Ιστοριογραφία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ προστέθηκε η Κατηγορία:Φιλοσοφία της ιστορίας (με το HotCat) |
μ Αποσαφήνιση από Δράμα σε Δράμα (λογοτεχνία) |
||
Γραμμή 20:
Στην κλασική εποχή της αρχαίας Ελλάδας ο [[Ηρόδοτος]] ο «πατέρας» της ελληνικής ιστορίας και ο [[Θουκυδίδης]] έγραψαν αφηγήσεις σχετικές με γεγονότα της εποχής τους. Ο Ηρόδοτος με την αφήγηση των περσικών πολέμων και ο Θουκυδίδης με την κλασική μελέτη του πελοποννησιακού πολέμου μεταξύ της πόλης των [[αρχαία Αθήνα|Αθηνών]] και της [[Αρχαία Σπάρτη|Σπάρτης]]. Και οι δύο κατέγραψαν σύγχρονα ή κοντινά σε χρονική απόσταση γεγονότα στηριγμένοι σε αυτόπτες μάρτυρες ή άλλες αξιόπιστες μαρτυρίες. Επικεντρώθηκαν στον πόλεμο, την ιστορία των θεσμών και τον χαρακτήρα των πολιτικών ηγετών για να δημιουργήσουν την εικόνα της αρχαιοελληνικής κοινωνίας σε περιόδους της κρίσης ή μετάβασης.
Κατά τον 4ο αιώνα ΠΚΕ την ελληνική ιστοριογραφική παράδοση στην [[ελληνιστική περίοδος|ελληνιστική περίοδο]] συνέχισε ο [[Ξενοφών]], ο [[Θεόπομπος ο Χίος]]<ref>Βλ. επίσης Bruce I.A.F. 1970, «Theopompus and Classical Greek Historiography», ''History and Theory'', Vol. 9, No 1, 86-109.</ref> και ο [[Έφορος]]. Στον 2ο ΠΚΕ αιώνα ο ιστορικός [[Πολύβιος]] κατέγραψε τη ρωμαϊκή ιστορία, θέμα που επανέλαβε επίσης ο [[Στράβων]] ο Γεωγράφος και ο [[Διονύσιος Αλικαρνασσέας]] στον επόμενο αιώνα. Στην ίδια περίοδο ο [[Πλούταρχος]] βιογράφησε επιφανείς Έλληνες και Ρωμαίους, χρησιμοποιώντας ενίοτε [[
Στην Ανατολή και συγκεκριμένα στην [[Κίνα]] ο [[Σίμα Κιάν]] (περ. 145 – περ. 85 ΠΚΕ) είναι γνωστός ως πατέρας της κινεζικής ιστορίας με το έργο του ''Σιτζί'' δηλαδή ''Αρχεία του Μεγάλου Ιστορικού''. Οι ρωμαίοι ιστορικοί όπως ο [[Πούμπλιος Κορνήλιος Τάκιτος]], ο [[Τίτος Λίβιος]] και ο [[Γάιος Σουητόνιος Τρανκουίλος]] έγραψαν έργα που χρησιμοποιήθηκαν ως πρότυπα από τους μεταγενέστερους ιστοριογράφους του [[Μεσαίωνας|μεσαίωνα]] και της [[αναγέννηση]]ς. Στον αραβικό κόσμο ο [[αλ-Ταμπαρίκ]] (838 – 923) έγραψε τα ''Χρονικά'', ιστορία του κόσμου από κτίσεώς του έως το 915, ενώ αργότερα ο [[Ιμπν-Χαλντούν]] (1332 – 1406) έγραψε το ''Κιτάμπ αλ-'λμπαρ'', δηλαδή το ''Βιβλίο των Παραδειγμάτων'', παράγοντας αφενός μια μείζονα αφήγηση της [[Ισλάμ|μουσουλμανικής]] ιστορίας στη βόρειο [[Αφρική]], αναπτύσσοντας αφετέρου σημαντικές θεωρίες για το ζήτημα της ιστορικής ανάλυσης<ref>Βλ. Συνοπτική ανάλυση στη βιβλιοπαρουσίαση του [http://mhj.sagepub.com/cgi/reprint/7/1/137.pdf Al-Azmeh Aziz 2003, Ibn Khaldun: An Essay in Reinterpretation, Central European University Press, Budapest].</ref>.
| |||