Γιάννακας Αποστολόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

# <ref name=":1">'''Η''' '''μάχη στου Ζέλι το Ίσιωμα και ο Καπετάν Γιάννακας'''    Κάποια χρονιά πριν ξεκινήσει η επανάσταση του 1821 και πριν τη μάχη των Κερασιών, περίπου το 1815 έγινε και μια άλλη σημαντική μάχη  μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων στου Ζέλι το Ίσιωμα, μια τοποθεσία βορειοδυτικά από την Αγριοκερασιά. Όλα ξεκίνησαν από μια απαγωγή. Μια μικρή ομάδα από Τούρκους πήγε στο Ζέλι και απέσπασαν μετά βίας από την οικογένεια Κοτταρίδη μια όμορφη Ζελιωτοπούλα, η οποία είχε απορρίψει πολλές φορές τις προτάσεις που τις είχε κάνει κάποιος Αγάς της Τρίπολης, για να τη συμπεριλάβει στο χαρέμι του. Τους κυνηγούν όμως από κοντά μερικοί Ζελιώτες αγωνιστές και προτού οι Τούρκοι φτάσουν στη λίμνη Τάκα, τους σκοτώνουν όλους και απελευθερώνουν το κορίτσι. Για να αποκρύψουν δε το γεγονός, φοβούμενοι αντίποινα, τα άψυχα σώματα των Τούρκων τα σκέπασαν με ένα μεγάλο σωρό από πέτρες. Από τότε εκείνο το σημείο ονομάστηκε Τουρκοκίβουρο. Κάποια στιγμή όμως το έμαθαν οι Τούρκοι της Τρίπολης και στέλνουν ένα μεγάλο ασκέρι για να καταστρέψουν το χωρίο. Τους αντιλαμβάνονται οι Ζελιώτες και διέφυγαν όλοι τους προς τα Βλαχοκερασιώτικα όροι. Στέλνουν τους αμάχους στην Αγριοκερασιά και 20-25 ένοπλοι Ζελιώτες αγωνιστές στήνουν ενέδρα στου Ζέλι το Ίσιωμα, έχοντας πλεονέκτημα τις υψηλότερες θέσεις έναντι των ούρκων και ότι ο τόπος τότε ήταν πυκνοδασωμένος. Εδώ πρωταγωνίστησε ο γέροντας Παναγιώτης Μιχαλόπουλος που σκότωσε περισσότερο από 10 Τούρκους. Έτσι εκτός από τα  παρατσούκλια (παρωνύμια) Μπόνας και Σούχλας που είχε, του πρόσθεσαν και ένα τρίτο, το Τουρκοφάγος. Κάποια στιγμή όμως του τελείωσαν τα βόλια και αφού κάρφωσε το καριοφίλι του στο χώμα, ανέβηκε στην Αγριοκερασία και σώθηκε. Αλλά και των υπολοίπων τελείωναν τα μπαρουτόβολα και κινδύνευαν όλοι τους. Πάνω όμως στην κρίσιμη στιγμή αυτή, φτάνει ο Καπετάν Γιάννακας με τα 70-80 παλικάρια τους και με άλλους 150 περίπου Μαναριώτες, Βλαχοκερασιώτες και Αρβανιτοκερασιώτες. Η ενέδρα ενισχύθηκε και επιτέθηκαν στους Τούρκους, ανατολικά από την Αγριοκερασιά και δυτικά από το Ασπροβούνι. Ούτε οι Ζελιώτικες παραδόσεις μπορούν να μας πληροφορήσουν για το πόσοι Τούρκοι κοτώθηκανσκοτώθηκαν. Ειπώθηκε, ότι αμέτρητοι σκοτώθηκαν και πολύ λίγοι γλίτωσαν για να πάνε άσχημα μαντάτα στους δικούς τους στην Τρίπολη. Οι δικοί μας είχαν μόνο τρείς ελαφρά λαβωμένους. Από ‘κει και μετά οι Τούρκοι άκουγαν «Γιάννακας» και έτρεμαν. Πότε δεν ξαναπροσπάθησαν να πλησιάσουν τα λημέρια του, πάνω από την Πρόπαντη ή άλλου. (Η Πρόπαντη ήταν ένα μικρό χωριό δυτικά και κάτω από την Βλαχοκερασιά, προς του Λιανού, το οποίο καταστράφηκε ολοκληρωτικά από το Ιμπραήμ και σβήστηκε από τον χάρτη.)  