Υπερθέρμανση του πλανήτη: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Global Warming Map.jpg|right|thumb|220px|Χάρτης που απεικονίζει διαφορές στις θερμοκρασίες, όπως αυτές μετρήθηκαν από τον Ιανουάριο του 1995 μέχρι το 2004, σε σύγκριση με τις θερμοκασίες της περιόδου 1940-1980. Η μέση αύξηση είναι 0.42 °C και αποτελεί μία παράμετρο του φαινομένου της παγκόσμιαςυπερθέρμανσης θέρμανσηςτου πλανήτη.]]

Ο όρος '''υπερθέρμανση του πλανήτη''' δηλώνει μία ειδική περίπτωση [[κλιματική μεταβολή|κλιματικής μεταβολής]] και αναφέρεται στην αύξηση της μέσης [[θερμοκρασία|θερμοκρασίας]] της [[ατμόσφαιρα|ατμόσφαιρας]] και των [[ωκεανός|ωκεανών]] της γης. Ο όρος είναι εν γένει ουδέτερος ως προς τα αίτια πρόκλησης της υπερθέρμανσης του πλανήτη, ωστόσο έχει επικρατήσει να υποννοεί την [[άνθρωπος|ανθρώπινη]] παρέμβαση. Αποδίδεται συχνά με διαφορετικό τρόπο, ως ''πλανητική (υπερ)θέρμανση'' ή ''παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας'', ενώ άλλες φορές ταυτίζεται με το [[φαινόμενο του θερμοκηπίου]] που αποτελεί έναν μηχανισμό υπερθέρμανσης του πλανήτη.

Η επίσημη επιστημονική θέση πάνω στις κλιματικές μεταβολές, όπως αυτή εκφράζεται από την [[Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος]] ([[Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος|ΔΕΑΚ]]) του [[Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών|ΟΗΕ]], είναι πως η μέση θερμοκρασία του [[πλανήτης|πλανήτη]] έχει αυξηθεί 0.6 ± 0.2 °C από τα τέλη του [[19ος αιώνας|19ου αιώνα]] και πως η αύξηση αυτή οφείλεται σημαντικά στην ανθρώπινη δραστηριότητα των τελευταίων 50 ετών {{ref|1}}. Μία μειοψηφία επιστημόνων, διαφοροποιείται σε σχέση με την άποψη αυτή, αμφισβητώντας την καταλυτική επίδραση που ενδέχεται να έχει η ανθρώπινηςανθρώπινη δραστηριότητα σε σχέση με την παγκόσμια θέρμανση.

Σχετικά με τις κλιματικές μεταβολές που αναμένονται μελλοντικά, επικρατεί ένα σημαντικό ποσοστό αβεβαιότητας σε επίπεδο επιστημονικών προβλέψεων,. ενώ τοΤο θέμα αποτελεί επιπλέον ένα αμφιλεγόμενο πολιτικό ζήτημα, που σχετίζεται με την ανάγκη λήψης πολιτικών μέτρων αντιμετώπισης του προβλήματος της παγκόσμιας θέρμανσης, εκ μέρους των κυβερνήσεων.

Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες της [[Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος|ΔΕΑΚ]], η θερμοκρασία της [[Γη|Γης]] ενδέχεται να αυξηθεί κατά 1.4 - 5.8 °C εντός της χρονικής περιόδου 1990 και 2100 {{ref|2}}. ΟιΜίας συνέπειεςτέτοια μίαςενδεχόμενη τέτοιαςαύξηση ενδεχόμενηςτης αύξησης,θερμοκρασίας επεκτείνονταιδύναται καινα σεέχει άλλουως είδουςσυνέπειες μεταβολές, όπωςτην αύξηση της στάθμης των θαλασσών, ήτην δημιουργία ακραίων καιρικών φαινομένων, όπως πλημμύρες, ή τυφώνες, ήκαι την εξαφάνιση βιολογικών ειδών. Αν και το φαινόμενο της παγκόσμιαςυπερθέρμανσης θέρμανσηςτου πλανήτη αναμένεται να αυξήσει την ένταση και την συχνότητα τέτοιωνακραίων μεταβολώνκαιρικών φαινομένων, θεωρείται δύσκολο να συνδεθεί κάθεένα μεμονωμένο γεγονόςκαιρικό φαινόμενο ως άμεσο αποτέλεσμα της υπερθέρμανσης.

