Δίφθογγος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα νέα ελληνικά έχουν τους ακόλουθους πέντε δίφθογγους που προφέρονται στο χρόνο που χρειάζεται για να προφερθεί ένα φωνήεν: ια, ιε, ιη, ιο, ιου. Όταν αυτοί οι δίφθογγοι τονίζονται, πάντα τονίζεται το δεύτερο φωνήεν. (Στη θέση κάθε φωνήεντος μπορεί να μπει ένα άλλο ομόηχο του και πάντα τονίζεται το δεύτερο.) Εξαιτίας της ταχύτητας που προφέρονται, ακούγονται ως για, γιε, γιη, γιο, γιου, ή όταν αυτά ακολουθούν θήτα ή φι τότε προφέρονται χια, χιε, χιη, χιο, χιου. Εξάλλου, όταν αυτά ακολουθούν λάμβδα, μι, και νι, επηρεάζουν την προφορά του συμφώνου. Παραδείγματα: παιδιά, βαριές, χίλιοι, ποιος, βραδιού. Όταν βρίσκονται στην αρχή λέξης, το γάμμα γράφεται: γιατρός. Στην κυπριακή διάλεκτο κάποτε προφέρονται ως κια, κιε, κιη, κιο, κιου. Για παράδειγμα: να πιω = να πγιω / να πκιω.