Τέμπερα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η τέμπερα πρωτοεμφανίζεται στις διακοσμητικές τοιχογραφίες ετρουσκικών τάφων του 6ου αι. π.Χ. (κυρίως στην [[Ταρκυνία]], όπου εικόνες με τέμπερα συναντώνται πάνω σε πυρόλιθο). Αργότερα, στη ρωμαϊκή εποχή, συναντάται μια παραλλαγή της, που συνδυάζεται με τη [[νωπογραφία]]. Ευρύτερη χρήση της τέμπερας άρχισε το 2ο αι. μ.Χ. Ως συγκολλητική ουσία χρησιμοποιούσαν ένα μείγμα αβγού και γάλακτος. Η τέμπερα ολόκληροσε τοολόκληρη τη διάρκεια του [[Μεσαίωνας|Μεσαίωνα]] αποτελούσε το κύριο ζωγραφικό υλικό, μέχρι την αντικατάστασή της από το ελαιόχρωμα τοτον 15ο αι., που το πρωτοεπεξεργάστηκανοποίο πρωτοχρησιμοποίησαν ο [[Σάντρο Μποτιτσέλι]] και ο [[Αντρέα Μαντένια]], με ρητίνη και βερνίκι πάνω σε ύφασμακαμβά. Ο [[Τζόρτζιο Βαζάρι]] αναφέρει ότι ο [[Τσιμαμπούε]], δάσκαλος του [[Τζιότο]], έμαθε την τέχνη της χρήσης αβγοτέμπερας από Έλληνες.

Σήμερα η τέμπερα βασίζεται στη ζωική κόλλα. Το κύριο πλεονέκτημά της βρίσκεται στην ευκολία της εκτέλεσης, παρότι με τον καιρό αλλοιώνονται οι αποχρώσεις. Τώρα όμως και αυτό το μειονέκτημα αντιμετωπίζεταιέχει αντιμετωπιστεί από τη σύγχρονη βιομηχανία χρωμάτων.