Νικόλαος Δημητρακόπουλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ →Νομοθετικό έργο: + |
μ →Νομοθετικό έργο: + |
||
Γραμμή 23:
# ο νόμος '''ΓΩΛΖ΄/1911''' "Περί συμβατικού τόκου, τοκογλυφίας κλπ" με την εφαρμογή του οποίου πατάχθηκε με ακυρότητα, ακόμα και με αναδρομική ισχύ, οποιαδήποτε σύμβαση που αποδεικνυόταν τοκογλυφική, ή αισχροκερδής. Η σημαντικότητα αυτού του νόμου, που συνάμα υπήρξε πρωτοποριακός σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διαφαίνεται από τον ίδιο τον εισηγητικό λόγο του Δημητρακόπουλου στη Βουλή για τους δανειολήπτες και κυρίως τους αγρότες<ref>Πετρακάκος σ.356</ref>: «''ίνα επαρκέσωσι εις επειγούσας ανάγκας και ιδίως προς καλλιέργειαν, λαμβάνουσιν ωρισμένας παροχάς, μη δυνάμενοι ι ίδιοι να υπολογίσωσι το μέγεθος της αντιπαροχής, ή πιεζόμενοι εξ ανάγκης υπόσχονται αντιπαροχήν πλεονεκτικήν, παρεχομένην εις το μέλλον, συνισταμένην δε κυρίως εις το προϊόν των κτημάτων των''», συμπληρώνοντας σχετικά «''σύμβαση κατά την οποίαν ο εις των συμβαλλομένων'' (πιστωτής), διαφαίνεται ότι εκμεταλλεύεται την επιπολαιότητα ή την γνωστήν εις αυτόν ανάγκην, την πνευματικήν αδυναμίαν, κουφότητα, απειρίαν ή την ψυχικήν έξαψιν του λαμβάνοντος την πίστωσιν, συνομολογών ή λαμβάνων υπέρ εαυτού, ή τρίτου, περιουσιακά ωφελήματα, τα οποία αναλόγως των ειδικών περιστάσεων εισίν εν προφανεί δυσαναλογία προς την γενομένην παρ΄ αυτού παροχήν καθίσταται άκυρος''». Ο νόμος αυτός περιελήφθη αργότερα στον [[Αστικός Κώδικας|Αστικό Κώδικα]] (αρθ.179, 294).
# ο νόμος '''ΓΨΠ΄/1911''' "Περί διαθηκών" με τον οποίο και δόθηκε τέλος στο περιβόητο "Ψήφισμα του Κυβερνήτου" της 11ης Φεβρουαρίου 1830, αναφερόμενο στον εγκάθετο υπό των Μεγάλων Δυνάμεων κυβερνήτη του τότε ελληνικού προτεκτοράτου των, [[Ιωάννης Καποδίστριας|Ιωάννη Καποδιστρια]]<ref>Όνομα εξελληνισμένο από τον τίτλο που είχε απονεμηθεί στον πατέρα του, Capo di Istria (= ακρωτηρίου της Ιστρίας)</ref>. Το ψήφισμα αυτό με το οποίο διεπόταν το δίκαιο των διαθηκών αποτελούσε συρραφή άρθρων εκ του ρωμαϊκού και βυζαντινού δικαίου τελείως αναχρονιστικού αλλά και δυσνόητου. Ο [[Παύλος Καλλιγάς]] σημείωνε ότι περιείχε «''όλως ανοικείους διατάξεις''". Στον εισηγητικό του λόγο για την ψήφιση του νέου νόμου, ο εισηγητής υπουργός Δημητρακόπουλος σημείωνε: «''Με την ψήφιση του παρόντος καταλύεται η δυναστεία του ψηφίσματος του Κυβερνήτου''»<ref>Δημητρακόπουλος "Πολιτικά" σ.363</ref>. Σημειώνεται ότι οι ρυθμιστικές διατάξεις του νόμου αυτού που ικανοποιούσαν πλέον τις σύγχρονες ανάγκες περιελήφθησαν ¨''αμετάβλητες''" στον ισχύοντα Αστικό Κώδικα, αφού όπως σημείωνε ο καθηγητής του Αστικού Δικαίου [[Γεώργιος Μπαλής]], "''ο νόμος του Δημητρακόπουλου "Περί διαθηκών", ήταν προϊόν επεξεργασίας εξόχων νομικών και ουδεμία συγκεκριμένη ατέλειά του διαπιστώθηκε''".
