Πατριάρχης Νικόλαος Α΄ ο Μυστικός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
+Αρβελέρ |
κάνει χρήση = χρησιμοποιεί |
||
Γραμμή 10:
Κατά την δεύτερη πατριαρχία του, προσπάθησε να ξανακερδίσει τον έλεγχο της Εκκλησίας, καθαιρώντας επισκόπους που είχαν χειροτονηθεί από τον Ευθύμιο, αλλά πολλοί εξ αυτών αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν τις επισκοπές τους και συνασπίστηκαν εναντίον του υπό τον Καισαρείας Αρέθα. Δημιουργήθηκε αναταραχή, η οποία εντάθηκε όταν ο Νικόλαος διέκοψε τις σχέσεις του με τη Ρώμη<ref name=Runci102>{{cite book|author=Steven Runciman|authorlink=Στήβεν Ράνσιμαν|title=Η Βυζαντινή Θεοκρατία|publisher=Εκδόσεις Δόμος|year=2005|pages=102|isbn=9607217225}}</ref>.
Μετά το θάνατο του διαδόχου του Λέοντα και προστάτη του, [[Αλέξανδρος του Βυζαντίου|Αλεξάνδρου]], διορίστηκε επίτροπος, μαζί με άλλους τέσσερις, του ανήλικου Αυτοκράτορα [[Κωνσταντίνος Ζ'|Κωνσταντίνου Ζ΄ του Πορφυρογέννητου]]. Ως πρόεδρος της Αντιβασιλείας αυτής, ο Νικόλαος
Το [[920]] συνεκλήθη [[Σύνοδος (εκκλησιαστική)|Σύνοδος]], για να ενώσει την Εκκλησία. Οι αποφάσεις της, που εκδόθηκαν στον ''Ενωτικό Τόμο'', ανέθεταν τον έλεγχο της νομοθεσίας του γάμου στην Εκκλησία και καταδίκαζαν τον τέταρτο γάμο. «Κατ' οικονομία» νομιμοποιήθηκε η θέση του νεαρού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, όπως και οι κληρικοί και οπαδοί του Ευθυμίου που είχαν συγχωρήσει τον τέταρτο γάμο του Λέοντα. Το [[923]], ο Νικόλαος αποκατέστησε και τις σχέσεις με τη Ρώμη, ισχυριζόμενος, χωρίς όμως καμία απόδειξη, ότι ο Πάπας είχε αποδεχτεί τον Ενωτικό Τόμο<ref>{{cite book|author=Steven Runciman|authorlink=Στήβεν Ράνσιμαν|title=Η Βυζαντινή Θεοκρατία|publisher=Εκδόσεις Δόμος|year=2005|pages=103|isbn=9607217225}}</ref>.
|