Μία διαφορετική ερμηνεία της υπερθέρμανσης του πλανήτη βασίζεται στην υπόθεση πως οι διακυμάνσεις της [[Ήλιος|ηλιακής]] δραστηριότητας συσχετίζονται με διακυμάνσεις στην θερμοκρασία της Γης. Οι Willie Soon και Sallie Baliunas του αστεροσκοπείου του [[Harvard]], συσχέτισαν δεδομένα των ηλιακών κηλίδων με θερμοκρασιακές διακυμάνσεις και ανέφεραν πως κατά την ιστορική περίοδο 1650-1700, ασυνήθιστα χαμηλών θερμοκρασιών στη Γη (γνωστή και ως ''Μικρός Παγετώνας'') δεν καταγράφηκαν σχεδόν καθόλου ηλιακές κηλίδες. Παράλληλα, συσχέτισαν άλλες θερμότερες περιόδους με αυξημένη ηλιακή δραστηριότητα. Παρά το γεγονός ότι τέτοιου είδους συσχετίσεις έχουν προσδιοριστεί, η πλειοψηφία των επιστημόνων δεν θεωρεί πως η επίδραση της ηλιακής δραστηριότητας είναι τόσο σημαντική ή ικανή ώστε να προκαλέσει πολύ σημαντικές κλιματικές μεταβολές. Σύμφωνα με την 3η έκθεση της [[Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος|ΔΕΑΚ]], διακυμάνσεις της ηλιακής δρατηριότητας ''"[..] έχουν πιθανότατα προκαλέσει διακυμάνσεις στην παγκόσμια μέση θερμοκρασία. Ποσοτικές συγκρίσεις υποδεικνύουν ότι [τέτοιου τύπου] φυσικές μεταβολές συνεισφέρουναυτής της αιτίας εξηγούν σε ένα μικρό μόνο ποσοστό ώστε να εξηγούν την παρατηρούμενη θέρμανση στον 20ο αιώνα."'' {{ref|solar}}

Υπάρχει επιπλέον μία πληθώρα άλλων υποθέσεων που έχουν διατυπωθεί, σχετικά με την ερμηνεία της παρατηρούμενης υπερθέρμανσης, αν και μέχρι σήμερα, διαθέτουνοι υποθέσεις αυτές έχουν λίγους υποστηρικτές. Σύμφωνα με ορισμένεςΟρισμένες από αυτές είναι:

ΟιΠροβλέπεται προβλεπόμενεςότι συνέπειες τηςη υπερθέρμανσης του πλανήτη ποικίλουνθα καιέχει αφορούνεπιπτώσεις τόσο στο [[περιβάλλον]] καθώςόσο και την ίδια τηνστις ανθρώπινηανθρώπινες ζωήδραστηριότητες. Στις κυριότερες από αυτές συγκαταλέγονται η αύξηση της στάθμης των θαλασσών καθώς και διαφορετικά ακραία καιρικά φαινόμενα. Η εκτίμηση των επιπτώσεων της συγκέντρωσης των αερίων θερμοκηπίου στην γενικότερη οικολογική ισορροπία, αποτελεί πεδίο επιστημονικής αντιπαράθεσης καθώς υπάρχουν πολλές διαφορετικές παράμετροι που αλληλεπιδρούν και πολλά στοιχεία που πρέπει να συνεκτιμηθούν.

Η υπερθέρμανση του πλανήτη συνιστά και την αλλαγή του [[κλίμα|κλίματος]] της Γης μετακινώντας τις ζώνες βροχοπτώσεως, από τον [[ισημερινός|ισημερινό]] προς τον βορρά και ερημοποιώντας το κάτω τμήμα της εύκρατης ζώνης. Αυτό συνεπάγεται αλλαγές στους διάφορους τύπους βλάστησης τόσο στις γεωργικές όσο και στις δασικές εκτάσεις. Αναμένονται επιπλέον συχνότερα [[ακραία καιρικά φαινόμενα]], όπως κύματα θερμότητας και ξηρασίες ή έντονες βροχοπτώσεις ανάλογα με την περιοχή. Κλιματικές προσομοιώσεις προβλέπουν, φερ ειπείν, την ψύξη της Βόρειας Ευρώπης (π.χ. λόγω αλλαγής των ρευμάτων των ωκεανών).

