Επανάσταση του Φεβρουαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 60:
Τον Αύγουστο του 1914 όλες οι τάξεις στήριξαν<ref>Service 2005, p. 26.</ref> και σχεδόν όλοι οι βουλευτές ψήφισαν υπέρ του πολέμου<ref>f 422, only 21 voted against. Beckett 2007, p. 516.</ref> (παρά τις εκκλήσεις από τους “ηττοπαθείς”, περιλαμβανομένου του [[Βλαντιμίρ Λένιν | Βλαδίμηρου Λένιν]] του κόμματος των [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκων]], ότι δεν ήταν ένας πόλεμος που αξίζει μάχη). Η κήρυξη του πολέμου συνοδεύτηκε από ένα κύμα εθνικοφροσύνης και επιδεικτικού πατριωτισμού, που χρησίμευσε για να επιφέρει ένα προσωρινό μορατόριουμ στην εσωτερική διαμάχη.<ref name=argk/> Ο στρατός πέτυχε κάποιες πρόωρες νίκες (όπως στη [[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη) | Γαλικία]] το 1915 και με την Επίθεση [[Αλεξέι Αλεξέγεβιτς Μπρουσίλοφ | Μπρουσίλοφ]] το 1916) αλλά επίσης υπέστη μεγάλες ήττες, κυρίως στο [[Μάχη του Τάνενμπεργκ | Τάνενμπεργκ]] τον Αύγουστο 1914, την Χειμερινή, δεύτερη, Μάχη στις Λίμνες της Μαζουρίας [Πολωνία] τον Φεβρουάριο 1915 και την απώλεια της Ρωσικής Πολωνίας κατά την διάρκεια της [[Μεγάλης Υποχώρησης]] από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1915. Σχεδόν έξι εκατομμύρια θύματα – νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι – είχαν συσσωρευτεί έως τον Ιανουάριο του 1917. Οι ανταρσίες εμφανίζονταν πιο συχνά (οι περισσότερες λόγω της εύκολης κούρασης από τον πόλεμο), το ηθικό ήταν στο χαμηλότερό του επίπεδο, και οι (πρόσφατα κληθέντες) αξιωματικοί και διοικητές ήταν μερικές φορές πολύ ανίκανοι. Όπως όλοι οι μεγάλοι στρατοί, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας έπασχαν από ανεπαρκείς προμήθειες.<ref>Beckett 2007, pp. 521–522.</ref> Το προεπαναστατικό ποσοστό λιποταξίας έφτανε περίπου τις 34.000 τον μήνα.<ref>Beckett 2007, p. 525.</ref> Εν τω μεταξύ, η εν καιρώ πολέμου συμμαχία βιομηχανίας, Δούμας και Stavka (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση) άρχισε να λειτουργεί έξω από τον έλεγχο του Τσάρου.<ref>Beckett 2007, p. 518.</ref>
 
Σε μια προσπάθεια να ανεβάσει το ηθικό και να αποκαταστήσει την φήμη του σαν αδύναμου ηγέτη, ο Νικόλαος Β΄ ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 1915 ότι θα γίνει ο νέος Αρχιστράτηγος, σε πείσμα της σχεδόν καθολικής συμβουλής για το αντίθετο.<ref name=mprakt/> Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τρεις λόγους. Κατά πρώτον συνέδεσε την μοναρχία με τον αντιλαϊκό πόλεμο.· δεύτερον, αποδείχτηκε στους άνδρες της πρώτης γραμμής του μετώπου ότι ο Νικόλαος ήταν χαμηλής ποιότητας ηγέτης στους άνδρες της πρώτης γραμμής του μετώπου, εξοργίζοντας συχνά τους διοικητές του με τις παρεμβάσεις του.