Επανάσταση του Φεβρουαρίου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{συγχώνευση|Επανάσταση του Φεβρουαρίου}}
Η '''Φεβρουαριανή Επανάσταση''', γνωστή στη σοβιετική ιστοριογραφία ως '''Φεβρουαριανή Αστικο-Δημοκρατική Επανάσταση'''<ref>Aluf, I. A. (1979). [http://encyclopedia2.thefreedictionary.com/February+Bourgeois+Democratic+Revolution+of+1917/February ''Bourgeois Democratic Revolution of 1917'']. ''The Great Soviet Encyclopedia'' (3rd ed.) (The Gale Group, Inc.).</ref>, ήταν η πρώτη από τις δύο επαναστάσεις στη Ρωσία το 1917. Επικεντρώθηκε στην Πετρούπολη (γνωστή τώρα ως [[Αγία Πετρούπολη | Αγία Πετρούπολη]]), πρωτεύουσα τότε, την [[Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας | Ημέρα της Γυναίκας]] τον Μάρτιο (τέλη Φεβρουαρίου με το [[Ιουλιανό ημερολόγιο | Ιουλιανό ημερολόγιο]]).<ref>[http://www.un.org/en/events/womensday/history.shtml/ History of the Women's Day]. United Nations website.</ref> Η επανάσταση περιορίστηκε στην πρωτεύουσα και τα περίχωρά της, και κράτησε λιγότερο από μια εβδομάδα. Έγιναν μαζικές διαδηλώσεις και ένοπλες συγκρούσεις με την αστυνομία και τους στρατοχωροφύλακες, τις τελευταίες αφοσιωμένες δυνάμεις στην Ρωσική μοναρχία. Τις τελευταίες ημέρες δυνάμεις του Ρωσικού Στρατού που είχαν στασιάσει συμμάχησαν με τους επαναστάτες. Το άμεσο αποτέλεσμα της επανάστασης ήταν η παραίτηση του Τσάρου [[Νικόλαος Β΄ της Ρωσίας | Νικόλαου Β΄]], το τέλος της δυναστείας των [[Οίκος των Ρομάνοφ | Ρομανόφ]], και το τέλος της [[Ρωσική Αυτοκρατορία | Ρωσικής Αυτοκρατορίας]]. Ο [[Τσάρος | Τσάρος]] αντικαταστάθηκε από την [[Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση]] υπό τον Πρίγκιπα [[Γκεόργκι Λβοφ]]. Η Προσωρινή Κυβέρνηση ήταν μια συμμαχία μεταξύ φιλελευθέρων και σοσιαλιστών που ήθελαν πολιτική μεταρρύθμιση. Εγκατέστησαν μια δημοκρατικά εκλεγμένη εκτελεστική και [[συντακτική συνέλευση]]. Την ίδια στιγμή, σοσιαλιστές - επίσης - σχημάτιζαν το [[Σοβιέτ του Πέτρογκραντ | Σοβιέτ της Πετρούπολης]], το οποίο κυβερνούσε μαζί με την [[Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση | Προσωρινή Κυβέρνηση]], μια διευθέτηση που ονομάστηκε [[Δυαδική Εξουσία]]. Τα θύματα, στην Πετρούπολη μόνο, ήταν 1.443 φονευθέντες.<ref>{{cite book
|author = Orlando Figes
|title = A People's Tragedy
Γραμμή 46:
