Λουίζ Μπράιαν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Λουίζ Μπράιαντ''' (5 Δεκεμβρίου 1885 - 6 Ιανουαρίου 1936) ήταν μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, γνωστή για την συμπάθειά της στην κάλυψη ειδήσεων για την Ρωσία και τους [[Μπολσεβίκοι | Μπολσεβίκους]] κατά την [[Ρωσική Επανάσταση]]. Η Μπράιαντ, μια ήταν[[φεμινισμός | φεμινίστρια]], και παντρεύτηκε το 1916 τον πιο διάσημο απ' αυτήν συγγραφέα [[Τζον Ριντ]], και έγραψε για κορυφαίες Ρωσίδες όπως η [[Κατερίνα Μπρεσκόφσκι]] και η [[Μαρία Σπιριδόνοβα]], όπως και για άνδρες σαν τον [[Αλέξανδρος Κερένσκι | Αλέξανδρο Κερένσκι]], τον [[Βλαδίμηρος Λένιν | Βλαδίμηρο Λένιν]] και τον [[Λέον Τρότσκι | Λέοντα Τρότσκι]]. Οι ειδήσεις της που διανέμονταν από την Εταιρεία Χηρστ, κατά και μετά τα ταξίδια της στην [[Αγία Πετρούπολη | Πετρούπολη]] και την [[Μόσχα]], εμφανίστηκαν σε εφημερίδες σε όλες τις ΗΠΑ και τον Καναδά τα χρόνια που ακολούθησαν αμέσως μετά τον [[Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος | Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο]]. Μια συλλογή από το πρώτο ταξίδι της δημοσιεύτηκανδημοσιεύτηκε σε βιβλίο με τίτλο ''Six Red Months in Russia'' το 1918. Το 1919, υπεραμύνθηκε της επανάστασης με ένορκη κατάθεση ενώπιον της [[Επιτροπή Όβερμαν|Επιτροπής Όβερμαν]], μιας υποεπιτροπής της Γερουσίας που ιδρύθηκε για να ερευνήσει την επιρροή των Μπολσεβίκων στις [[ΗΠΑ | Ηνωμένες Πολιτείες]]. Αργότερα εκείνη τη χρονιά, ανέλαβε μια πανεθνική περιοδεία ομιλιών, για να παροτρύνει το κοινό στην στήριξη των Μπολσεβίκων και να αποτρέψει την ένοπλη επέμβαση των ΗΠΑ στην Ρωσία.

Η Μπράιαντ μεγάλωσε στην αγροτική [[Νεβάδα]] και σπούδασε στο [[Πανεπιστήμιο της Νεβάδα]] στο [[Ρίνο (Νεβάδα) | Ρήνο]] και στο [[Πανεπιστήμιο του Όρεγκον]], και πήρε πτυχίο στην Ιστορία το 1909. Επιδιώκοντας μια καριέρα στη δημοσιογραφία, έγινε κοσμική συντάκτης του ''Spectator'' στο [[Πόρτλαντ]] του [[Όρεγκον]] και ελεύθεροςελεύθερη ρεπόρτερ για την ''The Oregonian''. Στα χρόνια του Πόρτλαντ (1909-15), ενεργοποιήθηκε στο κίνημα για την [[ψήφος γυναικών | ψήφο των γυναικών]]. Αφήνοντας τον πρώτο της άντρα το 1915 για να ακολουθήσει τον Ριντ στο Γκρίνουιτς Βίλατζ, δημιούργησε φιλίες με κορυφαίες φεμινίστριες της εποχής, κάποιες από τις οποίες γνώρισε μέσω των συναδέλφων του Ριντ σε εκδόσεις όπως ''The Masses'', ή σε συγκεντρώσεις μιας γυναικείας ομάδας, της ''Heterodoxy'' (Ετεροδοξία), ή μέσω της δουλειάς με τους ηθοποιούς της Προβινστάουν. Σε ένα συλλαλητήριο για την ψήφο των γυναικών του Πανεθνικού Κόμματος Γυναικών στην [[Ουάσιγκτον]] το 1919 συνελήφθη και πέρασε τρεις μέρες στη φυλακή. Όπως ο Ριντ, είχε εραστές εκτός γάμου. Την εποχή του Γκρίνουιτς Βίλατζ (1916-20) ανάμεσά τους ήταν ο θεατρικός συγγραφέας [[Ευγένιος Ο'Νηλ]] και ο ζωγράφος [[Άντριου Ντάσμπεργκ]].