·{{πηγή}} και τρίτον, εν όσωενόσω ήταν στο μέτωπο, δεν ήταν διαθέσιμος για να κυβερνήσει. Αυτό άφησεΆφησε τα ηνία της εξουσίας στη σύζυγό του, την Γερμανίδα [[Τσαρίνα Αλεξάνδρα]], η οποία δεν ήταν δημοφιλής και την κατηγορούσαν ότι είναι κατάσκοπος και υποχείριο του εμπίστου της [[Γκριγκόρι Ρασπούτιν | Γκριγκόρι Ρασπούτιν]], τον ίδιο τόσο αντιδημοφιλή που δολοφονήθηκε από μέλη της αριστοκρατίας τον Δεκέμβριο 1916.6<ref name=argk/> Η Τσαρίνα αποδείχτηκε αναποτελεσματική κυβερνήτης σε καιρό πολέμου, ανακοινώνοντας τη γρήγορη διαδοχή διαφόρων Πρωθυπουργών, και εξαγριώνοντας την [[Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας | Δούμα]].6<ref name=argk/> Η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας απεικονίζεται σε ένα τηλεγράφημα από τον [[Οκτωβριστή]] πολιτικό [[Μιχαήλ Ροντζιάνκο]] προς τον Τσάρο στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917, στο οποίο ο Ροντζιάνκο παρακάλεσε για έναν υπουργό με την “εμπιστοσύνη της χώρας”, να τοποθετηθεί αμέσως. Η καθυστέρηση, έγραψε, θα είναι “ισοδύναμη με θάνατο”.<ref name=Ροντζιάνκο>Browder & Kerensky 1961, p. 40.</ref>
Στο εσωτερικό μέτωπο, η πείνα διαφαινόταν και τα εμπορεύματα γίνονταν σπάνια σαν αποτέλεσμα των προβλημάτων με το υπερ-επιμηκυμένο σιδηροδρομικό δίκτυο. Εντωμεταξύ, πρόσφυγες από την Γερμανοκρατούμενη Ρωσία ήρθαν κατά εκατομμύρια. Η Ρωσική οικονομία, η οποία μόλις είχε δει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές της ηπείρου λόγω του πολέμου. Αν και η βιομηχανία δεν κατέρρευσε, ήταν σε μεγάλη πίεση και όταν ο πληθωρισμός ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν. Η Δούμα (Κάτω Βουλή), αποτελούμενη από φιλελεύθερους βουλευτές, προειδοποίησε τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ για τον επικείμενο κίνδυνο και τον συμβούλευσε να σχηματίσει νέα συνταγματική κυβέρνηση, όπως αυτήν που είχε διαλύσει μετά από κάποιες βραχυπρόθεσμες προσπάθειες στον απόηχο της Επανάστασης του 1905. Ο Τσάρος αγνόησε την συμβουλή της Δούμας. Ο Ιστορικός Έντουαρντ Άκτον ισχυρίζεται ότι “με το να αρνείται με πείσμα να φτάσει σε οποιοδήποτε modus vivendi με το Προοδευτικό Μπλοκ της Δούμα… ο Νικόλαος υπονόμευσε την αφοσίωση ακόμη και των πιο κοντά στον θρόνο [και] άνοιξε αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ του ιδίου και της κοινής γνώμης”.3 Εν ολίγοις, ο Τσάρος δεν είχε πια την στήριξη του στρατού, της αριστοκρατίας ή της Δούμας (συλλογικά οι ελίτ), την ίδια στιγμή που η νομιμότητα της μοναρχίας για τον Ρωσικό λαό ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν επανάσταση.
