|
Ο '''Ιωάννης Λόγγος Ιουστινιάνης''' (''Giovanni Giustiniani Longo'', [[1418]] -– [[1 Ιουνίου]] [[1453]]) ήταν [[Γενουάτες|Γενουάτης]] στρατιωτικός, μέλος μίας από τις σημαντικότερες οικογένειες της [[Γένοβα|Γένοβας]]ς<ref>Steven Runciman, [http://books.google.gr/books?id=BAzntP0lg58C&pg=PA83&lpg=PA83&dq=giovanni+longo+constantinople&source=bl&ots=upW8iLYPdz&sig=HUqWDJf0ZQq9I1cB5vpfN7YNrEY&hl=en&ei=0zQRTrXeKKifsQLx_YS3Cg&sa=X&oi=book_result&ct=result&redir_esc=y#v=onepage&q=giovanni%20longo%20constantinople&f=false The Fall of Constantinople 1453]</ref>, και [[πρωτοστράτωρ]] της [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινής αυτοκρατορίας]]. Ήταν ένας από τους υπερασπιστές της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]] κατά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453)|Άλωση από τους Οθωμανούς το 1453]], ως επικεφαλής ενόπλου τμήματος 700 Γενουατών.
Με προσωπική του πρωτοβουλία χρηματοδότησε και οργάνωσε στρατιωτική αποστολή επίκεφαλήςεπικεφαλής 700 ένοπλων συμπατριωτών του, προς ενίσχυση της άμυνας της Κωνσταντινούπολης. Όταν έφτασε στην βασιλεύουσα ο [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία|Βυζαντινός Αυτοκράτορας]] [[Κωνσταντίνος ΙΑ΄ Παλαιολόγος|Κωνσταντίνος Παλαιολόγος]] του ανέθεσε την άμυνα της πόλης. Ο Ιουστινιάνης με την προσωπικότητά του έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις διαμάχες μεταξύ των στρατιωτών, ιδιαίτερα μεταξύ [[Βενετοί|Βενετών]] και Γενουατών. Οργάνωσε κατά αποφασιστικό τρόπο την άμυνα, με αποτέλεσμα να αποκρουστούν οι συνδυασμένες επελάσεις των [[Οθωμανοί|Οθωμανών]], παρ' όλη την συντριπτική αριθμητική υπεροχή τους.
Στις 29 Μαΐου 1453, και ενώ ο Οθωμανός σουλτάνος [[Μωάμεθ Β'Β΄]] εξαπέλυσε την τελική επίθεση, ο Ιουστινιάνης τραυματίστηκε σοβαρά από βλήμα οθωμανικού πυροβολικού. Κατά άλλους αναφέρεται ότι το τραύμα προήλθε από βέλος. Ποιο ακριβώς σημείο του σώματός του χτυπήθηκε δεν είναι σίγουρο και οι πηγές παρουσιάζουν διαφορετικές εκδοχές. Μετά τον τραυματισμό του αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τις συγκρούσεις, κάτι που έριξε κατακόρυφα την ψυχολογία και αποφασιστικότητα των πολιορκημένων.
Στην επικείμενη επίθεση, ο Μωάμεθ Β΄ διέταξε πλήρη έφοδο, βλέποντας την αποχώρηση του Ιουστινιάνη ως μεγάλη ευκαιρία που έπρεπε να εκμεταλλευτείεκμεταλλευθεί.
Ο ίδιος ο Ιουστινιάνης, μαζί με τους άντρες του, κατάφεραν να διαφύγουν με πλοία προς τηντη [[Χίος|Χίο]], όμως βαριά τραυματισμένος πέθανε την [[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]] του [[1453]]. Ο τάφος του διασώζεται ακόμη στηνστη Χίο, όμως το λατινικό επίγραμμά του, που ήταν άλλοτε στην εκκλησία του Αγίου Δομινίκου, έχει κατά τα φαινόμενα εξαφανιστεί<ref>F. W. Hasluck 'The Latin Monuments of Chios'. Annual of the British School of Athens, XVI, 1909-1910, σελ. 155.</ref>: <blockquote> «Ένθαδε κείται Ιωάννης Ιουστινιάνης, ανήρ περικλεής και πατρίκιος Γενουήσιος εκ των Μαονέων της Χίου, όστις, κατά την εκστρατείαν του βασιλέως των Τούρκων Μωάμεθ εναντίον της Κωνσταντινουπόλεως, μεγαλοψύχως ηγεμονεύων παρά τοτω γαληνοτάτω Κωνσταντίνω, τελευταίω των ανατολικών Χριστιανών αυτοκρατόρει, θανασίμως πληγωθείς απέθανε.»
</blockquote>
== Πηγές ==
* ''Ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας''. Α. Α. Βασίλιεφ. Τόμος Β', σελ 357-372. Μετάφραση Δημοσθένη Σαβράμη. Εκδοτικός Οργανισμός Πάπυρος. Αθήνα 1971
* G.Schumberger, " «Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Πολιορκία και ΄Αλωσις της Κωνσταντινουπόλεως "», Παρίσι 1914, μτφρ στην Καθαρεύουσα: Σπυρ. Π. Λάμπρου, Αθήνα 1914, Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ιωάννης Α. Μελισσείδης & Πουλχερία (Ρίτα) Ζαβολέα-Μελισσείδου, Αθήνα 1997/2002, έκδ. 2η, Εκδόσεις Βεργίνα, Αθήνα 2002. ( Ελληνική Εθνική Βιβλιογραφία 1999, Βιβλιονετ κ.λ.π. ) ISBN 960717190X
* Νικολάου Β. Τωμαδάκη, ": «Περί Αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως (1453) "», έκδ. 3η, Εκδόσεις Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1993. ( Ελληνική Εθνική Βιβλιογραφία 1993, Βιβλιονετ κ.λ.π. ), ISBN 9602420723
== Παραπομπές ==
|
