Επανάσταση του Φεβρουαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 11:
Ο [[Ραμπίνοβιτς]] συνοψίζει τα κύρια μακροπρόθεσμα και βραχυπρόθεσμα αίτια:
"Η επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917… δημιουργήθηκε στην προπολεμική πολιτική και οικονομική αστάθεια, την τεχνολογική καθυστέρηση και τις θεμελιώδεις κοινωνικές διαιρέσεις, συνδυασμένα με την κατάφωρη κακοδιαχείριση της πολεμικής προσπάθειας, τις συνεχείς στρατιωτικές ήττες, την εγχώρια οικονομική παράλυση και τα εξωφρενικά σκάνδαλα γύρω από την μοναρχία".<ref>
|author = Alexander Rabinowitch
|title = The Bolsheviks in Power: The First Year of Soviet Rule in Petrograd
|chapter =
|publisher = Indiana UP
|url = https://books.google.gr/books?id=BEoBCGJ4VqYC&pg=PA1&redir_esc=y#v=onepage&q&f=false
|year = 2008
|place =
|pages = 1
|isbn = 0253220424.
}}</ref>
===Μακροπρόθεσμα αίτια===
Παρά την εμφάνισή της στο αποκορύφωμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι ρίζες της Φεβρουαριανής Επανάστασης χρονολογούνται πολύ πιο πίσω. Η σημαντικότερη ανάμεσά τους ήταν η αποτυχία της Αυτοκρατορικής Ρωσίας, σε όλο τον 19ο και τις αρχές του 20ου αιώνα, να εκσυγχρονίσει τις
Οι συνθήκες αυτές οδήγησαν σε μεγάλη κινητοποίηση μάσα στις νεαρές εργαζόμενες και επαγγελματικές τάξεις. Η ένταση αυτή στη συνέχεια ξέσπασε σαν γενική εξέγερση με την Επανάσταση του 1905, και έγινε και πάλι κάτω από την προσπάθεια του ολοκληρωτικού πολέμου το 1917, αλλά τη φορά αυτή με διαρκείς συνέπειες. ▼
Βραχυπρόθεσμα αίτια▼
▲
▲===Βραχυπρόθεσμα αίτια===
Η επανάσταση προκλήθηκε όχι μόνο από τις Ρωσικές στρατιωτικές αποτυχίες κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά επίσης και από την λαϊκή δυσαρέσκεια για τον τρόπο που κυβερνιόταν η χώρα στο Εσωτερικό Μέτωπο. Οι οικονομικές προκλήσεις που αντιμετώπιζε η Ρωσία διεξάγοντας έναν ολοκληρωτικό πόλεμο συνέβαλαν επίσης. ▼
[[Αρχείο:Https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/f2/Russian Wounded NGM-v31-p369-B.jpg/1024px-Russian Wounded NGM-v31-p369-B.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Τραυματίες Ρώσοι στρατιώτες αποσυρόμενοι από το μέτωπο]]
Τον Αύγουστο του 1914 όλες οι τάξεις στήριξαν και σχεδόν όλοι οι βουλευτές ψήφισαν υπέρ του πολέμου (παρά τις εκκλήσεις από “ηττοπαθείς”, περιλαμβανομένου του Βλαδίμηρου Λένιν του κόμματος των Μπολσεβίκων, ότι δεν ήταν ένας πόλεμος που αξίζει μάχη). Η κήρυξη του πολέμου συνοδεύτηκε από ένα κύμα εθνικοφροσύνης και έπαρσης της σημαίας, που χρησίμευσε για να πραγματοποιήσει ένα προσωρινό μορατόριουμ με την εσωτερική διαφωνία.6 Ο στρατός πέτυχε κάποιες πρόωρες νίκες (όπως στη Γαλικία το 1915 και με την Επίθεση Μπρουσίλοφ το 1916) αλλά επίσης υπέστη μεγάλες ήττες, κυρίως στο Τάνενμπεργκ τον Αύγουστο 1914, την Χειμερινή Μάχη στη Μασούρια τον Φεβρουάριο 1915 και την απώλεια της Ρωσικής Πολωνίας κατά την διάρκεια από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1915. Σχεδόν έξι εκατομμύρια θύματα – νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι – είχαν συσσωρευτεί έως τον Ιανουάριο του 1917. Ανταρσίες εμφανίζονταν πιο συχνά (οι περισσότερες λόγω της εύκολης κούρασης από τον πόλεμο), το ηθικό ήταν στο χαμηλότερό του επίπεδο, και οι (πρόσφατα κληθέντες) αξιωματικοί και διοικητές ήταν μερικές φορές πολύ ανίκανοι. Όπως όλοι οι μεγάλοι στρατοί, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας έπασχαν από ανεπαρκείς προμήθειες. Το προεπαναστατικό ποσοστό λιποταξίας έφτανε περίπου τις 34.000 τον μήνα. Εν τω μεταξύ, η εν καιρώ πολέμου συμμαχία βιομηχανίας, Δούμας και Stavka (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση) άρχισε να εργάζεται έξω από τον έλεγχο του Τσάρου. ▼
