Γεώργιος Βαρνακιώτης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Αναίρεση έκδοσης 5771494 από τον Νίκος Θεοδ. Μήτσης (Συζήτηση) |
διορθωσα την ονομασία του χωριου Αετός Ξηρομέρου και ανεφερα την ημερομηνια και τους συντελεστες της μάχης |
||
Γραμμή 1:
{{πληροφορίες προσώπου}}
{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Γεώργιος Βαρνακιώτης''' ([[1778]] - [[1842]]) ήταν [[Ρούμελη|Ρουμελιώτης]] οπλαρχηγός με πολλές πρωτοβουλίες στις πλαστές διαπραγματεύσεις με τους Τούρκους τα αποκαλούμενα τότε [[Πρώτη πολιορκία του Μεσολογγίου#Τα καπάκια|(καπάκια)]].<ref>Κωστής Παπαγιώργης, Τα καπάκια, εκδ. Καστανιώτης, 2003 ISBN 960-03-3470-6</ref> Η ανάμειξή του αυτή έδωσε πολλές λαβές να διχασθούν οι γνώμες των ιστορικών εκείνης της εποχής στο πρόσωπο του. Ακόμα και ο [[Κάλβος]] προκειμένου να περιγράψει το βάρος της συνείδησης για ατιμωτικές πράξεις συνέταξε την ενάτη ωδή.<ref> [[Ανδρέας Κάλβος]][http://www.snhell.gr/anthology/content.asp?id=201&author_id=13 ενάτη ωδή].</ref>▼
▲
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στον [[Βάρνακας|Βάρνακα]] της [[Ακαρνανία]]ς το 1778 ή 1779. Η καταγωγή του ήταν από τα πιο περήφανα σπίτια της Δυτικής Ελλάδας. Πατέρας του ήταν ο [[Νικόλαος Βαρνακιώτης|καπετάν Νικολός]] του Ξηρομέρου, παππούς του ο αρματολός [[Γιάννος Βαρνακιώτης|Γιάννος]].
Γραμμή 9 ⟶ 12 :
Εξόρμησε αμέσως κατά των τουρκικών στρατοπέδων. Ο αδερφός του [[Γιώτης Βαρνακιώτης|Γιώτης]] πήγε με τετρακόσιους Ακαρνάνες στο [[Αγρίνιο]], όπου ενισχυμένος και με άλλους οπλαρχηγούς χτύπησε τους Τούρκους. Ο Γεώργιος δε, όρμησε προς το Μακρυνόρος, όπου διέκοψε την συγκοινωνία των εχθρών και σύντριψε τις φάλαγγες των Τούρκων. Μέσα σε λίγες μέρες ελευθερώθηκε το Αγρίνιο.
==Η μάχη του Αετού Ξηρομερίου==
Μετά τη συντριβή στη [[Μάχη του Πέτα]] ο Γεώργιος Νικολού Βαρνακιώτης ( έτσι ονομάζονταν ) αποφασισμένος να καθυστερήσει τον [[Μεχμέτ Ρεσίτ πασάς Κιουταχής|Κιουταχή]] , κατέλαβε στις 9 Αυγούστου 1822 με
Ο [[Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος]] με τον οποίο αρχικά συνεργάστηκε μαζί του τον θεωρούσε σ΄ όλη του τη ζωή προδότη.<ref>[[Δημήτριος Φωτιάδης]], Η επανάσταση του 21, τόμ. Β΄σ. 290</ref>
|