Μορφολογία (γλωσσολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{Γλωσσολογία}}

 

 

Ο όρος '''μορφολογία''' (morphology, Morfologie) αποδίδεται συχνά στον Γερμανό ποιητή και φιλόσοφο [[Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε]] (1749-1832), ο οποίος τον δημιούργησε τον 19ο αιώνα για να τον συσχετίσει με την επιστήμη της Βιολογίας (Aronoff & Fudeman 2011).

Στο πλαίσιο της σύγχρονης θεωρίας, έχουν δημοσιευτεί ένα πλήθος άρθρων για τη μορφολογία των Ελληνικών. Μεταξύ άλλων, αξίζει να αναφερθούν οι πρώτες μελέτες που άνοιξαν το δρόμο προς την έρευνα της μορφολογικής μελέτης των Νέων Ελληνικών όπως αυτές των Μαλικούτη-Drachman (1970), Μπαμπινιώτη (1969, 1972) και Philippaki-Warburton (1970), αλλά και σύγχρονες μελέτες που αφορούν είτε στην εξέταση συγκεκριμένων θεμάτων της μορφολογίας, βλ. Αναστασιάδη-Συμεωνίδη (1994), Αναστασιάδη-Συμεωνίδη, Χειλά & Ράλλη (2003) μεταξύ άλλων, είτε στην εξέταση της μορφολογικής δομής των Ελληνικών γενικότερα, βλ. Αναστασιάδη-Συμεωνίδη (1986), Ράλλη (2005, 2007, Ralli 2013), μεταξύ άλλων.

 

Η Μορφολογία ως κλάδος της Γλωσσολογίας συγχέεται συχνά με τους συναφείς κλάδους της [[Λεξικολογία]]ς/[[Λεξικογραφία]]ς και της [[Ετυμολογία]]ς. Η Μορφολογία έχει ως στόχο να αναλύσει τις λέξεις στα επιμέρους συστατικά τους, ενώ η λεξικολογία εστιάζει κυρίως στις σημασιολογικές σχέσεις μεταξύ των λέξεων που αποτελούν το λεξιλόγιο μίας γλώσσας και στη μελέτη των διαφόρων λεξιλογίων που διαμορφώνονται από γεωγραφικές και κοινωνικές παραμέτρους. Η Λεξικογραφία εφαρμόζει τα διδάγματα της Λεξικολογίας (Ξυδόπουλος 2008). Η Ετυμολογία αποτελεί πιο εξειδικευμένο πεδίο μελέτης το οποίο εστιάζει στην προέλευση των λέξεων, στην ιστορική τους εξέλιξη, αλλά και τη σχέση τους με αντίστοιχους τύπους άλλων γλωσσών με τους οποίους συνδέονται (Μωυσιάδης 2005). Οι κλάδοι αυτοί είναι συναφείς με τη Μορφολογία καθώς έχουν ως αντικείμενο μελέτης τη λέξη, αλλά αποτελούν ξεχωριστά ερευνητικά πεδία.