Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο σημαντικότερος κλάδος της οικονομίας της Ανατολικής Γερμανίας ήταν η [[βιομηχανία]], με κατασκευή μηχανημάτων παραγωγής, τραίνων και αυτοκινήτων ([[Wartburg]] και [[Trabant]]). Μεγάλη ανάπτυξη επίσης είχαν και τα ναυπηγεία και οι χημικές βιομηχανίες, ενώ η κατασκευή καταναλωτικών ειδών ήταν ιδιαίτερα υποανάπτυκτη. Όλες οι μεγάλες εταιρίες είχαν κρατικοποιηθεί και οι αγρότες ήταν ως επί το πλείστον οργανωμένοι σε συνεταιρισμούς. Όσοι επιχειρηματίες δεν είχαν χάσει την επιχείρηση τους από κατάσχεση ή δεν την είχαν πωλήσει σε κρατικό όμιλο συνήθως την μετέφεραν στη Δυτική Γερμανία, γεγονός που μετά το [[1961]] ήταν αδύνατο, αφού με το στήσιμο του [[Τείχος του Βερολίνου|τείχους του Βερολίνου]] τα δυο κράτη πλέον είχαν διακόψει σχεδόν όλες τις εμπορικές επαφές. Ιδιωτικές επιχειρήσεις υπήρχαν αργότερα μόνο ως βιοτεχνίες, όπως κατασκευής παιχνιδιών ή σε ελεύθερα επαγγέλματα όπως η δικηγορία και η [[ιατρική]]. Σε σύγκριση με άλλες ανατολικές χώρες, η ΓΛΔ ήταν πιο ελεύθερη και εξελιγμένη. Όμως με την χαμηλή παραγωγικότητα (λόγω έλλειψης κινήτρων) το κράτος βάδιζε προς χρέη στο εξωτερικό.

Η εκπαίδευση της Ανατολικής Γερμανίας ήταν στις προτεραιότητες της κομμουνιστικής κυβέρνησης. Το κράτος είχε το μονοπώλιο της εκπαίδευσης και η διδασκαλία, ήταν οργανωμένη σε κεντρικό επίπεδο, από το Κόμμα. Το σύστημα δημόσιας εκπαίδευσης εκτός από τη μετάδοση της γνώσης, είχε την υποχρέωση και της πολιτικο-ιδεολογικής εκπαίδευσης, στηριγμένο στην αρχή της σύνδεσης την κοινωνία. Η αρχή αυτή είχε αναγνωριστεί και από τους αστούς θεωρητικούς και είχε εκφραστεί στη Γερμανία με θέσεις του Γερμανού μεταφραστή και φιλολόγου Σλάιερμαχερ (Schleiermacher). Σύμφωνα με την αρχή αυτή, κάθε κοινωνικο-οικονομικό σύστημα χρησιμοποιεί το εκπαιδευτικό σύστημα ως μέσο διάπλασης του πολίτη. Έτσι, το φεουδαρχικό ή το καπιταλιστικό σύστημα διαπλάθει πολίτες, που θα ανέχονται την εκμετάλλευσή τους από τον φεουδάρχη ή τον καπιταλιστή αντίστοιχα, ενώ ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός θέτει ως στόχο τον πολίτη, ενεργή μονάδα της κοινωνίας που μέσα από τα όργανα συσπείρωσής του (σωματεία, επιτροπές) διαμορφώνει τις συνθήκες εργασίας και ζωής του. Το "κρατικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση" κατά μια άλλη άποψη αποτελούσε την ευκαιρία για ίσες ευκαιρίες σε όλα τα παιδιά χωρίς την παρέμβαση ιδιωτών που αντιμετωπίζουν το παιδί σαν μαθητή αλλά και σαν πελάτη αφού πρωταρχικός στόχος ενός ιδιωτικού σχολείου είναι το κέρδος.