Αλεξάντρ Κέρενσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Αλεξάντρ ΦιόντοροβιτςΦιοντόροβιτς ΚέρενσκιΚερένσκι''' (''Алекса́ндр Фёдорович К'''е́'''ренский'', [[Διεθνές Φωνητικό Αλφάβητο|ΔΦΑ]]<small>:</small> [ɐlʲɪˈksandr ˈkʲerʲɪnskʲɪj] [[4 Μαΐου]] [[1881]], [[Σιμπίρσκ]] — [[11 Ιουνίου]] [[1970]], [[Νέα Υόρκη]]) ήταν Ρώσος δικηγόρος και πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο δεύτερος Πρωθυπουργός της [[Ρωσικής Προσωρινής Κυβέρνησης]] από Ιούλιο έως Νοέμβριο 1917. Ηγέτης των μετριοπαθών σοσιαλιστών της [[Τρουντοβικής]] φράξιας του [[Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος]], ο ΚέρενσκιΚερένσκι είναι κεντρική μορφή της [[Ρωσική Επανάσταση | Ρωσικής Επανάστασης]].

Μετά την [[Φεβρουαριανή Επανάσταση]] που εκθρόνισε τον [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας | Νικόλαο Β΄]], ο ΚέρενσκιΚερένσκι υπηρέτησε ως Υπουργός Δικαιοσύνης στην μετα-αυτοκρατορική και δημοκρατική Προσωρινή Κυβέρνηση του [[Γκεόργκι Λβοβ]]. Τον Μάιο έγινε Υπουργός Πολέμου. Τον Ιούνιο διαδέχτηκε τον Λβοβ ως Πρωθυπουργός. Στις 7 Νοεμβρίου, η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τους καθοδηγούμενους από τον [[Βλαντιμίρ Λένιν | Βλαδίμηρο Λένιν]] [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκους]] στην [[Οκτωβριανή Επανάσταση]]. Πέρασε το υπόλοιπο της ζωής του στην εξορία, στο [[Παρίσι | Παρίσι]] και στην [[Νέα Υόρκη | Νέα Υόρκη]] όπου και απεβίωσε σε ηλικία 89 ετών, αλλά τάφηκε [[στο Λονδίνο | Λονδίνο]].

Ο πατέρας του ΚέρενσκιΚερένσκι ήταν καθηγητής του Βλαδίμηρου Ουλιάνοφ (Λένιν)· μέλη των οικογενειών ΚέρενσκιΚερένσκι και Ουλιάνοφ ήταν φίλοι. Το 1889, όταν ο ΚέρενσκιΚερένσκι ήταν οκτώ ετών, η οικογένεια μετακόμισε στην [[Τασκένδη | Τασκένδη]], όπου ο πατέρας του είχε διοριστεί κεντρικός επιθεωρητής των δημοσίων σχολείων (διευθυντής). Ο Αλέξανδρος αποφοίτησε με άριστα το 1899. Την ίδια χρονιά εισήλθε στο [http://kapodistriako.uoa.gr/stories/113_un_01/index.php?m=2/ Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης], όπου σπούδασε Ιστορία και Φιλολογία. Τον επόμενο χρόνο μεταπήδησε στη Νομική και πήρε δίπλωμα το 1904. Τον ίδιο χρόνο παντρεύτηκε την Όλγα Λβόβνα Μπαρανόβσκαγια, κόρη ενός Ρώσου στρατηγού.<ref>{{cite web

}}</ref> Ο ΚέρενσκιΚερένσκι προσχώρησε στο κίνημα των [[Ναρόντνικων]] και εργάστηκε ως νομικός σύμβουλος για τα θύματα της [[Ρωσική Επανάσταση του 1905 | Επανάστασης του 1905]]. Στα τέλη του 1904 φυλακίστηκε λόγω υποψιών ότι ανήκε σε μαχητική ομάδα. Στη συνέχεια κέρδισε φήμη για το έργο του σαν συνήγορος υπεράσπισης σε μια σειρά από πολιτικές δίκες επαναστατών.<ref>Political Figures of Russia, 1917, Biographical Dictionary, Large Russian Encyclopedia, 1993, p. 143.</ref>

Το 1912 ο ΚέρενσκιΚερένσκι έγινε ευρέως γνωστός όταν επισκέφτηκε τα χρυσωρυχεία στον Ποταμό [[Λένας ποταμός | Λένα]] και δημοσίευσε υλικό για το [[συμβάν στα Μεταλλεία του Λένα]].<ref>{{cite book