Το φιλμ [[Οι Κόκκινοι]] (''Reds'') του 1981, αναφέρεται στην ιστορία της Μπράιαντ και του Ριντ. Μετά τον θάνατό του από [[τύφος | τύφο]] το 1920, συνέχισε να γράφει για λογαριασμό της Χηρστ για την [[Αυτοκρατορική Ρωσία | Ρωσία]], όπως και για την [[Τουρκία]], [[Ουγγαρία]], [[Ελλάδα]], [[Ιταλία]] και άλλες χώρες στην [[Ευρώπη]] και τη [[Μέση Ανατολή]]. Κάποια από αυτά τα άρθρα επανεκδόθηκαν σε βιβλίο με τίτλο ''Mirrors of Moscow'' το 1923. Αργότερα εκείνη τη χρονιά παντρεύτηκε τον Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ τον νεώτερο, με τον οποίο απέκτησε το μόνο της παιδί, την Άνι, που γεννήθηκε το 1924. Υποφέροντας από μια σπάνια και επώδυνη διαταραχή, η Μπράιαντ έγραψεμείωσε καιτη εξέδωσεσυγγραφική λίγατης παραγωγή τα τελευταία 10 χρόνια καιενώ έπινε πολύ. Ο Μπούλιτ, παίρνοντας την αποκλειστική κηδεμονία της Άνι, την χώρισε το 1930. Η Μπράιαντ πέθανε στο [[Παρίσι]] το 1936 και τάφηκε στις [[Ανάκτορο Βερσαλιών | Βερσαλίες]]. Μια ομάδα από το Πόρτλαντ επισκέφτηκε τον παραμελημένο τάφο το 1998 και ασχολήθηκε να τον αποκαταστήσει.

Η Μπράιαντ γεννήθηκε ως Άννα Λουίζ Μόχαν (Anna Louise Mohan) στο [[Σαν Φρανσίσκο]] της [[Καλιφόρνια|Καλιφόρνιας]] το 1885.<ref>Dearborn 1996, p. 9.</ref> Ο πατέρας της, Χιού Μόχαν, γεννημένος στην [[Πενσιλβάνια]], έγινε δημοσιογράφος και εκφωνητής λόγων που είχαν σχέση με εργατικά θέματα και την πολιτική του [[Δημοκρατικό Κόμμα | Δημοκρατικού Κόμματος]].<ref>Dearborn 1996, pp. 10–11.</ref> Μετακομίζοντας στο [[Σαν Φρανσίσκο]], συνέχισε να γράφει για εφημερίδες, και το 1880 παντρεύτηκε την Λουίζα Φλικ, που μεγάλωσε στο ράντσο του πατριού της Τζέιμς Σέι, κοντά στο Χούμπολντ Λέικ της Νεβάδα. Οι Μόχαν είχαν δύο παιδιά, την Μπάρμπαρα (1880) και την Λουίζ (1882), πριν γεννηθεί η Άννα Λουίζ.<ref> Dearborn 1996, pp. 10–11.</ref> Αργότερα, το 1885, η οικογένεια μετακόμισε στο [[Ρίνο]], όπου ο Μόχαν συνέχισε την δημοσιογραφική του καριέρα, αλλά έπινε πολύ. Μια μέρα έφυγε και δεν επέστρεψε ποτέ. Η μητέρα της Λουίζ τον χώρισε το 1889 και παντρεύτηκε τον Σέρινταν Μπράιαντ, προϊστάμενο εμπορευματικών αμαξοστοιχιών για τους σιδηροδρόμους Southern Pacific.<ref>Dearborn 1996, pp. 12–17.</ref> H οικογένεια, η οποία τελικά απέκτησε δύο παιδιά, τον Φλόιντ (1894) και τον Ουίλιαμ (1896) ζούσε στο Γουάντσγουορθ.<ref>Dearborn 1996, pp. 12–17.</ref> Ωστόσο, η Λουίζ σύντομα δέχθηκε μια πρόσκληση από τον παππού της, Τζέιμς Σέι, να ζήσει στο ράντσο του. Παρέμεινε εκεί για τρία ή τέσσερα χρόνια, επιστρέφοντας στο Γουάντσγουορθ μόνο μετά τηςαπό επιμονή της μητέρας της, σε ηλικία 12 ετών.<ref>Dearborn 1996, pp. 12–17.</ref>

