Περδίκκας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
{{άλλεςχρήσεις4||άλλα λήμματα με το ίδιο όνομα|Περδίκκας (αποσαφήνιση)}}
{{πληροφορίες προσώπου}}
Ο '''Περδίκκας''', γιος του Ορόντη, ήταν ένας από τους [[Διάδοχοι|Διαδόχους]] του [[Αλέξανδρος ο Μέγας|Μεγάλου Αλεξάνδρου]] και ευγενής από την [[Ορεστίδα]] της Άνω Μακεδονίας,
Γραμμή 24 ⟶ 20 :
Μοναδικοί του σύμμαχοι, εκτός από το τεκμήριο νομιμότητος που είχε ως Επιμελητής και τους αδύναμους βασιλείς, ήταν ο σατράπης της Αρμενίας, Νεοπτόλεμος, και ο Ευμένης.
Η ρήξη είχε επέλθει και ο Περδίκκας εξεστράτευσε εναντίον του Πτολεμαίου για να υποτάξει την Αίγυπτο ώστε να αντλήσει άντρες από τις εφεδρείες των Αιγυπτίων, εφόδια από την πλούσια αυτή χώρα και να έχει τα νώτα του καλυμμένα στην επίθεση που θα επιχειρούσε κατόπιν εναντίον της Μακεδονίας, όπου είχαν συγκεντρωθεί οι αντίπαλοί του. Στην Μικρά Ασία έμειναν ο Ευμένης και ο Νεοπτόλεμος για ν’ αντιμετωπίσουν τον Αντίπατρο και τον Κρατερό που κατέφταναν. Ο Αντίπατρος συνέχισε την πορεία του εναντίον του Περδίκκα που βάδιζε εναντίον του Πτολεμαίου, ενώ ο Κρατερός κινήθηκε εναντίον του Ευμένη και του Νεοπτόλεμου. Ο τελευταίος ήρθε σε συνεννόηση με τον Κρατερό και αυτομόλησε αλλά στη μάχη που έγινε ο Κρατερός τραυματίστηκε θανάσιμα και ο Ευμένης θριάμβευσε, σκοτώνοντας με τα χέρια του το Νεοπτόλεμο που τον πρόδωσε, σε μονομαχία αρχηγών (321).
==Το τέλος==
Η εκστρατεία του Περδίκκα κατέληξε σε καταστροφή. Δεν πέτυχε την καταδίκη του Πτολεμαίου από τον στρατό, σε δίκη που τον εισήγαγε σύμφωνα με τα μακεδονικά έθιμα, και κατά την πορεία προς την Αίγυπτο πολλοί αυτομόλησαν στον Πτολεμαίο, ο οποίος αντιστεκόταν σθεναρά. Οι ελέφαντές του καταπατούσαν τους στρατιώτες του Περδίκκα και πολλοί κατασπαράχθηκαν από τους κροκόδειλους κατά τη διάβαση του Νείλου. Τέλος, ο στρατός στασίασε και ο Περδίκκας δολοφονήθηκε μέσα στη σκηνή του από τους [[Πείθων (σατράπης)|Πείθωνα]], [[Σέλευκος Α' Νικάτωρ|Σέλευκο]] και [[Αντιγένης|Αντιγένη]].
==Πηγές==
▲• [[Πλούταρχος]] : Βίοι παράλληλοι. Σερτώριος και Ευμένης.
▲• Quintus Curtius Rufus : Historiae Alexandri Magni.
▲• [[Αππιανός]] : Ρωμαϊκά - Μακεδονική και Ιλλυρική.
▲• Justinus : Historiarum Philippicarum libri XLIV.
==Νεώτερη ιστοριογραφία==
▲• Johann Gustav Droysen : ''Geschichte des Hellenismus'', 1836-1843 (μετάφραση Ρένου Αποστολίδη ως Ιστορία των Διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ελευθεροτυπία, 1993).
▲• [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος]]: ''Ιστορία του Ελληνικού Έθνους'', 1860-1872, βιβλίον Ζ΄, κεφ. Α΄.
▲• Walbank, F. W. (1981) ''The Hellenistic World'', The Cambridge Ancient History, volume VII. part I. (Cambridge) με εκτενή βιβλιογραφία (μετάφραση Τάσου Δαρβέρη ως ''Ο Ελληνιστικός κόσμος'', Βάνιας, Θεσσαλονίκη, 1993).
▲• Guy Thompson Griffith, Simon Hornblower ''"Diadochi"'' The Oxford Classical Dictionary. Simon Hornblower and Anthony Spawforth. © Oxford University Press 1949, 1970, 1996, 2005.
▲• Hermann Bengtson: ''Die Diadochen. Die Nachfolger Alexanders'' (323–281 v. Chr.). C. H. Beck, München 1987, ISBN 3-406-32068-6.
▲• Klaus Rosen: ''Die Bündnisformen der Diadochen und der Zerfall des Alexanderreiches''. In: Acta Classica. Band 11, 1968, S. 182–210.
▲• Jakob Seibert: ''Das Zeitalter der Diadochen''. 2. Auflage. Wissenschaftliche Buchgesellschaft, Darmstadt 1989, ISBN 3-534-04657-9.
* [[Paul Cartledge|Cartledge, Paul]]. ''«Μέγας Αλέξανδρος : Η αναζήτηση ενός νέου παρελθόντος»'', μετάφραση Ρένα Καρακατσάνη. Αθήνα : Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2004.
==Λογοτεχνικές αναπλάσεις==
▲• Mary Renault, Funeral Games, 1981 (μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη ως Επιτάφιοι αγώνες, εκδ. Κάκτος 1991.
▲• [[Κλήτος Χατζηθεόκλητος]], Ιερωνύμου Απομνημονεύματα, Εκδ. Εστία 1988 ISBN 960-05-0277-3.
▲• [[Ανδρέας Ανδριανόπουλος]], Επίγονοι : «Ο Ματωμένος Μανδύας του Ελληνισμού», Εκδ. Λιβάνη 2010,ISBN 978-960-14-2286-2
{{ιστορία-επέκταση}}
== Παραπομπές ==
| |||