Νίκος Ζαχαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Ωδείο Ηρώδου του Αττικού και όχι Ηρώδειο, όπως λανθασμένα έχει επικρατήσει να λέγεται. Δεν είναι το ωδείο του Ηρώδη. |
||
Γραμμή 4:
Γεννήθηκε στον [[Πειραιάς|Πειραιά]] στις [[9 Μαρτίου]] του [[1923]] και πέθανε στην [[Αθήνα]] στις [[24 Ιουλίου]] [[2007]]. Ο πρόωρος θάνατος των γονέων του ανάγκασε τον Νίκο και τα αδέλφια του, Δημήτρη και Βαρβάρα, να μεγαλώσουν με τη θεία τους. Η ιδιαίτερη σχέση της με την εκκλησία πιθανόν να ήταν και ο λόγος που ο Ζαχαρίου έγινε αρχικά μέλος της χορωδίας της Αγίας Τριάδας στον Πειραιά και στην συνέχεια της χορωδίας Πειραιώς υπό τη διεύθυνση του [[Μενέλαου Παλλάντιου]]. Έτσι, μέσω των Βυζαντινών ψαλμωδιών, ήρθε σε επαφή με τη συμφωνική μουσική και την όπερα.
Η ενασχόλησή του με το τραγούδι ξεκινά από τις τελευταίες τάξεις του Γυμνασίου, όταν παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής από τον Μίλτο Βιθηνό. Συνέχισε με πιο συστηματικό τρόπο τις σπουδές του στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη, από όπου αποφοίτησε με άριστα παμψηφεί και με τιμητική διάκριση. Το 1943 προσλαμβάνεται στη Χορωδία της Λυρικής Σκηνής και από το 1950 συμμετέχει σποραδικά ως σολίστ σε διάφορες όπερες και οπερέτες, με αποκορύφωμα το 1953, όταν εμφανίζεται σε συναυλίες στο αρχαίο θέατρο της Πάτρας και στο
Τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς και με τη συμβουλή του διάσημου προπολεμικά Έλληνα δραματικού τενόρου Οδυσσέα Λάππα, ο Νίκος Ζαχαρίου μεταβαίνει στην Ιταλία για να τελειοποιήσει τις φωνητικές του ικανότητες, στη Σχολή Τραγουδιού της Σκάλας του Μιλάνου. Εκεί όμως μαθαίνει ότι η αρμόδια επιτροπή υπό τον Τοσκανίνι εισηγείται την ένταξή του στο δυναμικό της Σκάλα ως σολίστ. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1953, ο Nicola Zaccaria, όπως ήταν το ψευδώνυμο που υιοθέτησε έκτοτε, κάνει το ντεμπούτο του στην Σκάλα του Μιλάνου, ως Σπαραφουτσίλε στον «[[Ριγκολέτο]]» του Βέρντι.
| |||