}}</ref> Το ίδιο χρόνο ο ΚέρενσκιΚερένσκι εξελέγη στην [[Τέταρτη Δούμα]] σαν μέλος των [[Τρουντόβικοι | Τρουντόβικων]], ένα μετριοπαθές, μη Μαρξιστικό εργατικό κόμμα που συνεργαζόταν με το [[Κόμμα των Σοσιαλεπαναστατών | Σοσιαλ-Επαναστατικό Κόμμα]] και εντάχθηκε σε μια [[Ελευθεροτεκτονισμός | μασονική]] ομάδα που ένωνε τις αντιμοναρχικές δυνάμεις που αγωνίζονταν για την δημοκρατική ανανέωση της Ρωσίας.<ref>{{cite web

Ανταποκρινόμενος στις τσουχτερές δυσαρέσκειες που ακούγονταν κατά του αυτοκρατορικού ευνοούμενου [[Γκριγκόρι Ρασπούτιν | Γκριγκόρι Ρασπούτιν]] εν μέσω της αποτυχημένης προσπάθειας της Ρωσίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ο ΚέρενσκιΚερένσκι, στην εναρκτήρια συνεδρίαση της Δούμας στις 2 Νοεμβρίου 1916, αποκάλεσε τους αυτοκρατορικούς υπουργούς “μισθωμένους δολοφόνους” και “δειλούς” και ισχυρίστηκε ότι “καθοδηγούνταν από τον ποταπό Γκρίσκα Ρασπούτιν !”.<ref>{{cite book

}}</ref> Σύμφωνα με τον ΚέρενσκιΚερένσκι, ο Ρασπούτιν είχε τρομοκρατήσει την Τσαρίνα, απειλώντας να επιστρέψει στο χωριό καταγωγής του.<ref>A. Kerensky (1965) Russia and History's turning point, p. 163.</ref> Οι άνθρωποι γύρω από τον Ρασπούτιν (οι γραμματείς του) ενδιαφέρονταν για στρατηγικές πληροφορίες.<ref>George Buchanan (1923) My mission to Russia and other diplomatic memories, p. 77. [4]</ref>

[[Αρχείο:Kerensky war minister.jpeg|μικρογραφία|Ο ΚέρενσκιΚερένσκι ως Υπουργός Πολέμου]]

Όταν ξέσπασε η [[Φεβρουαριανή Επανάσταση]] το 1917, ο Κερένσκι ήταν ένας από τους σημαντικούς της ηγέτες: ήταν μέλος της [[Προσωρινής Επιτροπής]] της Κρατικής Δούμας και εξελέγη αντιπρόεδρος του [[Σοβιέτ της Πετρούπολης]]. Ταυτόχρονα, έγινε ο πρώτος Υπουργός Δικαιοσύνης στην πρόσφατα συγκροτημένη [[Προσωρινή Κυβέρνηση]]. Όταν το Σοβιέτ ενέκρινε ένα ψήφισμα που απαγόρευε στους ηγέτες του να μπουν στην κυβέρνηση, ο ΚέρενσκιΚερένσκι εκφώνησε έναν συγκλονιστικό λόγο σε μια συνεδρίαση του Σοβιέτ. Αν και η απόφαση ποτέ δεν επισημοποιήθηκε, του δόθηκε [[De facto | de facto]] εξαίρεση και συνέχισε να λειτουργεί και με τις δύο ιδιότητες.

