Οι [[οθωμανική αυτοκρατορία|Τούρκοι]] δεν κατέλαβαν ποτέ το νησί αυτό, αφού οι [[Ενετοί]] κατάφεραν να το κρατήσουν σχεδόν μέχρι το 1800. Κατά την Τουρκοκρατία το ενετικό νησί χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιιοκαταφύγιο πολλών Πελοποννησίων και Κρητικών που ήθελαν να ξεφύγουν από την [[οθωμανική αυτοκρατορία|οθωμανικό]] ζυγό ο οποίος πλέον είχε απλωθεί και στις περιοχές τους. Όταν το 1797 ο [[Ναπολέων|Ναπολέοντας]] νίκησε τους Βενετούς, ανέτρεψε την κυβέρνησή τους, επέβαλε δημοκρατικές διαδικασίες εκλογής και κατέλυσε το αποικιακό κράτος τους, το Τσιρίγο βρέθηκε ουσιαστικά ανεξάρτητο. Το 1815 όμως πέρασε στα χέρια των Άγγλων ακολουθώντας τη μοίρα των [[Επτάνησα|Επτανήσων]], παρότι τόσο μακριά από αυτά. Οι Άγγλοι κάνουν τότε τα Αντικύθηρα τόπο εξορίας και στέλνουν εκεί πολλούς ριζοσπάστες της Επτανήσου –τον Σταματέλο Πυλαρινό, τον Φραγκίσκο Δομενεγίνη, τον Δημήτρη Καλλίνικο, τον Σταματέλο Βούρτση και άλλους. Τα Αντικύθηρα ενώνονται με την Ελλάδα μαζί με τα υπόλοιπα Επτάνησα το 1864 και αποτελούν το νοτιότερο άκρο της χώρας, αφού η [[Κρήτη]] είναι τότε ακόμα σε τουρκικά χέρια. Όταν ταυτόχρονα εκδηλώθηκε η κρητική εξέγερση και απέτυχε, πολλοί Κρητικοί κατέφυγαν στα Αντικύθηρα και από εκεί στην ελεύθερη Ελλάδα.