Τον Αύγουστο του 1914 όλες οι τάξεις στήριξαν<ref>Service 2005, p. 26.</ref> και σχεδόν όλοι οι βουλευτές ψήφισαν υπέρ του πολέμου<ref>f 422, only 21 voted against. Beckett 2007, p. 516.</ref> (παρά τις εκκλήσεις από τους “ηττοπαθείς”, περιλαμβανομένου του [[Βλαντιμίρ Λένιν | Βλαδίμηρου Λένιν]] του κόμματος των [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκων]], ότι δεν ήταν ένας πόλεμος που αξίζει μάχη). Η κήρυξη του πολέμου συνοδεύτηκε από ένα κύμα εθνικοφροσύνης και επιδεικτικού πατριωτισμού, που χρησίμευσε για να επιφέρει ένα προσωρινό μορατόριουμ στην εσωτερική διαμάχη.<ref name=argk/> Ο στρατός πέτυχε κάποιες πρόωρες νίκες (όπως στη [[Γαλικία (Ανατολική Ευρώπη) | Γαλικία]] το 1915 και με την Επίθεση [[Αλεξέι Αλεξέγεβιτς Μπρουσίλοφ | Μπρουσίλοφ]] το 1916) αλλά επίσης υπέστη μεγάλες ήττες, κυρίως στο [[Μάχη του Τάνενμπεργκ | Τάνενμπεργκ]] τον Αύγουστο 1914, την Χειμερινή, δεύτερη, Μάχη στις Λίμνες της Μαζουρίας [Πολωνία] τον Φεβρουάριο 1915 και την απώλεια της Ρωσικής Πολωνίας κατά την διάρκεια της [[Μεγάλης Υποχώρησης]] από τον Μάιο ως τον Αύγουστο του 1915. Σχεδόν έξι εκατομμύρια θύματα – νεκροί, τραυματίες και αγνοούμενοι – είχαν συσσωρευτεί έως τον Ιανουάριο του 1917. Οι ανταρσίες εμφανίζονταν πιο συχνά (οι περισσότερες λόγω της εύκολης κούρασης από τον πόλεμο), το ηθικό ήταν στο χαμηλότερό του επίπεδο, και οι (πρόσφατα κληθέντες) αξιωματικοί και διοικητές ήταν μερικές φορές πολύ ανίκανοι. Όπως όλοι οι μεγάλοι στρατοί, οι ένοπλες δυνάμεις της Ρωσίας έπασχαν από ανεπαρκείς προμήθειες.<ref>Beckett 2007, pp. 521–522.</ref> Το προεπαναστατικό ποσοστό λιποταξίας έφτανε περίπου τις 34.000 τον μήνα.<ref>Beckett 2007, p. 525.</ref> Εν τω μεταξύ, η εν καιρώ πολέμου συμμαχία βιομηχανίας, Δούμας και Stavka (Ανωτάτη Στρατιωτική Διοίκηση) άρχισε να λειτουργεί έξω από τον έλεγχο του Τσάρου.<ref>Beckett 2007, p. 518.</ref>
 
Σε μια προσπάθεια να ανεβάσει το ηθικό και να αποκαταστήσει την φήμη του σαν αδύναμου ηγέτη, ο Νικόλαος Β΄ ανακοίνωσε το καλοκαίρι του 1915 ότι θα γίνει ο νέος Αρχιστράτηγος, σε πείσμα της σχεδόν καθολικής συμβουλής για το αντίθετο.<ref name=mprakt/> Το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό για τρεις λόγους. Κατά πρώτον συνέδεσε την μοναρχία με τον αντιλαϊκό πόλεμο· δεύτερον, αποδείχτηκε στους άνδρες της πρώτης γραμμής του μετώπου ότι ο Νικόλαος ήταν χαμηλής ποιότητας ηγέτης, εξοργίζοντας συχνά τους διοικητές του με τις παρεμβάσεις του·{{πηγή}} και τρίτον, ενόσω ήταν στο μέτωπο, δεν ήταν διαθέσιμος για να κυβερνήσει. Άφησε τα ηνία της εξουσίας στη σύζυγό του, την Γερμανίδα [[Τσαρίνα Αλεξάνδρα]], η οποία δεν ήταν δημοφιλής και την κατηγορούσαν ότι είναι κατάσκοπος και υποχείριο του εμπίστου της [[Γκριγκόρι Ρασπούτιν | Γκριγκόρι Ρασπούτιν]], τον ίδιο τόσο αντιδημοφιλή που δολοφονήθηκε από μέλη της αριστοκρατίας τον Δεκέμβριο 1916.<ref name=argk/> Η Τσαρίνα αποδείχτηκε αναποτελεσματική κυβερνήτης σε καιρό πολέμου, ανακοινώνοντας τη γρήγορη διαδοχή διαφόρων Πρωθυπουργών, και εξαγριώνοντας την [[Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας | Δούμα]].