Δελφοί: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 5480594 από τον 2A02:582:D37:A000:3941:165:1A21:7BEC (Συζήτηση) |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 64:
Τέσσερις περιοχές του χώρου αναστηλώθηκαν περισσότερο ή λιγότερο. Ο Θησαυρός των Αθηναίων αναστηλώθηκε ολόκληρος λόγω του πλήθους των αυθεντικών αρχαίων αντικειμένων που βρέθηκαν από την γαλλική ομάδα υπό την χορηγία του Δημάρχου Αθηναίων. Ο Βωμός των Χιωτών αναστηλώθηκε το 1959 από την Ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία. Η Θόλος και ο Ναός του Απόλλωνα υπέστησαν μικρές αναστηλώσεις.
==Η πρόσληψη των Δελφών στην τέχνη==
Απεικονίσεις των Δελφών στην τέχνη
Από το 16ο αι. οι Δελφοί απασχολούν τη Δύση. Ίσως δεν είναι τυχαίο ότι στα μέσα του 15ου αι. γίνεται η πρώτη λατινική μετάφραση του Στράβωνα. Η πρώτη απεικόνιση των Δελφών είναι φανταστική και ανήκει στον γερμανό ουμανιστή N. Gerbel που το 1545 εξέδωσε ένα συνοδευτικό κείμενο για τον χάρτη της Ελλάδας του Κερκυραίου Ν. Σοφιανού. Αναπαρίσταται το αρχαίο ιερό με στοιχεία οχυρωμένης πόλης. Οι πρώτοι περιηγητές με αρχαιολογικό ενδιαφέρον είναι ο άγγλος G. Wheler και ο γάλλος J. Spon που επισκέφτηκαν την Ελλάδα το 1675-76. Εξέδωσαν χωριστά τις εντυπώσεις τους: Το 1682, στο χρονικό του Άγγλου (A Journey into Greece) δημοσιεύεται σκαρίφημα της περιοχής των Δελφών, όπου σημειώνονται ο οικισμός, το Καστρί, δηλαδή, και μερικά ερείπια. Πρωτοπόρα θεωρούνται τα εικονογραφικά θέματα που συνοδεύουν την έκδοση του ταξιδιού του Γάλλου (Voyage d'Italie, de Dalmatie, de Grèce et du Levant, 1678).
Οι περιηγήσεις συνεχίστηκαν σε όλο το διάστημα του 19ου αι. με αντίστοιχες εκδόσεις βιβλίων που περιλάμβαναν, εκτός από τα ημερολόγια, και σχέδια, χάρτες, απόψεις του χώρου αλλά και φωτογραφίες νομισμάτων. Η εικονογράφηση αποτύπωνε πολλές φορές το αναφαινόμενο ρεύμα του ρομαντισμού, όπως στα έργα του Otto Magnus von Stackelberg, όπου εκτός των τοπίων (La Grèce. Vues pittoresques et topographiques, Παρίσι, 1834) βρίσκουμε και ανθρώπινους τύπους (Costumes et usages des peuples de la Grèce moderne dessinés sur les lieux, Παρίσι 1828). Ο φιλέλληνας ζωγράφος W. Williams έχει συμπεριλάβει στη θεματογραφία του το τοπίο των Δελφών (1829). Και ο κατάλογος θα μπορούσε να συνεχιστεί με ονόματα όπως του F.Ch.-H.-L. Pouqueville, του W.M. Leake, του Chr. Wordsworth και άλλων πολλών.
Οι περιηγητές γίνονται αντικείμενο αναφοράς και στον τύπο. Έτσι η Εφημερίς στις 17/03/1889 γράφει:
“Εν τη «Επιθεωρήσει των Δύο Κόσμων» εδημοσιεύθη υπό του Παύλου Λεφαίβρ περιγραφή εκδρομής εις Δελφούς. Ο Γάλλος λόγιος αφηγείται χαριέντως τας καθ’ οδόν περιπετείας εξαίρων ιδίως την ευχέρειαν, μεθ’ ης παρατυχούσα γραία χωρική επανέφερεν εις την θέσιν του τον εξαρθρωθέντα βραχίονα ενός των ξένων συνοδοιπόρων, πεσόντος εκ του ίππου. Εν Αραχώβη, κατά τον περιηγητήν, τηρείται ακραιφνέστατος ο ελληνικός τύπος. «Οι άνδρες είνε αθληταί μάλλον ή χωρικοί, «πεπλασμένοι» προς δρόμον και πάλην, εξόχως κομψοί και ευλύγιστοι, υπό τον ορεινόν των ιματισμόν». Περί των αρχαιοτήτων των Δελφών λόγος γίνεται μόνον εν παρόδω, αναφέρεται όμως πελασγικόν τι τείχος μήκους 80 μέτρων, εφ’ ου ως επί λιθίνου αρχείου είνε κεχαραγμέναι αναμίξ αναρίθμητοι επιγραφαί, θεσπίσματα, συνθήκαι, εκκλητήρια έγγραφα και χειραφετήσεις δούλων”.