Μετά την πρώτη κυβερνητική κρίση για το μυστικό σημείωμα του [[Πάβελ Μιλιουκόφ]] που επανα-δέσμευε την Ρωσία στους αρχικούς της πολεμικούς σκοπούς, στις 2-4 Μαΐου, ο ΚέρενσκιΚερένσκι έγινε Υπουργός Πολέμου και η κυρίαρχη μορφή στην πρόσφατα σχηματισμένη κυβέρνηση σοσιαλ-φιλελεύθερου συνασπισμού. Στις 10 Μαΐου ([[Ιουλιανό ημερολόγιο | Ιουλιανό ημερολόγιο]]), ο ΚέρενσκιΚερένσκι ξεκίνησε για το μέτωπο, και επισκέφτηκε την μια μεραρχία μετά την άλλη, προτρέποντας τους άνδρες να κάνουν το καθήκον τους. Οι ομιλίες του ήταν εντυπωσιακές και πειστικές προς το παρόν, αλλά είχαν μικρή επίδραση διαρκείας. Κάτω από την πίεση των Συμμάχων να συνεχίσει τον πόλεμο, ξεκίνησε αυτό που έγινε γνωστό σαν [[Επίθεση Κερένσκι|Επίθεση ΚέρενσκιΚερένσκι]] κατά της Αυστρο-Ουγγρικής/Γερμανικής Νότιας Στρατιάς στις 17 Ιουνίου (Ιουλιανό ημερολόγιο). Στην αρχή επιτυχής, η επίθεση σύντομα σταμάτησε και στη συνέχεια υποχώρησε λόγω ισχυρής αντεπίθεσης. Ο Ρωσικός στρατός υπέστη βαριές απώλειες και ήταν φανερό από τα πολλά περιστατικά λιποταξίας, σαμποτάζ, και ανταρσίας ότι ο στρατός δεν ήταν πλέον πρόθυμος να επιτεθεί.

[[Αρχείο:KéresnkiEnUnDiscursoALosSoldadosDelFrenteMayo1917.png|200px|μικρογραφία|αριστερά|Ο ΚέρενσκιΚερένσκι τον Μάιο του 1917]]

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι είχε επικριθεί έντονα από τους στρατιωτικούς για τις φιλελεύθερες πολιτικές του, που περιλάμβαναν απογύμνωση των αξιωματικών από το να διοικούν και δίνοντας αντίθετα τον έλεγχο στις προσκείμενες στην επανάσταση “στρατιωτικές επιτροπές”· την κατάργηση της ποινής του θανάτου· και ανοχή στους διάφορους επαναστάτες [[αγκιτάτορας | αγκιτάτορες]], να είναι παρόντες στο μέτωπο. Πολλοί αξιωματικοί κοροϊδεύοντας αναφέρονταν στον Αρχιστράτηγο ΚέρενσκιΚερένσκι σαν τον “καταφερτζή αρχηγό”.

Η επόμενη κίνηση του ΚέρενσκιΚερένσκι, στις 15 Σεπτεμβρίου, ήταν να ανακηρύξει την Ρωσία δημοκρατία, που ήταν αντίθετο με την αντίληψη των μη-σοσιαλιστών ότι η Προσωρινή Κυβέρνηση θα έπρεπε να έχει την εξουσία μόνο μέχρι να συνεδριάσει η Συντακτική Συνέλευση για να αποφασίσει την μορφή διακυβέρνησης της Ρωσίας, αλλά ήταν σύμφωνο με τον από μακρού διακηρυγμένο στόχο του Σοσιαλ-Επαναστατικού Κόμματος.<ref>Party manifesto listed in McCauley, M Octobrists to Bolsheviks: Imperial Russia 1905‐1917 (1984)</ref> Σχημάτισε ένα πενταμελές Διευθυντήριο, το οποίο αποτελείτο από τον ίδιο, τον Υπουργό Εξωτερικών [[Μιχαήλ Τερεσένκο]], τον Υπουργό Πολέμου [[Στρατηγό Βερκόφσκι]], τον Υπουργό Πολεμικού Στόλου Ναύαρχο [[Ντμίτρι Βερντερέφσκι]] και τον Υπουργό Ταχυδρομείων και Τηλεγραφείων [επικοινωνιών] [[Νικίτιν]]. Διατήρησε την θέση του στην τελευταία κυβέρνηση συνασπισμού του Οκτωβρίου του 1917, μέχρι που αυτή ανατράπηκε από τους Μπολσεβίκους.

[[Αρχείο:Kerensky.jpg|200px|μικρογραφία|Ο ΚέρενσκιΚερένσκι στο γραφείο του]]