<ref name=argk/> Η έλλειψη ισχυρής ηγεσίας απεικονίζεται σε ένα τηλεγράφημα από τον [[Οκτωβριστές | Οκτωβριστή]] πολιτικό [[Μιχαήλ Ροντζιάνκο]] προς τον Τσάρο στις 11 Μαρτίου (26 Φεβρουαρίου) 1917, στο οποίο ο Ροντζιάνκο παρακάλεσε για έναν υπουργό με την “εμπιστοσύνη της χώρας”, να τοποθετηθεί αμέσως. Η καθυστέρηση, έγραψε, θα είναι “ισοδύναμη με θάνατο”.<ref name=Ροντζιάνκο>Browder & Kerensky 1961, p. 40.</ref>
Στο εσωτερικό μέτωπο, η πείνα διαφαινόταν και τα εμπορεύματα γίνονταν σπάνια σαν αποτέλεσμα των προβλημάτων του υπερ-επιμηκυμένου σιδηροδρομικού δικτύου. Εντωμεταξύ, ήρθαν κατά εκατομμύρια πρόσφυγες από τις Γερμανοκρατούμενες περιοχές της Ρωσίας.<ref>Beckett 2007, p. 513.</ref> Η Ρωσική οικονομία, η οποία μόλις είχε δει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη, ήταν αποκλεισμένη από τις αγορές της ηπείρου λόγω του πολέμου. Αν και η βιομηχανία δεν κατέρρευσε, ήταν σε μεγάλη πίεση και όταν ο πληθωρισμός ανέβηκε στα ύψη, οι μισθοί δεν μπορούσαν να συγκρατηθούν.<ref>Beckett 2007, p. 516.</ref> Η [[Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας | Δούμα]] (Κάτω Βουλή), αποτελούμενη από φιλελεύθερους βουλευτές, προειδοποίησε τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ για τον επικείμενο κίνδυνο και τον συμβούλευσε να σχηματίσει νέα συνταγματική κυβέρνηση, όπως αυτήν που είχε διαλύσει μετά από κάποιες βραχυπρόθεσμες προσπάθειες στον απόηχο της [[Ρωσική επανάσταση του 1905 | Επανάστασης του 1905]].{{πηγή}} Ο Τσάρος αγνόησε την συμβουλή της Δούμας. Ο Ιστορικός [[Έντουαρντ Άκτον]] ισχυρίζεται ότι “με το να αρνείται με πείσμα να φτάσει σε οποιοδήποτε modus vivendi με το [[Προοδευτικό Μπλοκ (Ρωσία) | Προοδευτικό Μπλοκ]] της Δούμας… ο Νικόλαος υπονόμευσε την αφοσίωση ακόμη και των πιο κοντά στον θρόνο [και] άνοιξε αγεφύρωτο ρήγμα μεταξύ του ιδίου και της κοινής γνώμης”.<ref name=mprakt/> Εν ολίγοις, ο Τσάρος δεν είχε πια την στήριξη του στρατού, της αριστοκρατίας ή της Δούμας (συλλογικά οι ''ελίτ''), την ίδια στιγμή που η νομιμότητα της μοναρχίας για τον Ρωσικό λαό ήταν σε χαμηλό επίπεδο. Το αποτέλεσμα ήταν επανάσταση.<ref>Fitzpatrick 2008, pp. 39–40.</ref>
 
==Τα γεγονότα==
Γραμμή 86:
[[Αρχείο:Georgy Lvov, 1906 drawing.png|μικρογραφία|δεξιά|Πρίγκιπας Γκεόργκι Λβοβ, πρώτος πρωθυπουργός της Προσωρινής Κυβέρνησης]]
[[Αρχείο:Nikolay ('Karlo') Chkheidze (1864-1926), Georgian Menshevik politician (small).jpg|μικρογραφία|δεξιά|Νικολάι Τσχέιτζε, πρώτος Πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Σοβιέτ της Πετρούπολης]]
