Αλέξιος Α΄ Κομνηνός: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Την ίδια χρονιά που ο Αλέξιος ανέβηκε στο θρόνο οι [[Νορμανδοί]] που είχαν καταλάβει τη βυζαντινή [[Ιταλία]] από το [[1071]] αποβιβάστηκαν στις ακτές της Ηπείρου και με αρχηγό το [[Βοϊμόνδος Α´ της Αντιόχειας|Ροβέρτο Γυισκάρδο]] πολιόρκησαν το [[Δυρράχιο]]. Για να τους αντιμετωπίσει ο Αλέξιος αναγκάστηκε να ζητήσει την βοήθεια των [[Βενετοί|Βενετών]] παραχωρώντας τους αποκλειστικά οικονομικά προνόμια .<ref>Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Γιατί το Βυζάντιο, Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 2009, ISBN 978-960-19-0326-2, σελ. 42</ref>. Οι Βενετοί καταναυμάχησαν τον στόλο των Νορμανδών αλλά ο Αλέξιος ηττήθηκε κατά κράτος στο Δυρράχιο. Στη συνέχεια όμως, μετά την επιστροφή του Ροβέρτου στην Σικελία λόγω εσωτερικών προβλημάτων, νίκησε τους Νορμανδούς στην Λάρισα<ref>Άννα Κομνηνή 5,5</ref> και ανακατέλαβε την Καστοριά.<ref>Άννα Κομνηνή 6,1</ref> Ο πόλεμος με τους [[Νορμανδοί|Νορμανδούς]] τερματίστηκε το [[1085]] με το θάνατο του Ροβέρτου Γυισκάρδου και τη σύγκρουση για τη διαδοχή του μεταξύ των γιων του [[Βοϊμόνδος Α' της Αντιόχειας|Βοημούνδου]] και [[Ρογήρος Μπόρσα|Ρογήρου Μπόρσα]]. [[Αρχείο:Seljuk Empire locator map.svg|thumb|left|300px|Η αυτοκρατορία των Σελτζούκων το έτος θανάτου του Malik Shah I (1096) μετά την κατάληψη της Χεράτ [[1040]] και την μάχη του [[Μαντζικέρτ]] [[1071]].]] Μετά από λίγο καιρό, όμως, ο Αλέξιος χρειάστηκε να αντιμετωπίσει τουρκικούς λαούς που περνούσαν το Δούναβη και έκαναν επιδρομές στο εσωτερικό της αυτοκρατορίας, τους [[Πετσενέγκοι|Πετσενέγκους]] και τους [[Κουμάνοι|Κουμάνους]]. Οι επιδρομές αυτές συνεχίστηκαν με μικρότερη ή μεγαλύτερη ένταση για αρκετά χρόνια, και μάλιστα οι Πετσενέγκοι συνεργάστηκαν το [[1090]] με τον εμίρη της [[Σμύρνη]]ς, [[Τζαχάς|Τζαχά]] που είχε βλέψεις στο βυζαντινό θρόνο, και επιτέθηκαν στην [[Κωνσταντινούπολη]]. Ο Αλέξιος χρησιμοποιώντας τους Κουμάνους εναντίον τους κατάφερε να τους νικήσει στην [[Τζαχάς#Μάχη του Λεβουνίου|μάχη του Λεβουνίου]] το [[1091]]. Το [[1094]] ήταν η σειρά των Κουμάνων να επιδράμουν εναντίον των Βυζαντινών, ξεσηκωμένοι από έναν διεκδικητή του θρόνου που υποκρινόταν ότι ήταν ο Κωνσταντίνος Διογένης, ένας γιος του Ρωμανού Διογένη που στην πραγματικότητα είχε πεθάνει χρόνια πριν. Οι Κουμάνοι αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν όταν ο ψευδο-Διογένης εξουδετερώθηκε στην Αδριανούπολη. Ο Αλέξιος κατάφερε να εξουδετερώσει και την απειλή του Τζαχά, στρέφοντας εναντίον του τον γαμπρό του, τον [[Κιλίτζ Αρσλάν Α΄]], ο οποίος και τον δολοφόνησε στη διάρκεια ενός συμποσίου το 1094. Έχοντας σταθεροποιήσει την ειρήνη στα ευρωπαϊκά εδάφη της αυτοκρατορίας ο Αλέξιος έστρεψε την προσοχή του στην [[Μικρά Ασία]], που είχε χαθεί σχεδόν ολόκληρη από τους [[Σελτζούκοι|Σελτζούκους]] [[Τουρκικά φύλα|Τούρκους]].

Παρ´όλο που ο Αλέξιος παρέδωσε στο γιο του, Ιωάννη, ένα σταθερότερο και ισχυρότερο κράτος από ότι το βρήκε το [[1081]], γεγονός είναι ότι η ενδυνάμωση των ''δυνατών'' καθώς και η παραχώρηση υπέρογκων προνομίων στις ιταλικές ναυτικές δημοκρατίες μακροπρόθεσμα έπληξαν τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Η κόρη του, [[Άννα Κομνηνή]], έγραψε την ''[[Αλεξιάδα]]'', ένα βιβλίο που εξιστορεί τα γεγονότα της εποχής του πατέρα της και σε πολλά σημεία τον εξυμνεί.

Ο Αλέξιος Α' πραγματοποίησε μεγάλη νομισματική μεταρρύθμιση το 1092, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει την πτώση της περιεκτικότητας σε χρυσό του ισταμένου.<ref>David R. Sear, Byzantine coins & their values, Seaby Ltd., 2nd edition 1996</ref>.