Η μεγαλύτερη πρόκληση για τον ΚέρενσκιΚερένσκι ήταν ότι ενώ η Ρωσία ήταν εξουθενωμένη μετά από τρία χρόνια πολέμου, η προσωρινή κυβέρνηση ενδιαφερόταν ελάχιστα εκτός από τις συνεχιζόμενες υποχρεώσεις της προς τους Συμμάχους. Η συνεχιζόμενη συμμετοχή της Ρωσίας στον παγκόσμιο πόλεμο δεν ήταν δημοφιλής μεταξύ των κατώτερων και μεσαίων τάξεων και ιδιαίτερα στους στρατιώτες. Όλοι αυτοί είχαν πιστέψει ότι η Ρωσία θα σταματούσε να πολεμάει όταν πήρε την εξουσία η προσωρινή Κυβέρνηση, και τώρα αισθάνονταν εξαπατημένοι. Επιπλέον, ο [[Βλαντιμίρ Λένιν | Βλαδίμηρος Λένιν]] και το κόμμα των [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκων]] υπόσχονταν “ειρήνη, γη, και ψωμί” με το κομμουνιστικό σύστημα. Ο στρατός ήταν σε αποσύνθεση λόγω της έλλειψης πειθαρχίας, που ωθούσε στη λιποταξία σε μεγάλους αριθμούς. Μέχρι το φθινόπωρο του 1917, εκτιμάται ότι δύο εκατομμύρια άνδρες είχαν εγκαταλείψει το στρατό ανεπίσημα.

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι και οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί συνέχιζαν τις υποχρεώσεις τους προς τους Συμμάχους της Ρωσίας με την συνέχιση της συμμετοχής στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, φοβούμενοι ότι η οικονομία, ήδη κάτω από μεγάλη πίεση από την πολεμική προσπάθεια, θα γινόταν όλο και πιο ασταθής εάν κόβονταν οι ζωτικές προμήθειες από την Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο. Το δίλημμα του αν θα έπρεπε να αποχωρήσουν ήταν μεγάλο, και οι ασυνεπείς και ανέφικτες πολιτικές του ΚέρενσκιΚερένσκι αποσταθεροποίησαν παραπέρα τον στρατό και την χώρα γενικότερα.

Επιπλέον, ο ΚέρενσκιΚερένσκι υιοθέτησε μια πολιτική που απομόνωνε την δεξιά συντηρητική πτέρυγα, τόσο την δημοκρατική όσο και την προσανατολισμένη στην μοναρχία. Η φιλοσοφία του “κανείς εχθρός στα αριστερά” δυνάμωσε πολύ τους Μπολσεβίκους και τους έδωσε ένα ελεύθερο χέρι, επιτρέποντάς τους να αναλάβουν το στρατιωτικό σκέλος ή “voyenka” των Σοβιέτ της Πετρούπολης και της Μόσχας. Η σύλληψη που διέταξε του [[Λαβρ Κορνίλοβ | Λαβρ Κορνίλοφ]] και άλλων αξιωματικών τον άφησε χωρίς δυνατούς συμμάχους κατά των Μπολσεβίκων, οι οποίοι κατέληξαν να είναι οι ισχυρότεροι και περισσότερο αποφασισμένοι αντίπαλοι του ΚέρενσκιΚερένσκι, σε αντίθεση με την δεξιά, η οποία εξελίχθηκε στο Λευκό κίνημα.

Κατά την διάρκεια του Πραξικοπήματος Κορνίλοφ, ο ΚέρενσκιΚερένσκι είχε μοιράσει όπλα στους εργάτες της Πετρούπολης, και μέχρι τον Νοέμβριο οι περισσότεροι από αυτούς τους οπλισμένους εργάτες είχαν πάει με τους Μπολσεβίκους. Στις 6-7 Νοεμβρίου (25-26 Οκτωβρίου) 1917 οι Μπολσεβίκοι άρχισαν την δεύτερη επανάσταση της χρονιάς. Η κυβέρνηση του ΚέρενσκιΚερένσκι στην Πετρούπολη σχεδόν δεν είχε καμία υποστήριξη στην πόλη. Μόνο μια μικρή δύναμη, ενός τμήματος από 137 στρατιωτίνες του 2ου λόχου του [[Πρώτου Τάγματος Γυναικών Πετρούπολης]], γνωστού επίσης ως Τάγματος Θανάτου Γυναικών, ήταν πρόθυμες να πολεμήσουν για την κυβέρνηση κατά των Μπολσεβίκων, όταν η διοικητής του τάγματος διέταξε την πλειοψηφία του στρατεύματος πίσω στο στρατόπεδο, αλλά η δύναμη αυτή κατανικήθηκε από τις αριθμητικά υπέρτερες φιλο-Μπολσεβίκικες δυνάμεις και ηττήθηκαν και συνελήφθησαν.<ref>{{cite web

