodimonte, also released its housing function after departure of the Dukes of Aosta in 1946 [8] . So it would hear the demand already expressed several years earlier by distinguished personalities of Italian culture, including Benedetto Croce , the National Archaeological Museum to devote exclusively to the collection of antiquities, because the latter had acquired over the years more and more space is by gallery from the library, already transferred to the Royal Palace in 1925 [22] . With a decree signed in 1949 was officially the National Museum of Capodimonte. The renovation of the rooms of the palace began in 1952, with funding from the Fund for the South , and were followed by the same Molajoli, by Ferdinando Bologna , Raphael Cause and Ezio De Felice [23] , who worked primarily on architectural profile and of 'museum layout, admired for modernity and functionality and long taken as a model [8] . On the first floor they were then arranged the paintings of the nineteenth century and reconstructed environments of the royal apartment, in addition to the laboratory for conservation and restoration, while the second floor was created a gallery for paintings classic [24] .
 
<!--
-->
 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Εθνικό_Μουσείο_του_Καποντιμόντε"