Μεταλλεία Λαυρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τα μεταλλεία παρέμειναν σε αδράνεια μέχρι το 19ο αιώνα μ.Χ. Το 1860 ο [[Ανδρέας Κορδέλλας]] (1836 - 1909), μεταλλειολόγος γεννημένος στη [[Σμύρνη]] με σπουδές στο [[Φράιμπουργκ]] της [[Γερμανία]]ς επισκέπτεται την περιοχή και διαβλέπει σημαντική οικονομική προοπτική με την ανάτηξη των σκωριών και την επεξεργασία των εκβολάδων<ref>Εκβολάδες ονομάζονται τα απορριφθέντα, λόγω χαμηλής περιεκτικότητας σε άργυρο, μεταλλεύματα που είχαν απορριφθεί από τους παλαιότερους μεταλλωρύχους κατά την εξόρυξη ή τη διαλογή</ref>. Έρχεται σε επαφή με τον [[Τζιανμπατίστα Σερπιέρι]] (1832-1897), [[Ιταλία|Ιταλό]] επιχειρηματία, του οποίου η οικογένεια ήδη ασχολείτο με παρόμοιες εργασίες εκμετάλλευσης σκωρίας ρωμαϊκής εποχής ορυχείων στο [[Κάλιαρι]] της [[Σαρδηνίας]]. Ο Σερπιέρι διαβλέπει επίσης την οικονομική δυνατότητα που του προσφέρει το Λαύριο και, το 1864, ιδρύει την εταιρεία "Roux - Serpieri - Fressynet C.E." (ή "Hilarion Roux et Cie") εν μέρει με δικά του κεφάλαια αλλά και με συμμετοχή του γαλλικού (έδρα στη [[Μασσαλία]]) τραπεζικού οίκου "I. Roux-Fressynet". Η εταιρεία διατηρείται μέχρι το 1873, έχοντας μετονομαστεί σε "Ελληνική Εταιρεία των Μεταλλουργείων Λαυρίου", κατασκευάζοντας εγκαταστάσεις στο λιμένα του Λαυρίου, στη θέση "Εργαστηριάκια" και αναλαμβάνει την παραγωγή αργυρούχου μολύβδου από τις σκωρίες. Το 1865 διαθέτει 18 καμίνους, εγκαταστάσεις μεταλλοπλυσίας, μηχανουργείο και σιδηρόδρομο, απασχολώντας, το 1867, 1.200 εργαζόμενους, τεράστιο αριθμό για την εποχή.