Αφού έμαθε ότι μπορούσε να μεταφέρει τους βαθμούς της από το κολέγιο στη Νεβάδα, γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Όρεγκον, στο Γιουτζίν.<ref>Gardner 1982, pp. 22–23.</ref> Κοινωνικά δημοφιλής στη σχολή, η οποία τότε είχε συνολικά λιγότερους από 500 φοιτητές,<ref>Gardner 1982, pp. 22–23.</ref> βοήθησε να ξεκινήσει μια μικρή αδελφότητα, η Ζήτα Γιώτα Φι (ένα τμήμα της Chi Omega),<ref>Dearborn 1996, p. 19.</ref> της οποίας ήταν η πρώτη πρόεδρος.<ref>Gardner 1982, pp. 22–23.</ref> Κατά την παραμονή της στο Γιουτζίν, έγραψε ποιήματα και έκανε σκίτσα με πενάκι για έκδοση στο Oregon Monthly.<ref>Gardner 1982, pp. 22–23.</ref> Σε μια μικρή πόλη εμποτισμένη στην "πουριτανική ηθικολογία", ήταν η πρώτη που έβαλε ρουζ στην πανεπιστημιούπολη. Απέκτησε φίλους-συνοδούς και φόρεσε ρούχα που θεωρήθηκαν από μερικούς ότι είναι "φανταχτερά".<ref>Gardner 1982, pp. 22–23.</ref> ΑφαιρώνταςΑποχώρησε κατά το εαρινό εξάμηνο του 1908 για να διδάξει σε μονοθέσιο σχολείο στο Στιούαρτ Άιλαντ, ένα από τα νησιά του Σαν Χουάν κοντά στα σύνορα των ΗΠΑ με τον Καναδά, επέστρεψε στο Γιουτζίν για να τελειώσει το πτυχίο της στην Ιστορία, αποφοιτώντας στις αρχές του 1909. Η διατριβή της ήταν για τους Ινδιάνικους πολέμους των Μόντοκ.<ref>Dearborn 1996, p. 18–22.</ref>

Ο Ριντ είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο για την Μπράιαντ κοντά στο διαμέρισμά του στην Washington Square 43, αλλά αυτή, αντίθετα, εγκαταστάθηκε μαζί του σανσε μέροςένα αυτούμέρος που ο Μαξ Ήστμαν, εκδότης του ''The Masses'', αποκάλεσε "τσιγγάνικη πουδριέραγωνίτσα".<ref>Dearborn 1996, p. 43.</ref> Η χωρίς γάμο συγκατοίκησή τους προκάλεσε ελάχιστη περιέργεια στους φίλους του Ριντ στο Βίλατζ, γιατί πολλοί από αυτούς απέρριπταν τον γάμο και άλλα μικροαστικά πρότυπα εκ πεποιθήσεως.<ref>Gelb 1973, pp. 76–77.</ref> Ενωμένοι από έναν "αέρα διανοητικής ελευθερίας, ηθική μη ανάμιξης και συναδελφικότητα" οι περισσότεροι συμμετείχαν σε λογοτεχνικές, καλλιτεχνικές ή πολιτικές αναζητήσεις, σε μια μποέμικη γειτονιά που κατά κάποιο τρόπο έμοιαζε με την Αριστερή Όχθη του Παρισιού.<ref>Gelb 1973, pp. 76–77.</ref> Κατά την επίσκεψή της στη Νέα Υόρκη, η Φιλντ πήρε την Μπράιαντ σε μια συνεδρίαση της ''Heterodoxy'', μιας γυναικείας ομάδας που περιλάμβανε την φεμινίστρια Σαρλότ Πέρκινς Γκίλμαν, την δημοσιογράφο Μαίρη Χήτον Βορς, την ακτιβίστρια της πολιτικής Κρίσταλ Ήστμαν (αδελφής του Μαξ), την ηθοποιό Άιντα Ραφ, τις συγγραφείς Ζόνα Γκέιλ και Μαίρη Όστιν, και πολλές άλλες.<ref>Dearborn 1996, p. 44.</ref> Ανάμεσα στις νέες φίλες της Μπράιαντ ήταν οι φεμινίστριες Ινέζ Μιλχόλαντ, Ινέζ Γκίλμουρ και Ντόρις Στήβενς.<ref>Gardner 1982, p. 16.</ref> Άλλοι διάσημοι που κυκλοφορούσαν στο Βίλατζ περιλάμβαναν την Γκόλντμαν, τον θεατρικό συγγραφέα Ευγένιο Ο'Νηλ, και μια από τις πρώην ερωμένες του Ριντ, την προστάτηπροστάτιδα των Τεχνών Μέιμπελ Ντοτζ.<ref>Gelb 1973, pp. 78–79.</ref>