Τα γεγονότα
Διαμαρτυρίες
Στο εσωτερικό μέτωπο, η πείνα διαφαινόταν και τα εμπορεύματα γίνονταν σπάνια σαν αποτέλεσμα των προβλημάτων με τοτου υπερ-επιμηκυμένοεπιμηκυμένου σιδηροδρομικόσιδηροδρομικού δίκτυοδικτύου. Εντωμεταξύ, ήρθαν κατά εκατομμύρια πρόσφυγες από τηντις ΓερμανοκρατούμενηΓερμανοκρατούμενες Ρωσίαπεριοχές ήρθαντης κατάΡωσίας.<ref>Beckett εκατομμύρια2007, p. 513.</ref> Η Ρωσική οικονομία, η οποία μόλις είχε δει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές της ηπείρου λόγω του πολέμου. Αν και η βιομηχανία δεν κατέρρευσε, ήταν σε μεγάλη πίεση και όταν ο πληθωρισμός ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν.<ref>Beckett 2007, p. 516.</ref> Η [[Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας | Δούμα]] (Κάτω Βουλή), αποτελούμενη από φιλελεύθερους βουλευτές, προειδοποίησε τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ για τον επικείμενο κίνδυνο και τον συμβούλευσε να σχηματίσει νέα συνταγματική κυβέρνηση, όπως αυτήν που είχε διαλύσει μετά από κάποιες βραχυπρόθεσμες προσπάθειες στον απόηχο της [[Ρωσική επανάσταση του 1905 | Επανάστασης του 1905]].{{πηγή}} Ο Τσάρος αγνόησε την συμβουλή της Δούμας. Ο Ιστορικός [[Έντουαρντ Άκτον]] ισχυρίζεται ότι “με το να αρνείται με πείσμα να φτάσει σε οποιοδήποτε modus vivendi με το [[Προοδευτικό Μπλοκ]] της Δούμα…Δούμας… ο Νικόλαος υπονόμευσε την αφοσίωση ακόμη και των πιο κοντά στον θρόνο [και] άνοιξε αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ του ιδίου και της κοινής γνώμης”.3<ref name=mprakt/> Εν ολίγοις, ο Τσάρος δεν είχε πια την στήριξη του στρατού, της αριστοκρατίας ή της Δούμας (συλλογικά οι ''ελίτ''), την ίδια στιγμή που η νομιμότητα της μοναρχίας για τον Ρωσικό λαό ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν επανάσταση.<ref>Fitzpatrick 2008, pp. 39–40.</ref>
Εργάτριες του Πουτίλοφ διαμαρτυρόμενες στους δρόμους
 
Η πρώτη μεγάλη διαμαρτυρία της Φεβρουαριανής Επανάστασης συνέβη στις 7 Μαρτίου (22 Φεβρουαρίου) όταν οι εργάτριες του Πουτίλοφ (λεγόταν επίσης Εργοστάσιο Κίροφ), η μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Πετρούπολης, ανακοίνωσαν απεργία για να διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης. Μέχρι το 1917, η πλειοψηφία των Ρώσων είχε χάσει την πίστη του στο Τσαρικό καθεστώς. Η διαφθορά της Κυβέρνησης ήταν ανεξέλεγκτη, και ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ είχε αγνοήσει συχνά τις Δούμες. Χιλιάδες εργάτες πλημμύρισαν τους δρόμους της Πετρούπολης για να δείξουν την δυσαρέσκειά τους.
==Τα γεγονότα==
Στις 8 Μαρτίου (23 Φεβρουαρίου), οι διαδηλώτριες του Πουτίλοφ ενώθηκαν σε εξέγερση με εκείνους που γιόρταζαν την Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας και διαμαρτύρονταν κατά της κυβέρνησης που εφάρμοσε δελτίο τροφίμων. Καθώς η Ρωσική κυβέρνηση άρχισε το δελτίο στο αλεύρι και το ψωμί, κυκλοφόρησαν φήμες για ελλείψεις στα τρόφιμα και ξέσπασαν ταραχές για το ψωμί σε όλη την πόλη της Πετρούπολης. Οι γυναίκες, ιδιαίτερα, ήταν παθιασμένες να δείξουν την δυσαρέσκειά τους για την εφαρμογή του συστήματος του δελτίου, και οι εργάτριες διαδήλωσαν προς τα κοντινά εργοστάσια για να εντάξουν πάνω από 50.000 εργάτες σε απεργία. Τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες πλημμύρησαν τους δρόμους της Πετρούπολης με κόκκινες σημαίες και πανώ που έγραφαν “Κάτω η Απολυταρχία !” για να δείξουν την πολιτική τους δυσφορία. Ως την επόμενη ημέρα (24 Φεβρουαρίου), σχεδόν 200.000 διαδηλωτές γέμισαν τους δρόμους, απαιτώντας την αντικατάσταση του Τσάρου από έναν πιο προοδευτικό πολιτικό ηγέτη. Ο διαμαρτυρόμενος όχλος ζήτησε να τελειώσει ο πόλεμος και να ανατραπεί η Ρωσική μοναρχία. Μέχρι τις 10 Μαρτίου (25 Φεβρουαρίου), η εξέγερση είχε κλιμακωθεί τόσο πολύ που σχεδόν κάθε βιομηχανική επιχείρηση στην Πετρούπολη είχε κλείσει.