Σταδιακά εμφανίζονται και οι πρώτοι ταξιδιωτικοί οδηγοί. Με το νέο επαναστατικό σχήμα «τσέπης» που επινόησε ο Κ. Baedeker, τους χάρτες που χρησίμευαν την επίσκεψη αρχαιολογικών κυρίως τοποθεσιών, όπως και των Δελφών (1894), και τα πλήρως ενημερωμένα σχεδιαγράμματα, οι «Οδηγοί» έγιναν περισσότερο πρακτικοί και ευπώλητοι.
Τον 20ο πλέον αι. με την εφεύρεση του φωτογραφικού φακού η αποτύπωση του τοπίου και των αρχαιοτήτων παίρνει μιαν άλλη μορφή, ιδιαίτερα από το 1893 οπότε άρχισαν οι συστηματικές ανασκαφές της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής. Αυτό δεν εμπόδισε καλλιτέχνες, όπως η Vera Willoughby, να εμπνέονται από το τοπίο.
Θέματα από τους Δελφούς ενέπνευσαν και εμπνέουν πολλούς εικαστικούς. Εκτός από το τοπίο, η Πυθία / Σίβυλλα αποτελεί συχνό θέμα μέχρι και σε κάρτες ταρό [1]. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν το Delphic Sibyl του Michelangelo (1509) [2], το Priestess of Delphi του John Collier (1891) [3], το Oracle of Apollo at Delphi, χαρακτικό (Γερμανία, 19ος αι.), αλλά και το πιο σύγχρονο The Oracle of Delphi, μελάνι σε χαρτί, της Σουηδής Malin Lind [4].
Σύγχρονοι καλλιτέχνες εμπνέονται και από τα Δελφικά Παραγγέλματα. Παραδείγματα τέτοιων έργων υπάρχουν στο “Πάρκο Γλυπτικής του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου Δελφών” και σε εκθέσεις που γίνονται στο χώρο του αρχαιολογικού μουσείου των Δελφών.
==Οι Δελφοί στη λογοτεχνία==
Οι Δελφοί ενέπνευσαν και τη λογοτεχνία. Το 1814 ο W. Haygarth (φίλος του Μπάυρον) αναφέρεται στους Δελφούς στο ποίημά του Greece, a Poem. Το 1888 ο Charles Marie René Leconte de Lisle εκδίδει το λυρικό δράμα L’Apollonide σε μουσική του Franz Servais. Και νεότεροι γάλλοι λογοτέχνες εμπνεύστηκαν από τους Δελφούς, όπως ο Yves Bonnefoy στο ποίημά του Delphes du second jour ή ο Jean Sulivan (ψευδώνυμο του Joseph Lemarchand) στο L'Obsession de Delphes (1967), αλλά και το Indiana Jones and the Peril at Delphi (1991) του Rob MacGregor.
Η παρουσία των Δελφών στην ελληνική λογοτεχνία είναι πολύ έντονη. Ποιητές όπως ο Κωστής Παλαμάς Ο Δελφικός Ύμνος (1894), ο Κώστας Καρυωτάκης Δελφική Εορτή (1927), ο Νικηφόρος Βρεττάκος, Επιστροφή από τους Δελφούς (1957), ο Γιάννης Ρίτσος Δελφοί (1961-62) και η Κική Δημουλά Γᾶς Ὀμφαλός (1988) και Κατάλληλο έδαφος, για να αναφερθούν μόνο οι γνωστότεροι. Ο Σικελιανός έγραψε τα: Η αφιέρωση [του Δελφικού λόγου] (1927), Δελφικός Ύμνος (1910) και την τραγωδία Σίβυλλα (1940), ενώ στο πλαίσιο της Δελφικής Ιδέας και των αντίστοιχων εορτών εκδόθηκε από τον ίδιο το 1930 δοκίμιο με τον τίτλο Η δελφική ένωση. Ένα προανάκρουσμα. Ο Γιώργιος Σεφέρης αφιερώνει στις Δοκιμές του ένα δοκίμιο με τον τίτλο Δελφοί.