=== ΘάλασσεςΩκεανοί ===

Η παγκόσμια αύξηση της θερμοκρασίας μπορεί να οδηγήσει σε άνοδο της θερμοκρασίας και κατά συνέπεια της στάθμης των θαλασσώνωκεανών, μέσωλόγω της θερμικής διαστολής των υδάτων και τηντης τήξητήξης των πάγων. Μία αύξηση της θερμοκρασίας κατά 1,5 έως 4,5 °C εκτιμάται πως μπορεί να οδηγήσει σε μία άνοδο της μέσης θαλάσσιας στάθμης κατά 15 έως 95 [[εκατοστόμετρο|εκατοστά]] ([[Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος|ΔΕΑΚ]] 2001). Η άνοδος αυτή, μπορεί να έχει καταστρεπτικές συνέπειες, προκαλώνταςπροκαλέσει πλημμύρες σε περιοχές που βρίσκονται σε χαμηλό υψόμετρο και κοντά στο επίπεδο της θάλασσας. Από το [[1900]] μέχρι το [[2001]], έχει υπολογιστεί μία ετήσια άνοδος 1-2 χιλιοστά {{ref|sea-level}}, ενώ σύμφωνα με μετρήσεις του δορυφόρου TOPEX/Poseidon, από τo [[1992]] μέχρι σήμερα η άνοδος είναι περίπου 3 χιλιοστά ετησίως {{ref|TOPEX}}.

Σύμφωνα με μία άλλη πιθανότηταυπόθεση, η παγκόσμια θέρμανση ενδέχεται να επηρεάσει την ωκεάνια κυκλοφορία και ειδικότερα επιβραδύνοντας το θερμό ρεύμα του Κόλπου, ωθώντας το προς τα Νότια και προκαλώντας πτώση τις θερμοκρασίας στις περιοχές από τις οποίες διέρχεται, όπως η Δυτική Ευρώπη και η Βόρεια Αμερική. Επιπλέον, λόγω της αύξησης της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα, οι ωκεανοί της Γης απορροφούν μεγαλύτερο ποσοστό CO2, γεγονός που οδηγεί στην οξίνιση (μείωση του [[pH]]) των υδάτωνθαλασσών, με ότι επακόλουθα δύναται αυτό να έχει για την θαλάσσια ζωή.

Η άνοδος της θερμοκρασίας εμφανίζει δύο αντικρουόμενα άμεσα αποτελέσματα σε σχέση με την ανθρώπινη θνησιμότητα: οδηγεί σε αύξηση των θανάτων κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αλλά και σε μείωση των θανάτων κατά τη διάρκεια του χειμώνα {{εκκρεμεί παραπομπή |σχόλιο=για όλη την πρόταση,18-02-2016,υποψήφια πρόταση προς διαγραφή}}. Μία άλλη παράμετρος της παγκόσμιας θέρμανσης αφορά στην ενδεχόμενη εξάπλωση και άνθιση επιδημιών του παρελθόντος, καθώς οι μεγάλες θερμοκρασίες και η υγρασία αποτελούν κατάλληλο υπόβαθρο για την ανάπτυξη πολλών μικροβίων {{εκκρεμεί παραπομπή |σχόλιο=από το "καθώς οι μεγ..." μέχρι τέλους,18-02-2016}}.

=== Θετικές συνέπειες === {{εκκρεμεί παραπομπή |σχόλιο=18-02-2016}}

* Η γεωργία στο μεγαλύτερο τμήμα της [[Ευρώπη|Ευρώπης]] και ιδιαίτερα στα μέσα [[γεωγραφικό πλάτος|γεωγραφικά πλάτη]] και στη βόρεια Ευρώπη, θα μπορούσε ενδεχομένως να ωφεληθεί από μια συντηρητική άνοδο της θερμοκρασίας. Ωστόσο, περιοχές της νότιας Ευρώπης είναι πιθανό να απειληθούν από την έλλειψη [[νερό|νερού]]. Επιπλέον, η πιθανή εμφάνιση ακραίων καιρικών φαινομένων, με μεγαλύτερη συχνότητα σε σχέση με το παρελθόν, μπορεί να οδηγήσει σε περισσότερες κακές σοδειές. Σημαντική παράμετρο αποτελεί γενικά η ικανότητα της γεωργίας να προσαρμοστεί σε μελλοντικές κλιματικές μεταβολές.