Όμως κατά καιρούς εξαφανιζόντουσαν μυστηριωδώς τα παλικάρια του Καπετάν Γιάννακα και διερχόμενοι καπεταναίοι που πήγαιναν να τον επισκεφτούν. Υπεύθυνο για τις εξαφανίσεις θεωρήθηκε δε το τουρκικό δίκτυο της Βλαχοκερασιάς, με αρχηγό τον περιβόητο Αλή–Αγά Τζιντόγλη, γνωστό ως Χασεκή, και το δίκτυο τούτο αποτελείτο από Τούρκους και από φιλότουρκους της περιοχής. Ο Χασέκης ήταν ανώτερος αξιωματικός του σώματος των Μποσταντζήδων και συγχρόνως Βοεβόδας της Καρύταινας, και όλος ο χώρος της Βλαχοκερασιάς άνηκε στο Τσιφλίκι του. Αυτά είχαν υποπέσει στην αντίληψη του Καπετάν ΓΙάννακα και ήταν επιπλέον προφανές ότι κάποιος έδινε πληροφορίες στους Τούρκους για τις κινήσεις του. Αυτό αποτέλεσε η αρχή των σκληρών αντιποίνων εναντίον των Τούρκων, αναγκάζοντας τον Τούρκο Αγά της Ασέας να έρθει σε συμφωνία μαζί του, για την παύση των μεταξύ τους εχθροπραξιών. Οι μυστηριωδώς όμως εξαφανίσεις συνεχίστηκαν και μετά τη συμφωνία, γι’ αυτό ξανασυναντήθηκε με τον Αγά της Ασέας, στον οποίον έκανε δριμύτατες παρατηρήσεις για τη μη τήρησή της εκεχειρίας τους και κατηγόρησε αυτόν και τους ανθρώπους του ότι προδίδουν τις κινήσεις του. Ο Αγάς της Ασέας δεν δέχτηκε αυτές τις κατηγορίες και τον έστειλε να ρωτήσει τον Μεμέτη, τον Τούρκο μυλωνά της Βάλταινας. Ο μυλωνάς, μετά από πίεση που υπέστη, του αποκάλυψε ότι προδότης ήταν ο καλογερόπαπας Δρακόπουλος (Κατσαούνης) του Αγίου Σώστη της Πρόπαντης. Ο Γιάννακας πήγε και τον βρήκε, και αφού ο Κατσαούνης ομολόγησε για τις προδοσίες του, έπεσε στα πόδια του λέγοντας «συγχώρα με Γιάννακα». Ο Γιάννακας τον συγχώρησε και δεν τον σκότωσε, άλλα του έβγαλε τα μάτια με το σπαθί του. Από εκεί και μετά το κακό με τις εξαφανίσεις σταμάτησε οριστικά. Όλους αυτούς τους εξαφανισμένους πατριώτες, αφού τους έπιαναν οι Τούρκοι, του οδηγούσαν στα σπίτια των κοτσαμπάσηδων της Βλαχοκερασίας, όπου και τους δολοφονούσαν. Μετά, με κάθε μυστικότητα είτε έκαιγαν τα σώματα τους στους φούρνους- κρεματόρια που υπήρχαν γι’ αυτό το σκοπό εκεί, είτε τα έθαβαν στους κήπους τους ή στα υπόγειά τους. Πολλά οστά, που άνηκαν στους θαμμένους εκεί πατριώτες, αποκαλύφθηκαν, το 1956-57, όταν Λακγαδιανοί μάστορες και εργάτες θεμελίωναν προεκτάσεις αυτών των σπιτιών. Αλλά και σε πιο πρόσφατες οικοδομικές εργασίες, σε γειτονικούς χώρους, βρέθηκαν πάλι ανθρώπινα οστά. Το αίμα και όλων αυτών πότισε το δένδρο της Λευτεριάς που καρποφόρησε λίγα χρόνια αργότερα.