Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 2:
[[File:Bundesarchiv Bild 183-H28740, St. Petersburg, Eröffnung der Parlamente.jpg|thumb|right|300px|Ο ενακτήριος λόγος του Τσάρου Νικολάου B' ενώπιον των δύο τμημάτων στα Χειμερινά Ανάκτορα (1906)]]
Η '''Κρατική Δούμα''' ή '''Αυτοκρατορική Δούμα''' [[Ρωσικά|ρωσ.]] думать, που σημαίνει λόγος (να σκέφτεσαι, να εξετάζεις), ήταν η νομοθετική συνέλευση στα τέλη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, η οποία συνεδρίαζε στο Ανάκτορο της Ταυρίδας στην Αγία Πετρούπολη. Συγκλήθηκε τέσσερις φορές μεταξύ του 1906 και της κατάρρευσης της Αυτοκρατορίας το 1917. Η Δούμα διαλύθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1917.
[[Αρχείο:Count Kokovtsov's speech in Duma.jpeg|μικρογραφία|αριστερά|Η ομιλία του Κόμη Κοκοφτσόφ στην Δούμα]]▼
==Ιστορικό πλαίσιο==
Οι στρατιωτικές αποτυχίες ([[Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος]] 1904-5) οδήγησαν όχι μόνο σε όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά και στην αύξηση των καταπιεστικών μέτρων. Λίγο μετά την ήττα, η απόφαση για τη διάλυση των επαναστατικών εργατικών συμβουλίων ([[Σοβιέτ]]), που είχαν για πρώτη φορά σχηματιστεί τότε και η σφαγή των διαμαρτυρόμενων για την οικονομική εξαθλίωση εργατών της [[Πετρούπολη]]ς ([[1905]]) συνέθεσαν τη νέα εικόνα των εσωτερικών αντιθέσεων στη ρωσική κοινωνία. Η ίδρυση την ίδια εποχή από τους εκπροσώπους των επαρχιακών συνελεύσεων ([[Ζέμστβο]]) του Συνταγματικού Δημοκρατικού Κόμματος (1905), που εξέφραζε τη μέση αστική τάξη της ρωσικής κοινωνίας, εξισορρόπησε μερικώς τον πολιτικό διάλογο, αλλά δεν αποδυνάμωσε τις κοινωνικές συγκρούσεις.
▲[[Αρχείο:Count Kokovtsov's speech in Duma.jpeg|μικρογραφία|αριστερά|Η ομιλία του Κόμη Κοκοφτσόφ στην Δούμα]]
Ευρισκόμενος υπό πίεση από την [[Ρωσική Επανάσταση του 1905]], στις 6 Αυγούστου 1905, ο [[Σεργκέι Βίτε]] (διορισμένος από τον [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας | Νικόλαο Β΄]] για να διαχειριστεί τις διαπραγματεύσεις ειρήνης με την Ιαπωνία) εξέδωσε ένα μανιφέστο για την σύγκληση της Δούμας, σκέφτηκε αρχικά να είναι ένα καθαρά συμβουλευτικό όργανο. Στο μετέπειτα [[Μανιφέστο του Οκτωβρίου]], ο Τσάρος δεσμεύτηκε να θεσπίσει διευρυμένες πολιτικές ελευθερίες, που να παρέχουν ευρεία συμμετοχή στην νέα “Κρατική Δούμα”, και να δίνουν στην Δούμα νομοθετικές και εποπτικές εξουσίες. Η Κρατική Δούμα επρόκειτο να είναι η κάτω βουλή του κοινοβουλίου και το [[Κρατικό Συμβούλιο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας]] ή άνω βουλή.
