Νέες Πολιτικές Δυνάμεις

Νέες Πολιτικές Δυνάμεις
Ίδρυση	1974
Διάλυση	1976
Προκάτοχος	Κόμμα Δημοκρατικού Σοσιαλισμού
Διάδοχος	Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου
Ιδεολογία	Φιλελευθερισμός Βενιζελισμός Ρεπουμπλικανισμός
Πολιτικό φάσμα	Κέντρο
Πολιτικό σύστημα Ελλάδα Πολιτικά κόμματα Εκλογές

Ίδρυση

Στις 26 Σεπτεμβρίου 1974 άτομα που είχαν αγωνισθεί κατά της Χούντας, πολλοί εκ των οποίων εξοριστήκαν και φυλακιστήκαν, ίδρυσαν την Κίνηση των «Νέων Πολιτικών Δυνάμεων». Ο βασικός πυρήνας αποτελείτο από μέλη οργανώσεων που είχαν δημιουργηθεί στα χρόνια της Χούντας. Ο μόνος σκοπός ήταν η με κάθε τρόπο, εκτός της χρήσης βίας, επαναφορά της Δημοκρατίας στον τόπο. Μεταξύ αυτών συγκαταλεγόταν η «Εταιρεία Μελέτης Ελληνικών Προβλημάτων», η «Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων», η «Ομάδα Πρωτοβουλίας» και άλλες συγγενείς ομάδες ή προσωπικότητες, ιδίως από μέλη της Δημοκρατικής Άμυνας που είχαν διαφωνήσει με την απόφαση της πλειοψηφίας να προσχωρήσουν στον Α.Παπανδρέου. Μεταξύ των μελών που έλαβαν μέρος στην Κεντρική Επιτροπή γνωστά ονόματα της αντίστασης π.χ. Κ.Αλαβάνος, Γ.Ιορδανίδης,Φοίβος Ιωαννίδης, Γ.Κουμάντος, Γ.Μασουρίδης, Γ.Α.Μαγκάκης, Α.Μήνης, Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Αναστάσιος Πεπονής, Γ.Στεφανάκης, Δ.Τσάτσος, Β.Τσουδερού κ.α. Η ηγεσία ήταν συλλογική. Ορίστηκε εξαμελές Κεντρικό Γραφείο, που αποτελείτο από τους Γ.Ιορδανίδη, Γ.Α.Μαγκάκη, Γ.Παπαδόπουλο, Α.Πεπονή, Γ.Πεσμαζόγλου, Βιργινία Τσουδερού. Η Διακήρυξη περιείχε πολλά ενδιαφέροντα σημεία. Η προσήλωση στον κοινοβουλευτισμό (με κόμματα αρχών, με βουλευτές που δεν αλλάζουν αυθαιρέτως πολιτική), η ταυτόχρονη αντίθεση προς την εθνική υποτέλεια και τη διεθνή απομόνωση (με ιδιαίτερη απόκλιση προς την Ευρώπη και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό), η αξίωση να καταργηθούν οι αντιδημοκρατικοί νόμοι που αποτελούν κακή κληρονομιά του παρελθόντος, η συνηγορία για περισσότερη αυτοδιοίκηση και πιο ελεύθερο συνδικαλισμό, η αντίληψη ότι οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να υπηρετούν το λαό, η αντίθεση προς τις ασύδοτες κερδοσκοπικές εκμεταλλεύσεις που αλλοιώνουν τον εθνικό μας χώρο, η καταδίκη του ανεξέλεγκτου ξένου ή ελληνικού κεφαλαίου και της αυθαιρέτου επιχειρηματικής δραστηριότητας, η έξαρση της ανθρωπιστικής μορφώσεως και της τεχνικής επαγγελματικής κατάρτισης ως συμπληρωματικών σκοπών της Παιδείας, η πίστη στην ανάγκη συμμετοχής των σπουδαστών στην πανεπιστημιακή ζωή, η αγάπη προς την δημοτική γλώσσα-όλα αυτά τα αιτήματα και τα «πιστεύω» τιμούν εκείνους που τα εκθέτουν με τόση παρρησία στο κείμενο της ιδρυτικής τους διακηρύξεως. Η Καθημερινή, που υποδέχθηκε την πρωτοβουλία πολύ θετικά, έγραφε: «Αποδεικνύουν ότι έχει αρχίσει να σχηματίζεται στην ελληνική πολιτική ζωή ένας πυρήνας από ανθρώπους με αγνό παρελθόν, με ευρύτατη μόρφωση και καλλιέργεια, με μαχητικότητα και γνήσιες δημοκρατικές αρχές, που αποτελούν ασφαλώς μια καινούρια ελπίδα για το μέλλον.» Η Διακήρυξη όμως δεν διευκρίνιζε τον τρόπο που θα επιλεγόταν για την παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα. Υπέστη κριτική για την ασάφεια ως προς την τακτική που σκοπεύαμε να ακολουθήσουμε. Δεν αποσαφήνιζε τον κύριο πολιτικό στόχο μας. Θα δημιουργούσαμε κόμμα αυτοτελές ή είμαστε μια ομάδα που ετοιμαζόταν να προσχωρήσει σε άλλο κόμμα. Ήδη στελέχη των Ν.Π.Δ. συνεργαζόταν στην πρώτη μετά τη Χούντα Κυβέρνηση του Καραμανλή. Αλλά αυτή η απόφαση δεν προδίκαζε την τελική επιλογή μας.

Συμφωνία με την Ένωση Κέντρου

Ακολούθησε μόλις ένα μήνα αργότερα, μια απρόσμενη ενέργεια. Χωρίς να προηγηθεί απόφαση των ιδρυτικών μελών των Ν.Π.Δ., ούτε καν συζήτηση στο Κεντρικό Γραφείο, τρία μέλη του-Γ.Α.Μαγκάκης, Γ.Πεσμαζόγλου, Α.Πεπονής μαζί με τον Δ.Τσάτσο-ανταποκρίθηκαν σε πρόσκληση του Χ.Λαμπράκη για συνάντηση με τον Γ.Μαύρο, ο οποίος αντιπροσώπευε όσους είχαν μείνει στην Ένωση Κέντρου μετά τη διάσπαση του Ιουλίου 1965. Ο Μαύρος είχε διασωθεί από την λαίλαπα των «Ιουλιανών» του 1965, μεταπηδώντας εγκαίρως στην Διοίκηση της Εθνικής Τράπεζας. Την επόμενη πληροφόρησαν την Κεντρική Επιτροπή για την συμφωνία ενοποίησης των Ν.Π.Δ. με αυτές της Ε.Κ. Το όνομα που είχε επιλεγεί: «Ένωση Κέντρου-Νέες Δυνάμεις». Αποδείκνυε ότι είχε γίνει σεβαστή η ιδιαίτερη ταυτότητα της ΚΝΠΔ.

Η κίνηση ενσωματώθηκε με την μετονομασία της ΕΚΝΔ σε Ένωση Δημοκρατικού Κέντρου (Ε.ΔΗ.Κ.) τον Φεβρουάριο του 1976.