Σεπτίμιος Σευήρος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Lingveno (συζήτηση | συνεισφορές)
μ διόρθωση, αντικατέστησε: {{reflist}} → {{παραπομπές}} με τη χρήση AWB
CHE (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 29:
 
== Έργα ==
Μετά τη δολοφονία του Δίδιου Ιουλιανού τον Ιούνιο του ίδιου έτους, ο Σεβήρος αναγνωρίστηκε από τη [[Σύγκλητος|Σύγκλητο]] ως αυτοκράτορας. Το πρώτο μέτρο που έλαβε ήταν η διάλυση της πραιτοριανής φρουράς και η αντικατάστασή της από νέα που προερχόταν από τα στρατεύματα του Δούναβη και ήταν απόλυτα πιστή σε αυτόν. Στη συνέχεια και μέχρι το [[197|197 μ.Χ.]] επιδόθηκε, μαζί με άλλους διεκδικητές του αυτοκρατορικού θρόνου, σε έναν αγώνα επικράτησης που μετά από πολλά επεισόδια, ανατροπές και μάχες έλαβε τέλος με τη νίκη του επί του ΑλμπίνουΑλβίνου Δέκιου Κλαύδιου στο Λούγδουνον (σημερινή [[Λυών]] Γαλλίας). Ο Σεβήρος, ο οποίος αποδείχτηκε ο πλέον ικανός από τους διεκδικητές, έδωσε οριστικό τέλος στις διαμάχες με τη θανάτωση 30 συγκλητικών οι οποίοι είχαν υποστηρίξει τον ΑλμπίνοΑλβίνο. Αναζητώντας τρόπο να νομιμοποιήσει τη σφετερισμένη εξουσία του και θέλοντας για τον λόγο αυτό να παρουσιάσει τον εαυτό του ως νόμιμο συνεχιστή της δυναστείας των Αντωνίνων, ανακήρυξε εαυτόν θετό γιο του Μάρκου Αυρήλιου, ενώ προσπάθησε να αποδείξει ότι καταγόταν από τον αυτοκράτορα Νέρβα (96-98). Στη συνέχεια, και μετά από εισβολή των Περσών στη Μεσοποταμία, το 197μ.Χ197, επιχείρησε νικηφόρα εκστρατεία εναντίον των Πάρθων (197-202), καταλαμβάνοντας και λεηλατώντας την πρωτεύουσά τους, Κτησιφώντα (197). Μέχρι το 199 είχε καταλάβει και προσαρτήσει στη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την Οσροηνή και τη Μεσοποταμία. Σε ανάμνηση της νίκης του έστησε στη Ρώμη θριαμβευτική αψίδα, η οποία σώζεται έως σήμερα, ενώ έλαβε και το προσωνύμιο Παρθικός (Parthicus Maximus). Από το 202 έως το 205, έχοντας εδραιώσει την ειρήνη, ασχολήθηκε με την ανοικοδόμηση του κράτους.
 
== Το τέλος του Σεβήρου ==