Γραμμή 43:
Την 1η Ιουνίου 1907, ο πρωθυπουργός [[Πιότρ Στολίπιν]] κατηγόρησε τους σοσιαλ-δημοκράτες για προετοιμασία ένοπλης εξέγερσης και απαίτησε από την Δούμα να αποκλείσει 55 σοσιαλ-δημοκράτες από τις συνεδριάσεις της Δούμας και να αφαιρέσει σε 16 από αυτούς την βουλευτική ασυλία. Όταν αυτό το τελεσίγραφο απορρίφθηκε από την Δούμα, την διέλυσε στις 3 Ιουνίου με ένα [[ουκάζιο]] (αυτοκρατορικό διάταγμα), που έγινε γνωστό σαν [[Πραξικόπημα του Ιουνίου 1907]].<ref>{{cite book
|author = [https://en.wikipedia.org/wiki/Vladimir_Gurko/ Vladimir Gurko]
|author = ▼
|title = Features and Figures of the Past. Government and Opinion in the Reign of Nicholas II
|title = ▼
|chapter =
|publisher = Russel & Russel
|url = https://archive.org/stream/featuresandfigur011843mbp#page/n31/mode/2up
|year = 1939
|place = New York
|pages = 8
}}</ref>
[[Αρχείο:Stolypin by Repin.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Στολίπιν, του [https://en.wikipedia.org/wiki/Ilya_Repin/ Ρέπιν]]]
Ο Τσάρος ήταν απρόθυμος να απαλλαγεί από το σύστημα της Κρατικής Δούμας, παρά τα προβλήματα. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας τις εξουσίες έκτακτης ανάγκης, ο Στολίπιν και ο Τσάρος άλλαξαν τον εκλογικό νόμο και έδωσαν μεγαλύτερη εκλογική αξία στις ψήφους των γαιοκτημόνων και των ιδιοκτητών ακινήτων της πόλης, και μικρότερη αξία στις ψήφους της αγροτιάς, τους οποίους κατηγόρησε ότι είναι “παραπλανημένοι”, και, στην διαδικασία, καταστροφής των Θεμελιωδών του Νόμων (Συντάγματος).
==Τρίτη Δούμα==
[[Αρχείο:Коковцев.jpg|μικρογραφία|αριστερά|Ο Κόμης Κοκοφτσόφ]]
Αυτό εξασφάλιζε ότι η τρίτη Δούμα (1907 – Ιούνιος 1912) θα κυριαρχείτο από ευγενείς, γαιοκτήμονες και επιχειρηματίες. Το σύστημα διευκόλυνε καλύτερα, αν και μετά βίας ιδανική, την συνεργασία μεταξύ της Κυβέρνησης και της Δούμας· κατά συνέπεια, η Δούμα διήρκησε μια πλήρη πενταετή θητεία, και πέτυχε 200 νομοθετήματα και την ψήφιση 2.500 περίπου νόμων. Λόγω της περισσότερο ευγενούς και Μεγαλορώσικης σύνθεσής της, στην τρίτη Δούμα, όπως στην πρώτη, δόθηκε επίσης το παρατσούκλι, “Η Δούμα των Λόρδων και Λακέδων” ή “Η Δούμα του Αφέντη”. Το κόμμα των [[Οκτωβριστών]] ήταν το μεγαλύτερο, με περίπου το ένα τρίτο του συνόλου των βουλευτών. Αυτή Δούμα, λιγότερο ριζοσπαστική και περισσότερο συντηρητική, έκανε σαφές ότι το νέο εκλογικό σύστημα θα δημιουργούσε συνεχώς ελεγχόμενη από γαιοκτήμονες Δούμα, η οποία με την σειρά της θα είναι σε πλήρη υποταγή στον Τσάρο, σε αντίθεση με τις δύο πρώτες Δούμες.<ref name=1Δούμα/>
Όσον αφορά την νομοθεσία, η Δούμα υποστήριξε την βελτίωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της Ρωσίας, τα σχέδια του Στολίπιν για αγροτική μεταρρύθμιση και τα βασικά μέτρα κοινωνικής πρόνοιας. Η εξουσία των μισητών κυβερνητών γης του Νικολάου Β΄ μειωνόταν σταθερά. Στήριξε επίσης πιο οπισθοδρομικούς νόμους, ωστόσο, όπως στο ζήτημα της αυτονομίας και του εκρωσισμού της [[Φινλανδία | Φινλανδίας]], με τον φόβο της διάλυσης της Αυτοκρατορίας να επικρατεί. Ο Στολίπιν δολοφονήθηκε στις 11 Σεπτεμβρίου 1911 και αντικαταστάθηκε από τον Υπουργό του των Οικονομικών [[Βλαντιμίρ Κοκοφτσόφ]].<ref name=1Δούμα/> Αυτό διευκόλυνε τον Κόμη Κοκοφτσόφ να εξισορροπεί τον προϋπολογισμό συνεχώς και επιπλέον να ξοδεύει για παραγωγικούς σκοπούς.