Το άμεσο αποτέλεσμα της Επανάστασης του Φεβρουαρίου ήταν ένα γενικό κλίμα αγαλλίασης και ενθουσιασμού στην Πετρούπολή.<ref>Malone 2004, p. 92.</ref> Στις 16 Μαρτίου (3 Μαρτίου), ανακοινώθηκε η [[Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση | Προσωρινή Κυβέρνηση]]. Η κεντρο-αριστερά εκπροσωπήθηκε ικανοποιητικά, και στην κυβέρνηση αρχικά προήδρευε ένας φιλελεύθερος αριστοκράτης, ο Πρίγκιπας [[Γκεόργκι Γιεβγιένεβιτς ΛβοβΛβοφ]], ένας άνθρωπος χωρίς δεσμούς με οποιοδήποτε επίσημο κόμμα.<ref>Service 2005, p. 34.</ref> Οι σοσιαλιστές είχαν σχηματίσει το δικό τους αντίπαλο όργανο, το [[Σοβιέτ του Πέτρογκραντ |Σοβιέτ της Πετρούπολης]] (ή συμβούλιο εργατών) τέσσερις ημέρες νωρίτερα. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης και η Προσωρινή Κυβέρνηση μοιράστηκαν την δυαδική εξουσία στην Ρωσία. Το [[Σοβιέτ του Πέτρογκραντ |Σοβιέτ της Πετρούπολης]] είχε την πιο ισχυρή συνηγορία για την εξουσία καθώς έλεγχε τους εργάτες και τους στρατιώτες, αλλά δεν ήθελε να συμμετάσχει στην διακυβέρνηση και την γραφειοκρατία. Από την άλλη πλευρά, η Προσωρινή Κυβέρνηση εφθάρη μη έχοντας απόλυτο έλεγχο σε όλες τις πλευρές της κυβέρνησης, και έκανε πολλές προσπάθειες να πείσει το Σοβιέτ της Πετρούπολης να ενταχθεί στην προσωρινή Κυβέρνηση.
Μεταξύ Φεβρουαρίου και Απριλίου, η Προσωρινή Κυβέρνηση, η οποία αντικατέστησε τον Τσάρο, συνεργάστηκε απρόθυμα με το Σοβιέτ της Πετρούπολης. Η ρύθμιση αυτή έγινε γνωστή σαν η “Δυαδική Αρχή” ή “Δυαδική Εξουσία”. Ωστόσο, η de facto υπεροχή του Σοβιέτ της Πετρούπολης ήταν βέβαιη από τις 14 Μαρτίου (1 Μαρτίου) (πριν από την δημιουργία της ίδιας της Προσωρινής Κυβέρνησης), όταν το Σοβιέτ της Πετρούπολης εξέδωσε το Διάταγμα Νο 1:
Γραμμή 100:
[[Αρχείο:19170704 Riot on Nevsky prosp Petrograd.jpg|μικρογραφία|αριστερά|Σκηνή από τις Ημέρες του Ιούλη. Ο στρατός μόλις έχει ανοίξει πυρ κατά των διαδηλωτών]]
Αρχικά, ούτε ο Λένιν ούτε οι ιδέες του είχαν ευρεία υποστήριξη, ακόμη και μέσα στους Μπολσεβίκους.<ref>Beckett 2007, p. 527.</ref> Σε αυτό που έγινε γνωστό σαν οι [[Ημέρες του Ιούλη]], σχεδόν μισό εκατομμύριο βγήκαν στους δρόμους της Πετρούπολης σε ένδειξη διαμαρτυρίας, συμπεριλαμβανομένων στρατιωτών και ναυτών· ο Λένιν αποδείχθηκε ανίκανος να τους κατευθύνει σε ένα οργανωμένο πραξικόπημα. Οι διαδηλωτές, χωρίς ηγεσία, διαλύθηκαν και η κυβέρνηση επέζησε. Η [[Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση | Προσωρινή Κυβέρνηση]], εν τούτοις, το είδε σαν πραξικόπημα των [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκων]] και εξέδωσε εντάλματα σύλληψης για εξέχοντες Μπολσεβίκους. Ο Λένιν κατέφυγε στην Φινλανδία και τα άλλα μέλη του κόμματος των Μπολσεβίκων συνελήφθησαν.<ref>Fitzpatrick 2008, p. 58.</ref> Ο Λβοβ αντικαταστάθηκε από τον Σοσιαλ-Επαναστάτη υπουργό [[Αλέξανδρος Κερένσκι | Αλέξανδρο Κερένσκι]], ως επικεφαλή της κυβέρνησης.