▲
▲
Σε μια προσπάθεια να ανεβάσει το ηθικό και να αποκαταστήσει την φήμη του σαν αδύναμου ηγέτη, ο Νικόλαος ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 1915 ότι θα γίνει ο νέος Αρχιστράτηγος, σε πείσμα της σχεδόν καθολικής συμβουλής για το αντίθετο.3 Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τρεις λόγους. Κατά πρώτον συνέδεσε την μοναρχία με τον αντιλαϊκό πόλεμο. δεύτερον, αποδείχτηκε ότι ο Νικόλαος ήταν χαμηλής ποιότητας ηγέτης στους άνδρες της πρώτης γραμμής του μετώπου, εξοργίζοντας συχνά τους διοικητές του με τις παρεμβάσεις του. και τρίτον, εν όσω ήταν στο μέτωπο, δεν ήταν διαθέσιμος για να κυβερνήσει. Αυτό άφησε τα ηνία της εξουσίας στη σύζυγό του, την Γερμανίδα Τσαρίνα Αλεξάνδρα, η οποία δεν ήταν δημοφιλής και την κατηγορούσαν ότι είναι κατάσκοπος και υποχείριο του εμπίστου της Γκριγκόρι Ρασπούτιν, τον ίδιο τόσο αντιδημοφιλή που δολοφονήθηκε από μέλη της αριστοκρατίας τον Δεκέμβριο 1916.6 Η Τσαρίνα αποδείχτηκε αναποτελεσματική κυβερνήτης σε καιρό πολέμου, ανακοινώνοντας τη γρήγορη διαδοχή διαφόρων Πρωθυπουργών, εξαγριώνοντας την Δούμα.6 Η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας απεικονίζεται σε ένα τηλεγράφημα από τον Οκτωβριστή πολιτικό Μιχαήλ Ροντζιάνκο προς τον Τσάρο στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917, στο οποίο ο Ροντζιάνκο παρακάλεσε για έναν υπουργό με την “εμπιστοσύνη της χώρας” να τοποθετηθεί αμέσως. Η καθυστέρηση, έγραψε θα είναι “ισοδύναμη με θάνατο”.
Στο εσωτερικό μέτωπο, η πείνα διαφαινόταν και τα εμπορεύματα γίνονταν σπάνια σαν αποτέλεσμα των προβλημάτων με το υπερ-επιμηκυμένο σιδηροδρομικό δίκτυο. Εντωμεταξύ, πρόσφυγες από την Γερμανοκρατούμενη Ρωσία ήρθαν κατά εκατομμύρια. Η Ρωσική οικονομία, η οποία μόλις είχε δει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές της ηπείρου λόγω του πολέμου. Αν και η βιομηχανία δεν κατέρρευσε, ήταν σε μεγάλη πίεση και όταν ο πληθωρισμός ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Η Δούμα (Κάτω Βουλή), αποτελούμενη από φιλελεύθερους βουλευτές, προειδοποίησε τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ για τον επικείμενο κίνδυνο και τον συμβούλευσε να σχηματίσει νέα συνταγματική κυβέρνηση, όπως αυτήν που είχε διαλύσει μετά από κάποιες βραχυπρόθεσμες προσπάθειες στον απόηχο της Επανάστασης του 1905. Ο Τσάρος αγνόησε την συμβουλή της Δούμας. Ο Ιστορικός Έντουαρντ Άκτον ισχυρίζεται ότι “με το να αρνείται με πείσμα να φτάσει σε οποιοδήποτε modus vivendi με το Προοδευτικό Μπλοκ της Δούμα… ο Νικόλαος υπονόμευσε την αφοσίωση ακόμη και των πιο κοντά στον θρόνο [και] άνοιξε αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ του ιδίου και της κοινής γνώμης”.3 Εν ολίγοις, ο Τσάρος δεν είχε πια την στήριξη του στρατού, της αριστοκρατίας ή της Δούμας (συλλογικά οι ελίτ), την ίδια στιγμή που η νομιμότητα της μοναρχίας για τον Ρωσικό λαό ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν επανάσταση.
| |||