===Διαμαρτυρίες===
Ο Τσάρος ανέλαβε δράση για να αντιμετωπίσει τις ταραχές στις 10 Μαρτίου (25 Φεβρουαρίου) τηλεγραφώντας στον διοικητή της φρουράς Στρατηγό Καμπάλοφ να διαλύσει τα πλήθη με πυρά τυφεκιοφόρων. Τουλάχιστον 180.000 στρατιώτες ήταν διαθέσιμοι στην πρωτεύουσα, αλλά οι περισσότεροι ήταν είτε μερικώς εκπαιδευμένοι νεοσύλλεκτοι είτε ηλικιωμένοι έφεδροι εργάτες από την περιοχή της Πετρούπολης που ανακλήθηκαν στην υπηρεσία. Υπήρχε σοβαρή έλλειψη αξιωματικών στα τάγματα των εφέδρων της Αυτοκρατορικής Φρουράς, τα οποία αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς της Πετρούπολης, και το ηθικό και η πειθαρχία αυτών των μονάδων ήταν χαμηλά. Ο Ιστορικός Ίαν Μπέκετ έχει την άποψη ότι περίπου 12.000 από αυτούς τους στρατιώτες θα μπορούσαν να θεωρηθούν έμπιστοι, αλλά ακόμη κι αυτοί αποδείχθηκαν απρόθυμοι να πυροβολήσουν κατά των διαδηλωτών, πέραν της συμπόνιας και λόγω του ότι στα πλήθη ήταν τόσες πολλές γυναίκες. Η αστυνομία οπλισμένη με πολυβόλα ήταν τοποθετημένη στα ανώτερα πατώματα των κτιρίων σε όλη την πόλη, σύντομα όμως ξέσπασε ανταρσία. Αυτός ήταν ο λόγος που, στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου), όταν ο Τσάρος διέταξε τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση με την βία, οι στρατιώτες άρχισαν να στασιάζουν και να ενώνονται με τους διαδηλωτές. Το πρωί της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), στασιαστές στρατιώτες του τέταρτου λόχου του εφεδρικού συντάγματος Παβλόφσκι αρνήθηκαν να προελάσουν όταν διατάχθηκαν, πυροβόλησαν κατά του διοικητή και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στους δρόμους. Άλλα συντάγματα γρήγορα πήραν μέρος στην ανταρσία, με αποτέλεσμα την καταδίωξη της αστυνομίας και την συγκέντρωση 40.000 τυφεκίων, τα οποία ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα στους εργάτες.
[[Αρχείο:Https://en.wikipedia.org/wiki/File: 1917.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Εργάτριες του εργοστασίου Πουτίλοφ διαμαρτυρόμενες στους δρόμους]]
Με το σούρουπο της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ο Στρατηγός Καμπάλοφ και οι δυνάμεις του είδαν την πρωτεύουσα να ελέγχεται από τους επαναστάτες. Οι διαδηλωτές της Πετρούπολης έκαψαν κυβερνητικά κτίρια, κατέλαβαν το οπλοστάσιο, και απελευθέρωσαν φυλακισμένους στην πόλη. Οι αξιωματικοί κρύφτηκαν και βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο του Ναυαρχείου της Πετρούπολης. Συνολικά, πάνω από 1.300 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στις διαδηλώσεις του Μαρτίου (Φεβρουαρίου) 1917.