==Τέταρτη Δούμα==
[[Αρχείο:Alexander Kerensky LOC 24416.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Αλέξανδρος Κερένσκι]]
Η Τέταρτη Δούμα του 1912-1917 ήταν επίσης περιορισμένης πολιτικής επιρροής. Υπήρχε ένα πολλά υποσχόμενο νέο μέλος, ο [[Αλέξανδρος Κερένσκι]], αλλά επίσης και ο [[Ρομάν Μαλινόφσκι]], ένας Μπολσεβίκος. Τον Μάρτιο του 1913, οι Οκτωβριστές με ηγέτη τον [[Αλεξάντερ Γκουσκόφ]], Πρόεδρο της Δούμα, ανέθεσαν μια έρευνα για τον [[Γκριγκόρι Ρασπούτιν]] για να ερευνήσει τους ισχυρισμούς ότι είναι Khlyst.<ref>B. Moynahan (1997) Rasputin. The saint who sinned, p. 169-170.</ref> Το πρώτο κόμμα σε δύναμη, οι Οκτωβριστές, διασπάστηκε σε τρία τμήματα.
[[Αρχείο:Guchkov.jpg|μικρογραφία|αριστερά|Αλεξάντερ Γκουσκόφ]]
Την παραμονή του πολέμου η κυβέρνηση και η Δούμα γυρόφερναν ο ένας τον άλλο σαν αναποφάσιστοι παλαιστές, με καμιά πλευρά ικανή να κάνει μια σαφή κίνηση.<ref>G.A. Hosking (1973) The Russian constitutional experiment. Government and Duma, 1907-1914, p. 205.</ref> Την 1η Ιουλίου 1914, ο Τσάρος πρότεινε η Δούμα να υποβιβαστεί σε απλώς συμβουλευτικό όργανο. Ο πόλεμος έκανε τα πολιτικά κόμματα πιο συνεργάσιμα και στην πράξη συγκροτημένα σε ένα κόμμα. Όταν ο Τσάρος ανήγγειλε ότι φεύγει για το μέτωπο στο Μογκίλεβ, σχηματίστηκε το [[Προοδευτικό Μπλοκ]], από τον φόβο ότι θα αυξανόταν η επιρροή του Ρασπούτιν πάνω στην τσαρίνα Αλεξάνδρα.<ref>[https://en.wikipedia.org/wiki/Orlando_Figes/ O. Figes], (1996) [https://en.wikipedia.org/wiki/A_People%27s_Tragedy/ A People's Tragedy: The Russian Revolution, 1891–1924], p. 270.</ref>
[[Αρχείο:Gosduma-4 plan.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Η τέταρτη Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας ]]
Τον Αύγουστο του 1914 προσέφερε εθελοντικά τη διάλυσή της ως το τέλος του πολέμου. Ωστόσο, τα παλαιά της μέλη δυσαρεστούνταν όλο και περισσότερο με τον τσαρικό έλεγχο των στρατιωτικών και άλλων υποθέσεων και έτσι απαίτησαν την επαναφορά της, την οποία ο Νικόλαος Β΄ παραχώρησε το Αύγουστο του 1915. Όταν ο Τσάρος αρνήθηκε το κάλεσμά της για την αντικατάσταση του υπουργικού του συμβουλίου με το “Υπουργείο Εθνικής Εμπιστοσύνης”, οι μισοί περίπου βουλευτές σχημάτισαν το “[[Προοδευτικό Μπλοκ]]”, το οποίο το 1917 έγινε το κέντρο της πολιτικής αντίστασης.