Στο νούμερο 43, η Μπράιαντ και ο Ριντ ασκούσαν τις δημοσιογραφικές τους προσπάθειες σε χωριστά δωμάτια.<ref>Gardner 1982, p. 14.</ref> Τέσσερις μήνες αφού έφυγε από το Όρεγκον, η Μπράιαντ πήγε στο τυπογραφείο για πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη με ένα άρθρο για δύο δικαστές από το Πόρτλαντ, ένας από τους οποίους είχε απορρίψει μια υπόθεση που υποβλήθηκε κατά της Γκόλντμαν για την διανομή πληροφοριών αντισύλληψης. Δημοσιεύθηκε με τίτλο "Δύο Δικαστές" στην έκδοση του Απριλίου 1916, στο ''The Masses''.<ref>Bryant, Louise (April 1916). "Two Judges". The Masses (New York: The Masses Publishing Company)8 (6): 18. Retrieved January 24, 2014 – via New York University.</ref> Εν τω μεταξύ ο Ριντ, ο οποίος είχε κάνει ρεπορτάζ το 1913 για την απεργία του μεταξιού στο Πάτερσον, τον [[Πάντσο Βίγια | Πάντσο Βίλα]], και τον συνεχιζόμενο πόλεμο ([[Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος | Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο]]) στην Ευρώπη,<ref>Gelb 1973, pp. 44–75.</ref> πήγε σε αποστολή για το περιοδικό Κολίερς για να πάρει συνέντευξη από τον Ουίλιαμ Τζέκινς Μπράιαντ στη Φλόριντα.<ref>Gelb 1973, pp. 80–81.</ref>

Κατά την διάρκεια του καλοκαιριού, ο Ριντ έφυγε για το Κέιπ Κοντ για να καλύψει το συνέδριο του Προοδευτικού Κόμματος στο Σικάγο, καιενώ άλλεςέγραφε φορές αποσύρθηκε από τους ηθοποιούς για να δουλέψεισποραδικά άρθρα για το ''Κολίερς'' και το ''Μετροπόλιταν Μάγκαζιν''. Σε αυτές τις απουσίες η Μπράιαντ και ο Ο'Νηλ έγιναν εραστές, καθόλου πρωτοφανές σε μια ομάδα που επαγγελλόταν και ασκούσε τον ελεύθερο έρωτα.<ref>Dearborn 1996, p. 52.</ref> Ο Ριντ, μαθαίνοντας αυτήν την εξέλιξη, αντέδρασε καλώντας τον Ο' Νηλ να αρχίσει να παίρνει τα γεύματά του μαζί τους.<ref>Dearborn 1996, pp. 53–54.</ref> Σε σημείωμα προς την Φιλντ, η Μπράιαντ είπε ότι η σχέση της με τον Ριντ ήταν ¨τόσο όμορφη και τόσο ελεύθερη !... Δεν παρεμβαίνουμε ο ένας στον άλλο καθόλου... αισθανόμαστε σαν παιδιά που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ".<ref>Dearborn 1996, pp. 55–56.</ref>