Η πρώτη μεγάλη διαμαρτυρία της Φεβρουαριανής Επανάστασης συνέβη στις 7 Μαρτίου (22 Φεβρουαρίου, [[Ιουλιανό ημερολόγιο | παλαιό ημερολόγιο]]) όταν οι εργάτριεςεργάτες του [[εργοστασίου Πουτίλοφ]] (λεγόταν επίσης [[Εργοστάσιο Κίροφ]]), η μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα της Πετρούπολης, ανακοίνωσαν απεργία για να διαδηλώσουν κατά της κυβέρνησης.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref> Μέχρι το 1917, η πλειοψηφία των Ρώσων είχε χάσει την πίστη του στο Τσαρικό καθεστώς.<ref>February Revolution Begins in Russia.</ref> Η διαφθορά της Κυβέρνησης ήταν ανεξέλεγκτη, και ο Τσάρος Νικόλαος Β΄ είχε αγνοήσει συχνά τις Δούμες.<ref>February Revolution Begins in Russia.</ref> Χιλιάδες εργάτες πλημμύρισαν τους δρόμους της Πετρούπολης για να δείξουν την δυσαρέσκειά τους.<ref>Curtis 1957, p. 1.</ref>
Επιστροφή του Τσάρου και παραίτηση
 
Στις 8 Μαρτίου (23 Φεβρουαρίου), οι διαδηλώτριεςδιαδηλωτές του Πουτίλοφ ενώθηκαν σε εξέγερση με εκείνους που γιόρταζαν την Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας και διαμαρτύρονταν κατά της κυβέρνησηςεφαρμογής πουδελτίου εφάρμοσεστα δελτίοτρόφιμα από την κυβέρνηση.<ref>Williams 1987, p. τροφίμων9.</ref> Καθώς η Ρωσική κυβέρνηση άρχισε το δελτίο στο αλεύρι και το ψωμί, κυκλοφόρησαν φήμες για ελλείψεις στα τρόφιμα και ξέσπασαν ταραχές για το ψωμί σε όλη την πόλη της Πετρούπολης.<ref>Williams 1987, p. 9.</ref> Οι γυναίκες, ιδιαίτερα, ήταν παθιασμένες να δείξουν την δυσαρέσκειά τους για την εφαρμογή του συστήματος του δελτίου, και οι εργάτριες διαδήλωσαν προς τα κοντινά εργοστάσια για να εντάξουν πάνω από 50.000 εργάτες σεστην απεργία.<ref>When women set Russia ablaze 2007.</ref> Τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες πλημμύρησανπλημμύρισαν τους δρόμους της Πετρούπολης με κόκκινες σημαίες και πανώπανό που έγραφαν “Κάτω η Απολυταρχία !” για να δείξουν την πολιτική τους δυσφορία.<ref>Curtis 1957, p. 1.</ref> Ως την επόμενη ημέρα (24 Φεβρουαρίου), σχεδόν 200.000 διαδηλωτές γέμισαν τους δρόμους, απαιτώντας την αντικατάσταση του Τσάρου από έναν πιο προοδευτικό πολιτικό ηγέτη.<ref>Curtis 1957, p. 1.</ref> Ο διαμαρτυρόμενος όχλος ζήτησε να τελειώσει ο πόλεμος και να ανατραπεί η Ρωσική μοναρχία.<ref>Williams 1987, p. 9.</ref> Μέχρι τις 10 Μαρτίου (25 Φεβρουαρίου), η εξέγερση είχε κλιμακωθεί τόσο πολύ που σχεδόν κάθε βιομηχανική επιχείρηση στην Πετρούπολη είχε κλείσει.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref>
Συνάντηση με Γερμανούς στην Γη του Κανενός
 
Ο Τσάρος ανέλαβε δράση για να αντιμετωπίσει τις ταραχές στις 10 Μαρτίου (25 Φεβρουαρίου) τηλεγραφώντας στον διοικητή της φρουράς Στρατηγό Καμπάλοφ να διαλύσει τα πλήθη με πυρά τυφεκιοφόρων.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref> Τουλάχιστον 180.000 στρατιώτες ήταν διαθέσιμοι στην πρωτεύουσα, αλλά οι περισσότεροι ήταν είτε μερικώς εκπαιδευμένοι νεοσύλλεκτοι είτε ηλικιωμένοι έφεδροι εργάτες από την περιοχή της Πετρούπολης που ανακλήθηκαν στην υπηρεσία. Υπήρχε σοβαρή έλλειψη αξιωματικών στα τάγματα των εφέδρων της Αυτοκρατορικής Φρουράς, τα οποία αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς της Πετρούπολης, και το ηθικό και η πειθαρχία αυτών των μονάδων ήταν χαμηλά. Ο Ιστορικός Ίαν Μπέκετ έχει την άποψη ότι περίπου 12.000 από αυτούς τους στρατιώτες θα μπορούσαν να θεωρηθούν έμπιστοι, αλλά ακόμη κι αυτοί αποδείχθηκαν απρόθυμοι να πυροβολήσουν κατά των διαδηλωτών, πέραν της