Γκερνίκα (πίνακας): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Πικάσο απέφυγε να ζωγραφίσει αεροπλάνα, βόμβες ή ερείπια. Οι κυρίαρχες μορφές του έργου είναι ένας ταύρος και ένα πληγωμένο άλογο με διαμελισμένα κορμιά και τέσσερις γυναίκες που ουρλιάζουν κρατώντας νεκρά μωρά. Αρχικά ο Πικάσο πειραματίστηκε με χρώμα, αλλά τελικά κατέληξε στο άσπρο-μαύρο και αποχρώσεις του γκρι, καθώς θεώρησε ότι έτσι δίνει μεγαλύτερη ένταση στο θέμα. Πολλές φορές μετακίνησε φιγούρες και μορφές πριν καταλήξει στην οριστική τους θέση. «Η αφαίρεση του χρώματος και του αναγλύφου αποτελεί διακοπή της σχέσης του ανθρώπου με τον κόσμο: όταν διακόπτεται,δεν υπάρχει πια η φύση ή η ζωή»<ref>Τζούλιο Κάρλο Αργκάν, Η Μοντέρνα τέχνη, μτφρ. Λίνα Παπαδημήτρη, εκδ.Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, Ηράκλειο, 1998, σελ.525</ref>.

Όταν πρωτοεμφανίστηκε ο πίνακας, οι αντιδράσεις ήταν μάλλον αρνητικές. Ο βάσκοςΒάσκος τοιχογράφος Χοσέ Μαρία Ουτσενάι δήλωσε: «''Για έργο τέχνης είναι ένα από τα φτωχότερα της παγκόσμιας παραγωγής. Πρόκειται για πορνογραφία 7x3''». Γερμανικό έντυπο έγραψε ότι πρόκειται για «''σύμφυρμα από ανθρώπινα μέλη που θα μπορούσε να είχε ζωγραφήσειζωγραφίσει τετράχρονος''». Σταδιακά το γενικό αίσθημα άρχισε να μεταστρέφεται και το έργο περιόδευε για να ενισχύσει τον αγώνα των Δημοκρατικών. Η περιοδεία σταμάτησε όταν ο [[Φρανθίσκο Φράνκο|Φράνκο]] κατέλαβε την εξουσία το [[1939]] και, με το ξέσπασμα του [[Β' Παγκόσμιος Πόλεμος|Β'Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου]], το έργο φυγαδεύτηκε στις [[ΗΠΑ]], για να αποφευχθεί η καταστροφή του.

Η Γκερνίκα έμεινε στο [[Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης (Νέα Υόρκη)|Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης]] της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]] για πολλά χρόνια και ο Πικάσο είχε δηλώσει πως δε θα επέστρεφε στην Ισπανία προτού αποκατασταθεί πλήρως η [[δημοκρατία]]. Το [[1974]] υπήρξε συμβάν [[Βανδαλισμός|βανδαλισμού]] του έργου με κόκκινη μπογιά, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τη [[σφαγή του ΜάιΜι Λάι]] στο [[Βιετνάμ]]. Το [[1981]] η Γκερνίκα επιστράφηκε στην Ισπανία και εκτέθηκε αρχικά στο ''Casón del Buen Retiro'' και κατόπιν στο [[Μουσείο ντελ Πράδο]], προστατευμένη με αλεξίσφαιρο τζάμι και οπλισμένους φρουρούς, για το φόβο νέου βανδαλισμού. Το [[1992]] ο πίνακας μεταφέρθηκε στη σημερινή του θέση στο [[Εθνικό Μουσείο Τέχνης Βασίλισσα Σοφία]] στη [[Μαδρίτη]], του οποίου έγινε το διασημότερο και σπουδαιότερο έκθεμα.

Τα τελευταία χρόνια ακούγεται συχνά η πρόταση να μεταφερθεί στο Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στο [[Μπιλμπάο]]<ref>Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, ''Ο γελωτοποιός και η αλήθεια. Η αθέατη πλευρά της τέχνης του'', εκδ. Καστανιώτης, Αθήνα, 1991, σελ. 158</ref>, το οποίο βρίσκεται λίγα μόλις χιλιόμετρα από την κωμόπολη Γκερνίκα, πράγμα με το οποίο δεδεν συμφωνεί ούτε η ισπανική κυβέρνηση, ούτε η διοίκηση του Μουσείου Τέχνης Βασίλισσα Σοφία.