Συμβούλιο της Επικρατείας (Ελλάδα): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 42:
 
Έτσι κατά τη πρώτη αυτή περίοδο της λειτουργίας του, το ΣτΕ εκτελούσε χρέη ανωτάτου συμβουλευτικού σώματος, που επί σοβαρών κυβερνητικών θεμάτων έδινε τη γνώμη του στον βασιλιά. Η συμβολή του αυτή υπήρξε σημαντική, αν υπολογισθεί ότι τότε δεν υπήρχε σώμα νομοθετικό ή ακόμη και κάποια λαϊκή αντιπροσωπεία. Για τον λόγο αυτό ο Όθωνας διόριζε συνήθως στο ΣτΕ εξέχοντα πρόσωπα που είχαν διακριθεί είτε στη πολιτική είτε στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα. Πολλοί εξέχοντες αγωνιστές του 1821 είχαν διατελέσει Σύμβουλοι Επικρατείας.
Σύμφωνα με τους ιστορικούς [[Ιωάννης (Τζων) Πετρόπουλος|Ιωάννη Πετρόπουλο]] και [[Αικατερίνη Κουμαριανού]], τόσο ως προς τους στόχους όσο και ως προς τη μορφή του, το ΣτΕ δημιουργήθηκε με σκοπό να περιορίσει την ισχύ των πολιτικών κομμάτων.»<ref>Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, Το Συμβούλιο της Επικρατείας, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ, (1977), σελ. 59, επίσης δες σελ. 61:«Η δημιουργία του Συμβουλίου της Επικρατείας του έδωσε (ενν. του Άρμανσπεργκ), την ευκαιρία και τη δυνατότητα να κολακέψει ορισμένα από τα στελέχη των τριών κομμάτων και να τα καταστήσει περισσότερο ανεξάρτητα από τους αρχηγούς τους.»</ref>
 
Με το άρθρο όμως 101 του Συντάγματος του [[1844]] καταργήθηκε ο θεσμός καθώς κρίθηκε ότι αντιβαίνει στο πνεύμα του Συνταγματικού Πολιτεύματος με υπαγωγή των πρότερων αρμοδιοτήτων του ΣτΕ στα [[Εφετείο|Εφετεία]] και τον [[Άρειος Πάγος|Άρειο Πάγο]].
Γραμμή 50:
Με το άρθρο 91 του αναθεωρημένου Συντάγματος του [[1911]], δυνάμει του οποίου εκδόθηκε ο Νόμος 214 του [[1914]] «Περί Συμβουλίου Επικρατείας», το ΣτΕ επανιδρύθηκε αλλά οι πολιτικές διαμάχες της εποχής (Εθνικός Διχασμός) δεν επέτρεψαν την έναρξη λειτουργίας του.
 
Τέλος με τον (νέο) ιδρυτικό νόμο 3713 της [[23 Δεκεμβρίου]] του [[1928]] το ΣτΕ άρχισε να λειτουργεί με τη σημερινή του μορφή από τον Μάιο του [[1929]].<ref>Νικόλαος Οικονόμου, ''Η συγκρότηση του Συμβουλίου Επικρατείας και η εκλογή οριστικού προέδρου της Δημοκρατίας'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΕ, (1978), σελ. 314</ref>Ως πρόεδρός του τοποθετήθηκε ο [[Κωνσταντίνος Ρακτιβάν]].<ref>[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος δεύτερος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997, σελ. 99</ref> Ήδη από τον πρώτο χρόνο της λειτουργίας του το ΣτΕ ακύρωσε πολλές από τις πράξεις της Διοικήσεως, που τα μέλη του έκριναν ότι ήταν παράνομες. Η τακτική αυτή του Συμβουλίου ικανοποίησε ηθικά τον [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Βενιζέλο]], γιατί δικαίωνε τις προσδοκίες του για τη χρησιμότητα του δικαστηρίου, και επιβράβευσε την επιλογή των προσώπων που είχε κάνει και τα οποία στην αρχή η αντιπολίτευση τα είχε χαρακτηρίσει υποχείρια της κυβερνήσεως.<ref>όπ.π.</ref> Έκτοτε προστατεύεται από το Σύνταγμα του [[1952]] (άρθρα 82-84) και τα μεταγενέστερα από αυτό.
 
== Σύνθεση του ΣτΕ ==
Γραμμή 118:
* Ιωάννης Πετρόπουλος, Αικατερίνη Κουμαριανού, ''Το Συμβούλιο της Επικρατείας'', Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ, (1977), σελ. 60-61
* [[Γρηγόριος Δαφνής]], ''Η πολιτική κατάσταση της χώρας κατά το 1865 και το 1866-Το Συμβούλιο της Επικρατείας'',Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. ΙΓ, (1977), σελ. 238-239
*[[Γρηγόριος Δαφνής]], Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων 1923-1940, τόμος δεύτερος, εκδ. Κάκτος, Αθήνα, 1997
 
== Εξωτερικοί σύνδεσμοι ==
* [http://www.ste.gr/ Επίσημος ιστοτόποςιστότοπος του Συμβουλίου της Επικρατείας]
 
[[Κατηγορία:Συμβούλιο της Επικρατείας (Ελλάδα)]]