Έλιο Πέτρι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο σεναριογράφος Τζάνι Πουτσίνι τον συστήνει στοστον σκηνοθέτη [[Τζουζέπε ντε Σάντις]] ο οποίος και τον προσλαμβάνει σαν βοηθό για την ταινία “Πικρό ρύζι” (''Riso Amaro'', 1949). Τα επόμενα 12 χρόνια θα εργαστεί σαν σεναριογράφος και βοηθός σκηνθέτησκηνοθέτη ενωενώ παράλληλα γυρίζει δύο ντοκιμαντέρ μικρού μήκους.

Το 1961 κάνει το ντεμπούτο του σαν σκηνοθέτης με την ταινία “Η δολοφόνος της Ρώμης” (''L'assassino'') με τον [[Μαρτσέλλο Μαστρογιάννι]], σε σενάριο που έγραψε από κοινού με τον [[Τονίνο Γκουέρα]]. Το 1965, μετά από τρία μέτρια φιλμ, συνεργάζεται για μια ακόμη φορά με τον Γκουέρα στο φουτουριστικό “Δέκατον θύμα” (''La decima vittima''). Το 1967 μεταφέρει στο σινεμά το μυθιστόρημα του [[Λεονάρντο Σάσα]] “Στον καθένα το δικό του” (''A ciascuno il suo''), που στο πλαίσιο μιας αστυνομικής ιστορίας πραγματευέταιπραγματεύεται το θέμα της αδυναμίας του ατόμου να ανταπεξέλθει στην πραγματικότητα. Η ταινία αυτή σηματοδοτεί την έναρξη της συνεργασίας του με τον σεναριογράφο [[Ούγκο Πίρο]] (που κράτησε έως και το 1973) αλλά και τον μεγάλο ερμηνευτή [[Τζιαν Μαρία Βολοντέ]] με τον οποίο συνεργλαστηκεσυνεργάστηκε σε πέντε συνολικά ταινίες.

Το φιλμ “Ο Πύργος των εραστών” (''Un tranquillo posto di campagna'', 1968) αποτελεί την τελευταία του συνεργασία με τον Γκουέρα και εστιάζει στην μοναξιά και την αγωνία του καλλιτέχνη. Το φιλμ απέσπασε την Αργυρή Άρκτο στο 19ο [[Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βερολίνου|Φεστιβάλ του Βερολίνου]]. Συνεχίζει με τέσσερις ακόμα σπουδαίες ταινίες, ενδελεχείς σπουδές πάνω στη [[σχιζοφρένεια]]. Στο “Υπεράνω πάσης υποψίας” (''Indagine su un cittadino al di sopra di ogni sospetto'', 1970) -βραβευμένο με [[Βραβείο Όσκαρ|Όσκαρ]] ξενόγλωσσης ταινίας- το αντικείμενο είναι η αστυνομία. Το “Η εργατική τάξη πάει στον Παράδεισο” (''La classe operaia va in paradiso'', 1971) εστιάζει στην καθημερινότητα του εργάτη. Στο “Η ιδιοκτησία δεν είναι πια κλοπή” (''La proprietà non è più un furto'', 1973) αποτυπώνει το ρόλο του χρήματος στην κοινωνίας μας και το πως η εξουσία διαφθείρει το άτομο. Το “Μια σειρά δολοφονίες” (''Todo modo'', 1976), διασκευασμένο από διήγημα του Σάσα (''Προσευχή και έγκλημα''), αποτελεί μια ματίαματιά στο διαταραγμένο ψυχισμό ηγετικών μορφών της πολιτικής.

Το 1981 μετακομίζει στη [[Γενεύη]] για να σκηνοθετήσει το θεατρικό του [[Άρθουρ Μίλερ]] ''The American Clock''. Το 1982 και ενώ το γύρισμα της νέας του τανίαςταινίας (''Chi illumina la grande notte'') βρίσκεται σε εξέλιξη πεθαίνει από [[καρκίνος|καρκίνο]] σε ηλικία 53 ετών.