συμπόνιας και λόγω του ότι στα πλήθη ήταν τόσες πολλές γυναίκες. ΗΚυκλοφόρησαν φήμες ότι η αστυνομία οπλισμένηείχε οπλιστεί με πολυβόλα και ήταν τοποθετημένη στα ανώτερα πατώματα των κτιρίων σε όλη την πόλη, σύντομα όμως ξέσπασε ανταρσία. Αυτός ήταν ο λόγος που, στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου), όταν ο Τσάρος διέταξε τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση με την βία, οι στρατιώτες άρχισαν να στασιάζουνΑν και ναχωρίς ενώνονταιεμφανή με τους διαδηλωτές. Το πρωί της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου)βάση,<ref>{{cite στασιαστές στρατιώτες του τέταρτου λόχου του εφεδρικού συντάγματος Παβλόφσκι αρνήθηκαν να προελάσουν όταν διατάχθηκαν, πυροβόλησαν κατά του διοικητή και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στους δρόμους. Άλλα συντάγματα γρήγορα πήραν μέρος στην ανταρσία, με αποτέλεσμα την καταδίωξη της αστυνομίας και την συγκέντρωση 40.000 τυφεκίων, τα οποία ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα στους εργάτες. book
Συνάντηση στο Ρωσικό συρματόπλεγμα
|author = Harrison E.
Ο Τσάρος είχε επιστρέψει στην βάση του στην πρώτη γραμμή, στην Στάβκα, στις 7 Μαρτίου (22 Φεβρουαρίου). Αφού ξέσπασε η βία, εν τούτοις, ο Μιχαήλ Ροντζιάνκο, Πρόεδρος της Δούμας, έστειλε στον Τσάρο μια έκθεση για το χάος με τηλεγράφημα (η ακριβής διατύπωση και μεταφράσεις διαφέρουν, αλλά κάθε μια διατηρεί παρόμοια λογική12):
|title = Black Night White Snow
Η κατάσταση είναι σοβαρή. Η πρωτεύουσα είναι σε κατάσταση αναρχίας. Η Κυβέρνηση έχει παραλύσει. Οι Μεταφορές και ο εφοδιασμός με τρόφιμα και καύσιμα έχει πλήρως διακοπεί. Η γενική δυσαρέσκεια αυξάνεται… Δεν πρέπει να υπάρξει καθυστέρηση. Κάθε αναβολή ισοδυναμεί με θάνατο.
|chapter =
-Το πρώτο τηλεγράφημα του Ροντζιάνκο στον Τσάρο, 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917.12
|publisher = Salisbury
Η αντίδραση του Νικόλαου στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ίσως βασισμένη σε προηγούμενη επιστολή της Αυτοκράτειρας προς αυτόν ότι η ανησυχία για την Πετρούπολη ήταν υπερβολική αντίδραση, ήταν εκνευρισμός ότι “πάλι, αυτός ο χοντρός Ροντζιάνκο μου έγραψε πολλές ανοησίες, στις οποίες απαξιώ ακόμη και να απαντήσω”. Εντωμεταξύ, τα γεγονότα εκτυλίσσονταν στην Πετρούπολη. Το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς στασίασε, αρχίζοντας με τους Σωματοφύλακες του Συντάγματος Βολίνσκι. Επιπλέον, οι μονάδες των Κοζάκων στις οποίες η κυβέρνηση έφτασε να στηρίζεται για έλεγχο του πλήθους, άρχισαν να δείχνουν σημάδια ότι υποστήριζαν τον λαό. Αν και ελάχιστοι εντάχτηκαν ενεργά στην εξέγερση, πολλοί αξιωματικοί είτε εκτελέστηκαν είτε κρύφτηκαν. η ικανότητα της φρουράς να συγκρατήσει τις διαδηλώσεις αχρηστεύτηκε, τα σύμβολα του τσαρικού καθεστώτος κατεδαφίστηκαν γρήγορα ανά την πόλη και η κυβερνητική εξουσία στην πρωτεύουσα κατέρρευσε – αφού δεν την βοήθησε το γεγονός ότι ο Νικόλαος είχε διαλύσει την Δούμα εκείνο το πρωί, αφήνοντάς την χωρίς καμία νομική εξουσία να δράσει. Η αντίδραση της Δούμα, παρακινημένη από το φιλελεύθερο μπλοκ, ήταν να δημιουργήσει μια Προσωρινή Επιτροπή για να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη. εντωμεταξύ, τα σοσιαλιστικά κόμματα ξαναδημιούργησαν το Σοβιέτ της Πετρούπολης, που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά κατά την επανάσταση του 1905, για να εκπροσωπεί εργάτες και αγρότες. Οι υπόλοιπες πιστές μονάδες μετέβαλαν πίστη την επόμενη ημέρα.