 
Ο Κερένσκι κήρυξε την ελευθερία του λόγου, έληξε την θανατική ποινή, απελευθέρωσε χιλιάδες πολιτικούς κρατούμενους και έδωσε τον καλύτερο εαυτό του να διατηρήσει την Ρωσική συμμετοχή στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά αντιμετώπισε πολλές προκλήσεις, οι περισσότερες από τις οποίες είχαν σχέση με τον πόλεμο· υπήρξαν κάποιες πολύ βαρειές στρατιωτικές απώλειες που υφίσταντο στο μέτωπο· δυσαρεστημένοι στρατιώτες λιποτακτούσαν σε μεγαλύτερους αριθμούς απ’ ό,τι πριν· οι άλλες πολιτικές ομάδες έκαναν ό,τι μπορούσαν να τον υπονομεύσουν· υπήρχε ένα ισχυρό κίνημα υπέρ του να σταματήσει η εμπλοκή της Ρωσίας στον πόλεμο, ο οποίος φαινόταν να εξαντλεί την χώρα, και πολλοί που αρχικά την είχαν στηρίξει τώρα ήθελαν έξοδο· υπήρχε μεγάλη έλλειψη τροφίμων και προμηθειών, η οποία ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπιστεί σε συνθήκες πολέμου. Όλα αυτά είχαν επισημανθεί από τους στρατιώτες, τους εργάτες των αστικών κέντρων και τους αγρότες, που έλεγαν ότι λίγα είχαν επιτευχθεί από την Φεβρουαριανή Επανάσταση. Ο Κερένσκι αναμενόταν να εκπληρώσει τις υποσχέσεις του για την απασχόληση, την γη, και τα τρόφιμα σχεδόν ακαριαία, και είχε αποτύχει να το κάνει.
 
Ένα άλλο ζήτημα για τον Κερένσκι, το πραξικόπημα του Κορνίλοφ, προέκυψε όταν ο Αρχιστράτηγος του στρατού, Στρατηγός Λαβρ Κορνίλοφ, διέταξε μια στρατιά υπό τον [[Αλέξανδρο ΚρίμοβΚρίμοφ]] να βαδίσει κατά της Πετρούπολης με την σύμφωνη γνώμη του Κερένσκι.<ref>Beckett 2007, p. 526.</ref> Αν και οι λεπτομέρειες παραμένουν ελλιπείς, ο Κερένσκι φάνηκε να τρομοκρατείται από την πιθανότητα ενός πραξικοπήματος και η διαταγή ανακλήθηκε (ο ιστορικός Ρίτσαρντ Πάιπς είναι εντελώς ανυποχώρητος ότι το όλο επεισόδιο κατασκευάστηκε από τον ίδιο τον Κερένσκι).<ref>Pipes 1997, p. 51, "There is no evidence of a Kornilov plot, but there is plenty of evidence of Kerensky's duplicity".</ref> Στις 27 Αυγούστου, νιώθοντας προδομένος από την κυβέρνηση Κερένσκι, που είχε προηγουμένως συμφωνήσει με τις απόψεις του σχετικά με το πώς να αποκαταστήσει την τάξη στην Ρωσία, ο Κορνίλοφ προωθήθηκε προς την Πετρούπολη. Με λίγα στρατεύματα να του περισσεύουν στο μέτωπο, ο Κερένσκι αναγκάστηκε να στραφεί στο Σοβιέτ της Πετρούπολης για βοήθεια. Μπολσεβίκοι, Μενσεβίκοι και Σοσιαλ-Επαναστάτες αντιμετώπισαν τον στρατό και τον έπεισαν να αποσυρθεί.<ref>Service 2005, p. 54.</ref> Η ζημιά, όμως, είχε ήδη γίνει. Οι Δεξιοί αισθάνθηκαν προδομένοι, και η αριστερά αναδυόταν. Η πίεση από τους Συμμάχους να συνεχίσουν τον πόλεμο κατά των Γερμανών έβαλε την κυβέρνηση σε αυξανόμενη πίεση. Η σύγκρουση μέσα στη “διαρχία” έγινε φανερή, και, τελικά, το καθεστώς και η δυαδική εξουσία που σχηματίστηκε ανάμεσα στο Σοβιέτ της Πετρούπολης και την Προσωρινή Κυβέρνηση με την υπόθαλψη της Φεβρουαριανής Επανάστασης, αντικαταστάθηκε στην Οκτωβριανή Επανάσταση.
 
==Παραπομπές==