Αλεξάντρ Κέρενσκι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Antonis flu (συζήτηση | συνεισφορές)
Γραμμή 188:
===Η Επανάσταση του Φεβρουαρίου 1917===
[[Αρχείο:Kerensky war minister.jpeg|μικρογραφία|Ο Κέρενσκι ως Υπουργός Πολέμου]]
Όταν ξέσπασε η [[Φεβρουαριανή επανάσταση της Αγίας Πετρούπολης (1917)|Φεβρουαριανή Επανάσταση]] το 1917, ο Κέρενσκι ήταν ένας από τους σημαντικούς της ηγέτες: ήταν μέλος της [[Προσωρινή Επιτροπή της Κρατικής Δούμας | Προσωρινής Επιτροπής]] της Κρατικής Δούμας και εξελέγη αντιπρόεδρος του [[Σοβιέτ του Πέτρογκραντ|Σοβιέτ της Πετρούπολης]]. Ταυτόχρονα, έγινε ο πρώτος Υπουργός Δικαιοσύνης στην πρόσφατα συγκροτημένη [[Ρωσική Προσωρινή Κυβέρνηση | Προσωρινή Κυβέρνηση]]. Όταν το Σοβιέτ ενέκρινε ένα ψήφισμα που απαγόρευε στους ηγέτες του να μπουν στην κυβέρνηση, ο Κέρενσκι εκφώνησε έναν συγκλονιστικό λόγο σε μια συνεδρίαση του Σοβιέτ. Αν και η απόφαση ποτέ δεν επισημοποιήθηκε, του δόθηκε [[De facto | de facto]] εξαίρεση και συνέχισε να λειτουργεί και με τις δύο ιδιότητες.
 
Μετά την πρώτη κυβερνητική κρίση για το μυστικό σημείωμα του [[Πάβελ Μιλιουκόφ]] που επαναδέσμευε την Ρωσία στους αρχικούς της πολεμικούς σκοπούς, στις 2-4 Μαΐου, ο Κέρενσκι έγινε Υπουργός Πολέμου και η κυρίαρχη μορφή στην πρόσφατα σχηματισμένη κυβέρνηση σοσιαλ-φιλελεύθερου συνασπισμού. Στις 10 Μαΐου ([[Ιουλιανό ημερολόγιο | Ιουλιανό ημερολόγιο]]), ο Κέρενσκι ξεκίνησε για το μέτωπο, και επισκέφτηκε την μια μεραρχία μετά την άλλη, προτρέποντας τους άνδρες να κάνουν το καθήκον τους. Οι ομιλίες του ήταν εντυπωσιακές και πειστικές προς το παρόν, αλλά είχαν μικρή επίδραση διαρκείας. Κάτω από την πίεση των Συμμάχων να συνεχίσει τον πόλεμο, ξεκίνησε αυτό που έγινε γνωστό σαν [[Επίθεση Κερένσκι|Επίθεση Κέρενσκι]] κατά της Αυστρο-Ουγγρικής/Γερμανικής Νότιας Στρατιάς στις 17 Ιουνίου (Ιουλιανό ημερολόγιο). Στην αρχή επιτυχής, η επίθεση σύντομα σταμάτησε και στη συνέχεια υποχώρησε λόγω ισχυρής αντεπίθεσης. Ο Ρωσικός στρατός υπέστη βαριές απώλειες και ήταν φανερό από τα πολλά περιστατικά λιποταξίας, σαμποτάζ, και ανταρσίας ότι ο στρατός δεν ήταν πλέον πρόθυμος να επιτεθεί.