Η Δούμα συγκλήθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 1916, αφού αντικαταστάθηκε ο 76χρονος [[Ιβάν Γκορεμίκιν]] από τον [[Μπορίς Στούρμερ]], σαν πρωθυπουργός. Οι βουλευτές απογοητεύτηκαν όταν έκανε την ομιλία του ο Στούρμερ. Λόγω του πολέμου, είπε, δεν ήταν ώρα για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Για πρώτη φορά στην ζωή του ο Τσάρος έκανε επίσκεψη στο [[Ανάκτορο της Ταυρίδας]], πράγμα που έκανε πρακτικά αδύνατο να σφυρίξουν τον νέο πρωθυπουργό.
Την 1η Νοεμβρίου 1916 (παλαιό ημερολόγιο) η κυβέρνηση του Στούρμερ<ref>{{cite book
|author = Pierre Gilliard
|title = Thirteen Years at the Russian Court
|chapter = 13
|publisher =
|url = http://www.alexanderpalace.org/gilliard/XIII.html
|year = 1916
|place =
|pages =
|isbn =
}}</ref> δέχτηκε επίθεση από τον [[Πάβελ Μιλιουκόφ]] στην Κρατική Δούμα, για την μη σύγκλησή της από τον Φεβρουάριο. Στην ομιλία του μίλησε για “Σκοτεινές Δυνάμεις”, και τόνισε πολλές κυβερνητικές αποτυχίες με την περίφημη ερώτηση “Πρόκειται για βλακεία ή προδοσία;”. Ο Κερένσκι αποκάλεσε τους υπουργούς “πληρωμένους δολοφόνους” και “δειλούς” και είπε ότι “καθοδηγούνταν από τον ποταπό Γκρίσκα Ρασπούτιν !”<ref>{{cite book
|author = Robert Paul Browder, Aleksandr Fyodorovich Kerensky
|title = The Russian Provisional Government, 1917: Documents, Volume 1
|chapter =
|publisher = Stanford University Press
|url = https://books.google.gr/books?id=LzWsAAAAIAAJ&lpg=PA13&ots=DT_3VFVI6K&dq=RUSSIA%27S+EVIL+GENIUS+Rasputin&hl=nl&pg=PA16&redir_esc=y#v=onepage&q=RUSSIA'S%20EVIL%20GENIUS%20Rasputin&f=false
|year = 1961
|place = California, USA
|pages = 16
}}</ref>
Για τους Οκτωβριστές και τους Καντέτ, τους φιλελεύθερους στο κοινοβούλιο, ο Ρασπούτιν, ο οποίος πίστευε στην απολυταρχία και την απόλυτη μοναρχία, ήταν ένα από τα κύρια εμπόδια. Οι πολιτικοί προσπάθησαν να φέρουν την κυβέρνηση υπό τον έλεγχο της Δούμας.<ref>O. Antrick, (1938) "Rasputin und die politischen Hintergründe seiner Ermordung", p. 79, 117.</ref> “Για την [[Οχράνα]] ήταν προφανές στο τέλος του 1916 ότι το φιλελεύθερο πρόγραμμα της Δούμας ήταν περιττό, και ότι οι μόνες δύο επιλογές που απέμεναν ήταν καταστολή ή κοινωνική επανάσταση”.<ref>[https://en.wikipedia.org/wiki/Orlando_Figes/ O. Figes], (1996) [https://en.wikipedia.org/wiki/A_People%27s_Tragedy/ A People's Tragedy: The Russian Revolution, 1891–1924], p. 270.</ref>
Στις 19 Νοεμβρίου ο [[Βλαντιμίρ Πουρίσκεβιτς]], ένας από τους ιδρυτές της [[Μαύρης Εκατονταρχίας]], έκανε μια ομιλία στην Δούμα. Κατ' αυτόν, η μοναρχία, λόγω αυτού που αποκάλεσε “το παιδικό παιχνίδι 'βαρελάκια' που παίζεται με τους υπουργούς”, είχε γίνει αναξιόπιστη.<ref>{{cite book
