Γεώργιος Οστρογκόρσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Γεώργιος Οστρογκόρσκι''' γεννήθηκε στην [[Αγία Πετρούπολη]] το 1902. Αφού τέλειωσε το κλασικό γυμνάσιο στην Πετρούπολη το 1919 με την οικογένειά του εγκατέλειψε τη Ρωσία. Σπούδασε για λίγο ιστορία στην Πράγα και το 1921 φοιτά στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης: δάσκαλοί του οι Jaspers, Weber, Curtius, Salin. Το 1925 ανακηρύχθηκε αριστούχος διδάκτωρ των ιστορικών επιστημών στο ίδιο πανεπιστήμιο και στη συνέχεια φεύγει για το [[Παρίσι]] οπου παρακολουθεί μαθήματα των Diehl και Millet. <ref>Φώτιος Δημητρακόπουλος, «Για την βυζαντινή ιστορία», ''Διαβάζω'', τεύχος 34 (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1980), σελ.74</ref>Το θέμα της διδακτορικής του διατριβής, ήταν πάνω στη φορολόγηση της κοινοτικής γης στην [[Βυζαντινή Αυτοκρατορία]] κατά τον 10ο αιώνα. Δίδαξε ως υφηγητής στο [[Πανεπιστήμιο του Μπρεσλάου]] το διάστημα μεταξύ των ετών 1928 με 1933. Από το 1933 δίδαξε ως ο τακτικός καθηγητής της έδρας των Βυζαντινών Σπουδών του [[Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου|Πανεπιστημίου του Βελιγραδίου]]. Εκεί το 1940, δημοσίευσε το γνωστότερο από τα έργα του, την "Ιστορία του Βυζαντινού κράτους". Το 1948, ανέλαβε τη διεύθυνση του Βυζαντινολογικού Ινστιτούτου της [[Σερβική Ακαδημία Επιστημών|Σερβικής Ακαδημίας Επιστημών]]. Kαι μετά την συνταξιοδότησή του δίδασκε στους μεταπτυχιακούς φοιτητές του Πανεπιστημίου.<ref>Φώτιος Δημητρακόπουλος, «Για την βυζαντινή ιστορία», ''Διαβάζω'', τεύχος 34 (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1980), σελ.74</ref> Δημοσίευσε πάνω από 200 μελέτες σε διάφορα περιοδικά βυζαντινολογίας. Για την προσφορά του τιμήθηκε από πολλές ακαδημίες και πανεπιστήμια της [[Ευρώπη]]ς. Υπήρξε ξένος εταίρος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]]. Πέθανε στο [[Βελιγράδι]] το 1976.

 

Την βυζαντινή ιστορία του την συνέγραψε σε ηλικία τριανταπέντε ετών και τη δημοσίευσε σε ηλικία τριάνταοκτώ ετών. O W. Otto διευθυντής της σειράς Handbuch der Alterumswissenshaft του ανέθεσε να συγγράψει τη βυζαντινή ιστορία το 1935 κι εκείνος την είχε ετοιμάσει εντός δύο ετών. Το 1940 και το 1952 κυκλοφόρησαν οι δύο πρώτες εκδόσεις της στα γερμανικά και το 1956 οι πρώτες στα γαλλικά και στα αγγλικά, ενώ το 1959 στα σερβοκροάτικα, το 1961 στα σλοβένικα. 'Έχοντας γνωρίσει συνολικά δεκαπέντε εκδόσεις χαρακτηρίστηκε ως έργο κλασικό στο είδος του και ως το πιο διαδεδομένο εγχειρίδιο βυζαντινής ιστορίας<ref>Φώτιος Δημητρακόπουλος, «Για την βυζαντινή ιστορία», ''Διαβάζω'', τεύχος 34 (Αύγουστος-Σεπτέμβριος 1980), σελ.74</ref>