# οι νόμοι '''ΓΨΟΘ΄/1911'''/ '''ΓΩΖ΄/1911''', '''ΓΨΜΗ΄/1911''', '''ΓϠΛΘ΄/1911''', '''ΓΨΜΓ'/1911''' και '''ΓΨϞΖ΄/1911''' που αφορούσαν την επιτάχυνση της εκδίκασης των υποθέσεων, αποτελούσαν μέρος μιας των πέντε σειρών νομοθετημάτων με βάση το αστικό δικονομικό δίκαιο. Για την σημειούμενη εξαιρετική βραδύτητα απονομής της δικαιοσύνης δήλωνε ο Δημητρακόπουλος στη Βουλή:<br>«''Εκείνο το οποίον τυγχάνει καθολικόν νόσημα παρ΄ ημίν και το οποίον αποτελεί αυτόχρημα άρνησιν πάσης δικαιοσύνης είναι η βραδύτης, με την οποίαν απονέμεται αύτη. Βραδύτης ανήκουστος, άγνωστος εις οιανδήποτε πολιτισμένην χώραν ... Δαπάναι κολοσσιαίαι υπερβαίνουσαι ουχί σπανίως και το αντικείμενον της δίκης, παρέλκυσις και παράτασις του δικαστικού αγώνος, υπό όρους ενίοτε επίσης οδυνηρούς και δια τον νικητήν και δια τον ηττηθέντα. Τοιουτοτρόπως ο δικαστικός αγών και ανεξαρτήτως της εκβάσεώς του αποβάλλει παρ΄ ημίν τον προορισμόν του εκ των όρων, υπό τους οποίους διεξάγεται. Είναι περιττόν να υποδείξω τα τραύματα, άτινα υφίσταται η χώρα ημών εκ της τοιαύτης καταστάσεως/''»<ref>Δημητρακόπουλος "Πολιτικά" σ.353</ref><br>Έτσι με τους παραπάνω νόμους ο Δημητρακόπουλος πέτυχε την δραστική μείωση των δικονομικών ακυροτήτων που κατά τον ίδιον αποτελούσαν «''την μεγίστην των πληγών ...την πλουσιωτέραν πηγήν της στρεψοδικίας και της παρελκύσεως των υποθέσεων''». Συγκεκριμένα με τον ν '''ΓΨΟΘ΄''' που τροποποιούσε σχετικά άρθρα της [[Πολιτική Δικονομία|ΠολΔικ]] (201, 807 και 808) εξειδίκευσε περιοριστικά τους λόγους αναίρεσης, ενώ με τον ν. '''ΓΩΖ''' που τροποποιούσε ομοίως τα άρθρα 181 και 515 επήλθε δραστικός περιορισμός της έφεσης κατά των "''προδικαστικών αποφάσεων''".<ref>Παρότι ο Δημητρακόπουλος είχε αντιληφθεί ότι οι διαδικασίες επί προδικαστικών αποφάσεων ήταν ο βασικός λόφος παρελκύσεων, που επέτειναν τις συνέπειες της διάσπασης της δίκης σε δύο δίκες χρειάστηκε να περάσουν πολλές δεκαετίες προκειμένου ν΄ απαλειφθεί τελείως και εξ υπαρχής η αιτία αυτής της διάσπασης με την κατάργηση της προδικασικής που αποτελούσε στην πράξη το σοβαρότερο νοσηρό φαινόμενο της τακτικής διαδικασίας.</ref> Επίσης με τους νόμους '''ΓΨΜΗ΄''' και '''ΓϠΛΘ΄''' ορίσθηκε με ταχεία διαδικασία και άμεση εκτέλεση η επιβολή των εξόδων της διαδικασίας στον διάδικο που παραιτείται από αγωγή ή άλλη διαδικαστική πράξη ή που ζητεί παράταση των δικονομικών διαδικασιών, μέτρα που επεκτάθηκαν και σε ποινική νομοθεσία, με τον ν. '''ΓΨΜΓ΄''', για τους εγκαλούντες ή μηνύοντες που είτε εκ δόλου, είτε εκ βαριάς αμέλειας ενεργοποιούσαν χωρίς λόγο τις δικαστικές αρχές. Σημειώνεται ότι κατά τη συζήτηση των ρυθμίσεων των νομοσχεδίων αυτών οι δικηγόροι είχαν αντιδράσει έντονα, ζητώντας την απόσυρσή τους, κρίνοντάς τα "''ως επιβλαβή''".<ref>Πετρακάκος σ.402</ref> Συνέχεια αυτών ήταν και ο ν. '''ΓΨϞΖ΄''' που επιτάχυνε τη διαδικασία των προσωρινών μέτρων σε διαφορές κατοχής με πρόβλεψη αποπεράτωσης αυτής εντός τριών ημερών από τη συζήτηση. Για τις δίκες αυτές ο Δημητρακόπουλος σημείωνε ότι είχαν καταντήσει «''να αναχθούν εις δίκας τακτικάς, πολυετείς και πολυπλόκους, αίτινες άπαξ και δις, ουχί σπανίως, ανέρχονται την κλίμακα αυτού του Αρείου Πάγου''».<ref>Δημητρακόπουλος "Πολιτικά" σ.356</ref>
# ο νόμος '''ΓϠΝ΄/1911''' "Περί ευθύνης οδηγών οχημάτων"
# ο νόμος '''ΓϠΛΔ΄/1911''' "Περί υγιεινής και ασφαλείας εργατών"
| |||