Στέλλα (ταινία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Διακρίθηκε με τη [[Χρυσές Σφαίρες|Χρυσή Σφαίρα]] καλύτερης ξένης ταινίας το [[1956]] και με το βραβείο καλύτερης ταινίας ρετροσπεκτίβας στο [[Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 1960|Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1960]]. Η ταινία ήταν φαβορί για το Χρυσό Φοίνικα στο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών]] το 1955 και η [[Μελίνα Μερκούρη]] για το βραβείο καλύτερης ηθοποιού· δεν κέρδισε όμως κανένα από τα δύο. Το γεγονός αυτό προκάλεσε διαμάχη με αποτέλεσμα η Isa Miranda, μέλος της κριτικής επιτροπής, να δώσει στη Μερκούρη ένα ειδικό βραβείο ερμηνείας το οποίο ονομάστηκε βραβείο «Isa Miranda»<ref>{{Cite web|url = http://www.imdb.com/title/tt0048657/trivia|title = Ιστοσελίδα imdb}}</ref>. Ήταν επιπλέον η ελληνική υποβολή για το [[Όσκαρ]] καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας του 1956. Υπήρξε η τελευταία ταινία της Μήλας Φιλμ, σημειώνοντας αξιοσημείωτη καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία (134.142 εισιτήρια). Σε αυτή πραγματοποίησαν την πρώτη κινηματογραφική εμφάνισή τους η [[Μελίνα Μερκούρη]] και ο [[Κώστας Κακκαβάς]].

Διχασμένοι οι κριτικοί της εποχής, αντιμετώπισαν την ταινία είτε με ευμενή σχόλια, είτε με εξαιρετικά αρνητική κριτική (ειδικά από τον αριστερό Τύπο της εποχής). Στο μόνο που όλοι συμφωνούσαν, ήταν η ερμηνεία της [[Μελίνα Μερκούρη|Μελίνας Μερκούρη]]<ref>Γιάννη Σολδάτου, "Ένας αιώνας Ελληνικός Κινηματογράφος", 1ος τόμος 1900 - 1970, Εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2001, σελίδες 152-153</ref>, η οποία επαινέθηκε. Οι περισσότεροι κριτικοί περιέγραψαν την ταινία ως ένα ηχηρό κατηγορητήριο σε βάρος της [[πατριαρχία|πατριαρχίας]]ς, με την πρωταγωνίστρια να εκπροσωπεί ένα γυναικείο πρότυπο που ήταν αναμφίβολα ξένο προς την ελληνική κοινωνία της εποχής, αλλά και μια διαχρονική ηρωίδα [[τραγωδία|τραγωδίας]]ς. Κατά τον ιστορικό Γιάννη Σολδάτο, η Στέλλα εξέφραζε τις επιθυμίες πολλών γυναικών, λίγες από τις οποίες ωστόσο τολμούσαν να ακολουθήσουν το παράδειγμά της. Ειδικότερα, προσωποποιεί τη σύγκρουση των παραδοσιακών αξιών, του ηθικού κώδικα και της τιμής με το ερωτικό πάθος που τελικά δε διασώζεται σε αυτά τα πλαίσια<ref>Dimitris Eleftheriotis, ''Popular cinemas of Europe: studies of texts, contexts, and frameworks'', Continuum International Publishing Group, 2001, σσ. 157-161</ref>.