Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Εκτεταμένη βελτίωση του λήμματος |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 4:
==Ιστορικό πλαίσιο==
Οι στρατιωτικές αποτυχίες ([[Ρωσοϊαπωνικός Πόλεμος]] 1904-5) οδήγησαν όχι μόνο σε όξυνση των λαϊκών αντιδράσεων, αλλά και στην αύξηση των καταπιεστικών μέτρων. Λίγο μετά την ήττα, η απόφαση για τη διάλυση των
[[Αρχείο:Count Kokovtsov's speech in Duma.jpeg|μικρογραφία|αριστερά|Η ομιλία του Κόμη Κοκοφτσόφ στην Δούμα]]
Ευρισκόμενος υπό πίεση από την [[Ρωσική Επανάσταση του 1905]], στις 6 Αυγούστου 1905, ο [[Σεργκέι Βίτε]] (διορισμένος από τον [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας | Νικόλαο Β΄]] για να διαχειριστεί τις διαπραγματεύσεις ειρήνης με την Ιαπωνία) εξέδωσε ένα μανιφέστο για την σύγκληση της Δούμας, σκέφτηκε αρχικά να είναι ένα καθαρά συμβουλευτικό όργανο. Στο μετέπειτα [[Μανιφέστο του Οκτωβρίου]], ο Τσάρος δεσμεύτηκε να θεσπίσει διευρυμένες πολιτικές ελευθερίες, που να παρέχουν ευρεία συμμετοχή στην νέα “Κρατική Δούμα”, και να δίνουν στην Δούμα νομοθετικές και εποπτικές εξουσίες. Η Κρατική Δούμα επρόκειτο να είναι η κάτω βουλή του κοινοβουλίου και το [[Κρατικό Συμβούλιο της Αυτοκρατορικής Ρωσίας]] ή άνω βουλή.
Ωστόσο, ο Νικόλαος Β΄ ήταν αποφασισμένος να διατηρήσει την απολυταρχική εξουσία του (την οποία κληρονόμησε). Στις 23 Απριλίου 1906 ([[Ιουλιανό ημερολόγιο | παλαιό ημερολόγιο]]), ο Τσάρος δημοσίευσε τους [[Θεμελιώδεις Νόμους]] (Σύνταγμα), οι οποίοι του έδιναν τον τίτλο του “ανώτατου αυτοκράτορα”. Αν και κανένας νόμος δεν μπορούσε να γίνει χωρίς την συγκατάθεση της Δούμας, ούτε η Δούμα μπορούσε να περάσει νόμους χωρίς την έγκριση του κυριαρχούμενου από ευγενείς Κρατικού Συμβουλίου (το μισό του οποίου διοριζόταν κατευθείαν από τον Τσάρο), και ο Τσάρος ο ίδιος διατηρούσε το δικαίωμα του [[βέτο]]. Οι νόμοι όριζαν ρητά ότι οι υπουργοί δεν μπορούσαν να διοριστούν από, και δεν ήταν υπεύθυνοι προς, την Δούμα, αρνούμενοι έτσι την υπεύθυνη διακυβέρνηση σε εκτελεστικό επίπεδο. Επιπλέον, ο Τσάρος είχε την εξουσία να διαλύσει την Δούμα και να ανακοινώσει νέες εκλογές, όποτε ήθελε· το άρθρο 87 του επέτρεπε να περάσει προσωρινούς (έκτακτης ανάγκης) νόμους με διατάγματα. Όλες αυτές οι εξουσίες και τα προνόμια εξασφάλιζαν ότι, στην πράξη, η Κυβέρνηση της Ρωσίας συνέχιζε να είναι μια μη-επίσημα Απόλυτη Μοναρχία. Ήταν σε αυτό το πλαίσιο που η πρώτη Δούμα κήρυξε την έναρξη τέσσερις ημέρες αργότερα, στις 27 Απριλίου.<ref name=1Δούμα>{{cite book
|author = Walter Gerald Moss
|title = A History Of Russia: Since 1855
| |||