|url =
|year =
|place =
|pages = 372
|isbn = 0-306-80154-X.}}</ref> οι αναφορές αυτές είχαν αποτέλεσμα τις επιθέσεις σε μεμονωμένους αστυνομικούς σε όλη την πόλη. Εντωμεταξύ, εμφανίστηκαν περιστατικά ανταρσίας μέσα στους στρατιώτες.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref> Αυτός ήταν ο λόγος που, στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου), όταν ο Τσάρος διέταξε τον στρατό να καταστείλει την εξέγερση με την βία, οι στρατιώτες άρχισαν να στασιάζουν και να ενώνονται με τους διαδηλωτές.<ref>Beckett 2007, p. 523.</ref> Το πρωί της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), στασιαστές στρατιώτες του τέταρτου λόχου του εφεδρικού συντάγματος Παβλόφσκι αρνήθηκαν να προελάσουν όταν διατάχθηκαν, πυροβόλησαν κατά του διοικητή και ενώθηκαν με τους διαδηλωτές στους δρόμους.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Άλλα συντάγματα γρήγορα πήραν μέρος στην ανταρσία, με αποτέλεσμα την καταδίωξη των αστυνομικών και την συγκέντρωση 40.000 τυφεκίων, τα οποία ήταν διασκορπισμένα ανάμεσα στους εργάτες.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref>
 
Με το σούρουπο της 12ης Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ο Στρατηγός Καμπάλοφ και οι δυνάμεις του είδαν την πρωτεύουσα να ελέγχεται από τους επαναστάτες.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Οι διαδηλωτές της Πετρούπολης έκαψαν κυβερνητικά κτίρια, κατέλαβαν το οπλοστάσιο, και απελευθέρωσαν φυλακισμένους στην πόλη.<ref>Wildman 1970, p. 8.</ref> Οι αξιωματικοί κρύφτηκαν και βρήκαν καταφύγιο στο κτίριο του Ναυαρχείου της Πετρούπολης. Συνολικά, πάνω από 1.300 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους στις διαδηλώσεις του Μαρτίου (Φεβρουαρίου) 1917.<ref>Curtis 1957, p. 30.</ref>
 
===Επιστροφή του Τσάρου και παραίτηση===
[[Αρχείο:Https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/1/10/RJB23 1917 1.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Συνάντηση με Γερμανούς στην "Γη του Κανενός"]]
[[Αρχείο:Https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/d/df/RJB23 1917 2.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Συνάντηση στο Ρωσικό συρματόπλεγμα]]
Ο Τσάρος είχε επιστρέψει στην βάση του στην πρώτη γραμμή, στην Στάβκα, στις 7 Μαρτίου (22 Φεβρουαρίου). Αφού ξέσπασε η βία, εν τούτοις, ο [[Μιχαήλ Ροντζιάνκο]], Πρόεδρος της Δούμας, έστειλε στον Τσάρο μια έκθεση για το χάος με τηλεγράφημα (η ακριβής διατύπωση και μεταφράσεις διαφέρουν, αλλά κάθε μια διατηρεί παρόμοια λογική12λογική<ref name=Ροντζιάνκο/>):
 
''Η κατάσταση είναι σοβαρή. Η πρωτεύουσα είναι σε κατάσταση αναρχίας. Η Κυβέρνηση έχει παραλύσει. Οι Μεταφορές και ο εφοδιασμός με τρόφιμα και καύσιμα έχει πλήρως διακοπεί. Η γενική δυσαρέσκεια αυξάνεται… Δεν πρέπει να υπάρξει καθυστέρηση. Κάθε αναβολή ισοδυναμεί με θάνατο''.