==Οι Δελφοί στη νεοελληνική λαϊκή παράδοση==
Η σημασία των Δελφών για τους Έλληνες είναι μεγάλη: Στη συλλογική μνήμη έχουν εγγραφεί οι Δελφοί και έχουν εκφραστεί στις Παραδόσεις. Ο Νικόλαος Πολίτης στο Μελέται περί του βίου και της γλώσσης του ελληνικού λαού: Παραδόσεις - Μέρος Α', μας παραδίδει 2 παραδείγματα από τους Δελφούς:
Ο ιερέας του Απόλλωνα (176)
Όταν εγεννήθη ο Χριστός, ένας ιερέας του Απόλλωνα έκανε θυσία παρακάτω από το μοναστήρι της Παναγιάς, 'ς το Λογάρι, εις της Λιβαδιάς το δρόμο. Έξαφνα παραιτάει τη θυσία και γυρίζει και λέει 'ς το λαό: “Αυτή τη στιγμή εγεννήθη υιός Θεού, που θα έχη μεγάλη δύναμη σαν του Απόλλωνα, 'ς τα ύστερα όμως ο Απόλλωνας θα τον νικήση”. Αλλά δεν απόσωσε τον λόγο, και έπεσε αστραπή και τον έκαψε, και άνοιξε κι τον βράχο εκεί κοντά στα δύο. [σελ. 99]
Οι Μυλόρδοι (108)
Οι Μυλόρδοι δεν είναι χριστιανοί, γιατί κανείς δεν τους είδε ποτές να κάνουν τον σταυρό τους. Η γενιά τους είναι από τους παλαιούς ειδωλολάτραις Αδελφιώταις, που φύλαγαν το βιό τους εις ένα κάστρο και το λέγαν Αδελφούς, από τους 2 αδελφούς τα βασιλόπουλα που το χτισαν. Όταν η Παναγία και ο Χριστός ήρθαν 'ς αυτούς τους τόπους, και όλοι οι άνθρωποι ολόγυρα γινήκαν χριστιανοί, οι Αδελφιώτες εσκέφθηκαν πως ήταν καλύτερα γι' αυτούς να φύγουν• κ' έφυγα 'ς την Φραγκιά, και πήραν και όλα τα πλούτη τους μαζί. Απ' αυτούς είναι οι Μυλόρδοι, και έρχονται τώρα εδώ και προσκυνούν αυτά τα λιθάρια. [σελ. 59]
==Η πρόσληψη των Δελφικών Ύμνων==
Όπως καταδείχτηκε και σε πρόσφατη διάλεξη [5] ένας από τους [[Δελφικοί Ύμνοι}ύμνους στον Απόλλωνα]] που βρέθηκαν κατά τις ανασκαφές, αποτέλεσε έμπνευση για μουσικά έργα. Συγκεκριμένα, το 1893 κατά τη διάρκεια της ανασκαφής από τη Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή ήρθαν στο φως τμήματα δύο ύμνων στον Απόλλωνα με μουσική σημειογραφία. Ο γάλλος φιλόλογος Henri Weil έκανε την έκδοση και ο Théodore Reinach την μουσική μεταγραφή. Ο διευθυντής της Σχολής Θεόφιλος Ομόλ αποφάσισε να δώσει μία παράσταση του πρώτου ύμνου, η παρτιτούρα του οποίου είχε εναρμονιστεί από τον Louis Nicole, καθηγητή στον ωδείο της Γενεύης. Αυτή η συναυλία πραγματοποιήθηκε στην βιβλιοθηκή της Γαλλικής Αρχαιολογικής Σχολής στις 17 Μαρτίου 1894. Μετά, ο ύμνος τραγουδήθηκε στο Παρίσι, σε σύνθεση του γάλλου συνθέτη Γκαμπριέλ Φωρέ. Ο ύμνος έκανε το γύρο του κόσμου, από την Πετρούπολη στο Γιοχάνεσμπουργκ, και από την Νέα Υόρκη στην Σμύρνη, όπως αποδεικνύεται από τις εφημερίδες της εποχής. Η ίδια μουσική ωστόσο ενέπνευσε και σύγχρονους συνθέτες, όπως τον André Jolivet στην Suite delphique και τον Miklós Rózsa στην μουσική της πολύ γνωστής ταινίας Quo Vadis.
== Τουρισμός ==
Οι Δελφοί είναι μια περιοχή με έντονο τουρισμό και έχει χαρακτηριστεί [[μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς]] της [[UNESCO]]. Εκτός του αρχαιολογικού χώρου και του μουσείου, υπάρχει το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο και στην ευρύτερη περιοχή μια σειρά Ιερών Μονών θρησκευτικού ενδιαφέροντος. Επίσης, οι Δελφοί βρίσκονται σε μικρή απόσταση 10 χλμ από την [[Αράχωβα]], σημαντικό χειμερινό προορισμό της Στερεάς Ελλάδας και το [[Γαλαξείδι]].
| |||