Σαρλ ντε Γκωλ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
CHE (συζήτηση | συνεισφορές) Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
μ →Πολιτική σταδιοδρομία: προσθήκη συνδέσμου |
||
Γραμμή 29:
Σημείο των καιρών, οι προεδρικές εκλογές που διεξήχθησαν στη Γαλλία στις [[5 Δεκεμβρίου|5]] και [[19 Δεκεμβρίου]] του [[1965]] αποδείχθηκαν για τον στρατηγό ντε Γκωλ εξαιρετικά δύσκολες. Οι εκλογές του 1965 εισήγαγαν δύο σημαντικές καινοτομίες στη γαλλική πολιτική ζωή. Ήταν οι πρώτες που διεξήχθησαν με το νέο σύστημα της απευθείας εκλογής προέδρου από τον λαό και ήταν επίσης οι πρώτες στις οποίες τα ηλεκτρονικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, η τηλεόραση και το ραδιόφωνο, διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, ανοίγοντας εντελώς νέους ορίζοντες για την αντιπολίτευση. Την επομένη του πρώτου γύρου, η γαλλική και διεθνής κοινή γνώμη πληροφορήθηκε έκπληκτη ότι ο ντε Γκωλ, ο οποίος απαξίωσε να διεξαγάγει την έντονη προεκλογική εκστρατεία που απαιτούσαν οι περιστάσεις, δεν απέσπασε την απόλυτη πλειοψηφία και ότι θα υποχρεωνόταν να αντιμετωπίσει σε δεύτερο γύρο τον κοινό υποψήφιο σοσιαλιστών-κομμουνιστών, [[Φρανσουά Μιτεράν]]. Ο Μιτεράν εκμεταλλεύτηκε άλλωστε επιδέξια τόσο την οικονομική κρίση που μάστιζε τη χώρα όσο και τη διαφορά ηλικίας του από τον δύστροπο στρατηγό, ο αυταρχισμός του οποίου άρχισε να εξοργίζει ολοένα και περισσότερους Γάλλους. Στον δεύτερο γύρο, ο στρατηγός δεν ηττήθηκε. Οι συνθήκες δεν ήταν ακόμη ώριμες για μία τέτοια έκπληξη. Ωστόσο, ούτε ο δεύτερος γύρος τού έδωσε τον θρίαμβο στον οποίο ήλπιζε. Το 55,2% που έλαβε ήταν πολύ χαμηλό ποσοστό και ο Μιτεράν αναδείχθηκε πλέον σε αδιαμφισβήτητο ηγέτη της γαλλικής κεντροαριστεράς<ref>''Οριακή νίκη του ντε Γκολ'', Ιστορικό Λεύκωμα 1965, σελ. 100-101, Καθημερινή (1997)</ref>.
Το [[1966]], ο Σαρλ ντε Γκωλ απέσυρε τη Γαλλία από το στρατιωτικό σκέλος του [[ΝΑΤΟ]]. Αν στην [[Ουάσινγκτον]] και τις [[Βρυξέλλες]] το όνομα του Σαρλ ντε Γκωλ προκαλούσε γι' αυτό το λόγο αρνητικά συναισθήματα, στη [[Μόσχα]] ξεσήκωσε πραγματικό ενθουσιασμό, όπως είχε τη δυνατότητα να διαπιστώσει ιδίοις όμμασι ο Γάλλος πρόεδρος κατά τη διάρκεια επίσημης επίσκεψής του στην [[Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών|ΕΣΣΔ]] ([[20 Ιουνίου]] - [[1 Ιουλίου]] [[1966]]). Ένα εκατομμύριο Μοσχοβίτες, με επικεφαλής ολόκληρη την κομματική και κρατική ηγεσία, αποθέωσαν τον Γάλλο ηγέτη. Στο τελικό κοινό ανακοινωθέν, που εγκαινίαζε μία περίοδο ευρύτατης οικονομικής, επιστημονικής, τεχνολογικής και πολιτιστικής συνεργασίας των δύο χωρών, τον τόνο έδωσαν δύο γαλλικές λέξεις-κλειδιά της γκολικής πολιτικής: η ύφεση (détente) και η επαναπροσέγγιση (raprochement) Ανατολής-Δύσης. Παράλληλα, αποφασίστηκε η δημιουργία "κόκκινης γραμμής" μεταξύ [[Κρεμλίνο της Μόσχας|Κρεμλίνου]] και Μεγάρου των Ηλυσίων, κατ' αναλογία προς τη γραμμή άμεσης επικοινωνίας Μόσχας-Ουάσινγκτον για περιπτώσεις κρίσης. Πολιτικά και συμβολικά, η Μόσχα απέδωσε στη Γαλλία στάτους μεγάλης διεθνούς δύναμης, υπογραμμίζοντας πόσο νερό έχει κυλήσει κάτω από τις γέφυρες του [[Μόσχοβας|Μόσκοβα]] από το Δεκέμβριο του [[1944]], όταν ένας ταπεινός Σαρλ ντε Γκωλ, αρχηγός μόλις 30.000 μαχητών σε μια υπόδουλη στους [[Ναζιστική Γερμανία|Ναζί]] και ντροπιασμένη από τη [[Γαλλία του Βισύ|συνεργασία του Βισύ Γαλλία]], γινόταν δεκτός από έναν αγέρωχο και κραταιό [[Ιωσήφ Στάλιν]]<ref>''Η Γαλλία αποχωρεί από το ΝΑΤΟ'', Ιστορικό Λεύκωμα 1966, σελ. 65, Καθημερινή (1997)</ref>.
Αυτή τη νέα εικόνα της Γαλλίας ως μεγάλης, ανεξάρτητης διεθνούς δύναμης ενίσχυσε ο Σαρλ ντε Γκωλ με θεαματικές πυρηνικές δοκιμές στις [[Γαλλική Πολυνησία|γαλλικές αποικίες της Πολυνησίας]] και με τη διάρκειας τριών εβδομάδων περιοδεία του στον [[Χώρες του Τρίτου Κόσμου|Τρίτο Κόσμο]], από το [[Τζιμπουτί]] και την [[Αντίς Αμπέμπα]] μέχρι την [[Πνομ Πεν]], τη [[Νουμεά]] και τη [[Γουαδελούπη]]. Πολλοί, εντός και εκτός Γαλλίας, τον ειρωνεύτηκαν για τη ροπή του προς τις ναπολεόντειες πόζες και του καταλόγιζαν εξωπραγματικό εθνικό μεγαλοϊδεατισμό.
== Αποχώρηση και θάνατος ==
| |||