 
-Το πρώτο τηλεγράφημα του Ροντζιάνκο στον Τσάρο, 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917.12<ref name=Ροντζιάνκο/>
 
Η αντίδραση του Νικόλαου στις 12 Μαρτίου (27 Φεβρουαρίου), ίσως βασισμένη σε προηγούμενη επιστολή της Αυτοκράτειρας προς αυτόν ότι η ανησυχία για την Πετρούπολη ήταν υπερβολική αντίδραση, ήταν εκνευρισμός ότι “πάλι, αυτός ο χοντρός Ροντζιάνκο μου έγραψε πολλές ανοησίες, στις οποίες απαξιώ ακόμη και να απαντήσω”. Εντωμεταξύ, τα γεγονότα εκτυλίσσονταν στην Πετρούπολη. Το μεγαλύτερο μέρος της φρουράς στασίασε, αρχίζοντας με τους Σωματοφύλακες του Συντάγματος Βολίνσκι. Επιπλέον, οι μονάδες των Κοζάκων στις οποίες η κυβέρνηση έφτασε να στηρίζεται για έλεγχο του πλήθους, άρχισαν να δείχνουν σημάδια ότι υποστήριζαν τον λαό. Αν και ελάχιστοι εντάχτηκαν ενεργά στην εξέγερση, πολλοί αξιωματικοί είτε εκτελέστηκαν είτε κρύφτηκαν. η ικανότητα της φρουράς να συγκρατήσει τις διαδηλώσεις αχρηστεύτηκε, τα σύμβολα του τσαρικού καθεστώτος κατεδαφίστηκαν γρήγορα ανά την πόλη και η κυβερνητική εξουσία στην πρωτεύουσα κατέρρευσε – αφού δεν την βοήθησε το γεγονός ότι ο Νικόλαος είχε διαλύσει την Δούμα εκείνο το πρωί, αφήνοντάς την χωρίς καμία νομική εξουσία να δράσει. Η αντίδραση της Δούμα, παρακινημένη από το φιλελεύθερο μπλοκ, ήταν να δημιουργήσει μια Προσωρινή Επιτροπή για να αποκαταστήσει τον νόμο και την τάξη. εντωμεταξύ, τα σοσιαλιστικά κόμματα ξαναδημιούργησαν το Σοβιέτ της Πετρούπολης, που δημιουργήθηκε για πρώτη φορά κατά την επανάσταση του 1905, για να εκπροσωπεί εργάτες και αγρότες. Οι υπόλοιπες πιστές μονάδες μετέβαλαν πίστη την επόμενη ημέρα.
Οι Αρχηγοί του Στρατού και οι υπουργοί που είχαν έρθει να συμβουλεύσουν τον Τσάρο του πρότειναν να παραιτηθεί του θρόνου. Το έπραξε στις 15 Μαρτίου (2 Μαρτίου), για λογαριασμό του ιδίου και του γιού του, Τσάρεβιτς Αλεξέι.29 Ο Νικόλαος όρισε τον αδελφό του, Μέγα Δούκα Μιχαήλ Αλεξανδρόβιτς, να τον διαδεχθεί. Αλλά ο Μέγας Δούκας συνειδητοποίησε ότι θα είχε λίγη στήριξη ως κυβερνήτης, κι έτσι αρνήθηκε το στέμμα στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου),29 δηλώνοντας ότι θα αναλάμβανε μόνο αν αυτή ήταν η συναίνεση δημοκρατικής πράξης της Ρωσικής Συντακτικής Συνέλευσης, η οποία θα καθορίσει την μορφή της κυβέρνησης για την Ρωσία. Έξι ημέρες αργότερα, ο Νικόλαος, όχι πια Τσάρος και προσφωνούμενος με περιφρόνηση από τους φρουρούς “Νικόλαος Ρομανόφ”, επανενώθηκε με την οικογένειά του στο Ανάκτορο Αλεξάνδρου στο Τσαρσκόγιε Σελό. Αυτός και η οικογένειά του και οι πιστοί υπηρέτες τέθηκαν υπό προστατευτική επιτήρηση από την Προσωρινή Κυβέρνηση.
Προσωρινή Κυβέρνηση και Σοβιέτ της Πετρούπολης μοιράζονται την εξουσία