|author = Orlando Figes
|title = A people's tragedy: a history of the Russian Revolution
|chapter =
|publisher =
|url = https://books.google.gr/books?id=tlMjAQAAIAAJ&q=Purishkevich+leapfrog+19+november+1916&dq=Purishkevich+leapfrog+19+november+1916&hl=nl&sa=X&ei=d0e4UdvtM6Kx0QWhhYHYAQ&redir_esc=y
|year = 1997
|place =
|pages = 278
|isbn =
}}</ref><ref>{{cite book
|author = ed. Dominic Lieven
|title = The Cambridge History of Russia: Volume 2, Imperial Russia, 1689-1917
|chapter =
|publisher = Cambridge University Press
|url = https://books.google.gr/books?id=NzR0cmnP3J8C&pg=PA668&lpg=PA668&dq=Purishkevich+government+speech+november+1916&source=bl&ots=A8Ioj7_ZtM&sig=dj419nX-9LHF-dSSIzQ49NyLf6s&hl=nl&sa=X&ei=IUK4UeeDIszy0gWmo4DoDQ&sqi=2&redir_esc=y#v=onepage&q=Purishkevich%20government%20speech%20november%201916&f=false
|year = 2006
|place =
|pages = 668
|isbn = 13 978-0-521-81529-1
}}</ref>
Στους δεκαεπτά μήνες της “διοίκησης της Τσαρίνας”, από τον Σεπτέμβριο του 1915 ως τον Φεβρουάριο του 1917, η Ρωσία είχε τέσσερις Πρωθυπουργούς, πέντε Υπουργούς Εσωτερικών, τρεις Υπουργούς Εξωτερικών, τρεις Υπουργούς Πολέμου, τρεις Υπουργούς Μεταφορών και τέσσερις Υπουργούς Γεωργίας. Αυτό το “υπουργικό βαρελάκι”, όπως έγινε γνωστό, όχι μόνο απομάκρυνε ικανούς άνδρες από την εξουσία, αλλά επίσης αποδιοργάνωσε το έργο της κυβέρνησης, αφού κανείς δεν έμενε αρκετά στη θέση του για να γνωρίσει τις ευθύνες του.<ref></ref>
▲Ο Τσάρος ήταν απρόθυμος να απαλλαγεί από το σύστημα της Κρατικής Δούμας, παρά τα προβλήματα. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας τις εξουσίες έκτακτης ανάγκης, ο Στολίπιν και ο Τσάρος άλλαξαν τον εκλογικό νόμο και έδωσαν μεγαλύτερη εκλογική αξία στις ψήφους των γαιοκτημόνων και των ιδιοκτητών ακινήτων της πόλης, και μικρότερη αξία στις ψήφους της αγροτιάς, τους οποίους κατηγόρησε ότι είναι “παραπλανημένοι”, και, στην διαδικασία, καταστροφής των Θεμελιωδών του Νόμων (Συντάγματος).1
Κατά την Φεβρουαριανή Επανάσταση του 1917, μια ομάδα μελών της Δούμας σχημάτισε την προσωρινή Επιτροπή. Ο Γκουσκόφ, μαζί με τον Βασίλι Σούλγκιν, πήγαν στο αρχηγείο στρατού κοντά στο Πσκοβ να πείσουν τον Τσάρο να παραιτηθεί. Η επιτροπή έστειλε επιτρόπους να αναλάβουν υπουργεία και άλλους κυβερνητικούς θεσμούς, εκδιώκοντας τους διορισμένους από τον Τσάρο υπουργούς και αργότερα σχημάτισαν την προσωρινή Κυβέρνηση υπό τον Γκεόργκι Λβοβ.
==Το τέλος==
| |||