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι διέφυγε από τους Μπολσεβίκους και πήγε στο Πσκοφ, όπου συσπείρωσε κάποια πιστά στρατεύματα σε μια προσπάθεια να ανακαταλάβει την πόλη. Τα στρατεύματά του κατάφεραν να καταλάβουν το [[Τσάρσκογιε Σελό | Τσάρσκογε Σελό]], αλλά ηττήθηκαν την επόμενη ημέρα στο Πούλκοβο. Ο ΚέρενσκιΚερένσκι μόλις που διέφυγε, και πέρασε τις επόμενες λίγες εβδομάδες να κρύβεται πριν φύγει από την χώρα, φτάνοντας τελικά στην [[Γαλλία | Γαλλία]]. Κατά τον [[Ρωσικό Εμφύλιο Πόλεμο]] δεν στήριξε καμιά πλευρά, καθώς αντιτάχθηκε τόσο στο καθεστώς των Μπολσεβίκων, όσο και στο Λευκό Κίνημα.

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι έζησε στο Παρίσι μέχρι το 1940, ασχολούμενος με τις ατελείωτες διασπάσεις και διαμάχες των εξορίστων Ρώσων πολιτικών. Το 1939, ο ΚέρενσκιΚερένσκι παντρεύτηκε την πρώην Αυστραλιανή δημοσιογράφο Lydia “Nell” Tritton.<ref>{{cite web

}}</ref> Όταν οι Γερμανοί εισέβαλαν στη Γαλλία το 1940, μετανάστευσαν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η Τρίτον και ο ΚέρενσκιΚερένσκι παντρεύτηκαν στο Μάρτινς Κρικ της Πενσιλβάνια.

[[Αρχείο:Alexander Kerensky LOC hec 24462.jpg|μικρογραφία|αριστερά|Ο ΚέρενσκιΚερένσκι στο National Press Club το 1938]]

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι τελικά εγκαταστάθηκε στην Νέα Υόρκη, αλλά πέρασε πολύ από τον χρόνο του στο Ινστιτούτο Χούβερ στο [[Πανεπιστήμιο Στάνφορντ | Πανεπιστήμιο Στάνφορντ]] στην [[Καλιφόρνια | Καλιφόρνια]], όπου χρησιμοποίησε αλλά και συνεισέφερε στο τεράστιο αρχείο του Ινστιτούτου για την Ρωσική ιστορία, και όπου δίδαξε πτυχιακά μαθήματα. Έγραψε και έκανε εκπομπές εκτεταμένα για την Ρωσική πολιτική και ιστορία. Η τελευταία του δημόσια ομιλία έγινε στο Κολέγιο Καλαμαζού, στο Καλαμαζού του [[Μίσιγκαν | Μίσιγκαν]].

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι πέθανε στο σπίτι του στη Νέα Υόρκη το 1970, όντας ένας από τους τελευταίους σημαντικούς επιζώντες συμμετέχοντες στα ταραχώδη γεγονότα του 1917. Η τοπική Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Νέας Υόρκης αρνήθηκε να κάνει την ταφή του ΚέρενσκιΚερένσκι, λόγω του [[Ελευθεροτεκτονισμός | Τεκτονισμού]] του και επειδή τον είδε σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνο για την υπαγωγή της Ρωσίας στους Μπολσεβίκους. Η Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία επίσης αρνήθηκε την ταφή. Το σώμα του Κερένσκι πέταξε για [[Λονδίνο | Λονδίνο]] όπου τάφηκε στο μη-θρησκευτικό κοιμητήριο του Πούτνεϊ Βέιλ.<ref>{{cite web

[[Αρχείο:Alexander Kerensky grave Putney Vale 2014.jpg|μικρογραφία|Οι τάφοι του Αλέξανδρου ΚέρενσκιΚερένσκι, του γιου και της συζύγου του, στο Νεκροταφείο Πούτνεϊ Βέιλ, Λονδίνο 2014.]]

Ο ΚέρενσκιΚερένσκι ήταν παντρεμένος με την Όλγα Λβόβνα Μπαρανόβσκαγια και είχαν δύο γιούς, τον Όλεγκ και τον Γλεμπ, οι οποίοι και οι δύο έγιναν μηχανικοί. Ο Κερένσκι και η Όλγα χώρισαν το 1939 και σύντομα αυτός παντρεύτηκε την Λύντια Έλεν (Νέλι) Τρίτον (1899-1946).