ΕπιδείνωσηΤη γιαδύσκολη τιςκατάσταση δυσκολίες τους ήτανεπιδείνωσε η συνεχιζόμενη σχέση της Μπράιαντ με τον Ο'Νηλ και τα γυναικολογικά προβλήματα που θεράπευεαντιμετώπιζε, ενώ ο Ριντ ήταν στο νοσοκομείο.<ref>Dearborn 1996, pp. 60–62.</ref> Όταν επέστρεψε από την Βαλτιμόρη στα μέσα Δεκεμβρίου, το ζευγάρι αποτραβήχτηκε αδιάλειπταμονίμως στο Κρότον-ον-Χάντσον για να αναρρώσουν και να επικεντρωθούν στο γράψιμο. Έκαναν σχέδια να ταξιδέψουν στην Κίνα το 1917 για να καλύψουν γεγονότα για Αμερικανικές εκδόσεις, αλλά τον Ιανουάριο τα σχέδια δεν τελεσφόρησαν, όταν η είσοδος των ΗΠΑ στον πόλεμο κατά της Γερμανίας έγινε πολύ πιθανή.<ref>Gardner 1982, p. 62.</ref> (Οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο στις 6 Απριλίου).<ref>Dearborn 1996, p. 64.</ref> Για να ενισχύσουν τα οικονομικά τους, πούλησαν το εξοχικό στο Τρούρο στην Μάργκαρετ Σάνγκερ, και ο Ριντ έβαλε ενέχυρο το χρυσό ρολόι του πατέρα του.<ref>Dearborn 1996, p. 64.</ref> Την ίδια στιγμή, οι έντονες αντιπολεμικές του θέσεις, διακηρυγμένες στο ''The Masses'' και αλλού, ψύχραναν τους περισσότερους εργοδότες του, μειώνοντας παραπέρα το εισόδημά του.<ref>Dearborn 1996, p. 64.</ref> Η προσθετικήΚοντά σε αυτέςαυτά τιςπροστέθηκε πιέσειςκαι η ομολογία του Ριντ στην Μπράιαντ ότι είχε πολλαπλές ερωτικές σχέσεις που δεν της είχε πει, και η επακόλουθη δυσφορία μεταξύ Μπράιαντ και Ριντ οδήγησαν σε προσωρινό χωρισμό. Αφού εξασφάλισε διαπίστευση Τύπου για την Μπράιαντ, ο Ριντ μετακόμισε στο Χάρβαρντ Κλαμπ, και η Μπράιαντ, ανοίγοντας πανιά τον Ιούνιο, πήγε στην Γαλλία για να καλύψει τον πόλεμο για λογαριασμό του Πρακτορείου Μπελ Συντικέιτ.<ref>Dearborn 1996, p. 67.</ref> Σύντομα ακολούθησαν οι τύψεις:

Δεν είχαν καλά-καλά χωρίσει όταν τόσο ο Ριντ, όσο και η Μπράιαντ μπήκανενεπλάκησαν σε σκέψειςδιαπληκτισμούς, ανταλλάσσοντας πικρούς χαρακτηρισμούς. ΈναΑκολούθησε ξεχείλισμαένας χείμαρος επιστολών και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού ακολούθησαν. Και οι δύο υπέφεραν, και οι δύο ήταν μπερδεμένοι, μόνοι, και δυστυχείς... [Οι επιστολές ήταν] απόδειξη του βασικά δυνατού δεσμού που είχαν οι δύο, ο ποιητής-δημοσιογράφος της κοινωνικής κριτικής και η εκκεντρική, γοητευτική γυναίκα που την είχε σώσει από την κοινοτοπία του μικροαστικού τρόπου ζωής στο Πόρτλαντ.<ref>Gardner 1982, p. 68.</ref>

Συμφιλιωμένοι σαν ζευγάρι και δουλεύοντας από το δωμάτιό τους στο Ξενοδοχείο Ανγκλετέρ, η Μπράιαντ και ο Ριντ παρακολούθησαν συγκεντρώσεις στο Ινστιτούτο Σμόλνι και αλλού στην Πετρούπολη και πήραν συνεντεύξεις από πολλές ηγετικής πολιτικές προσωπικότητες, συμπεριλαμβανομένων των [[Βλαντιμίρ Λένιν | Λένιν]], [[Λέον Τρότσκι | Τρότσκι]] και [[Αλέξανδρος Κερένσκι | Κερένσκι]], καιΚαι οι δύο τελικάτελικώς, χρησιμοποιώντας τα άρθρα τους, έγραψαν βιβλία. Η μεν Μπράυαν το ″Έξι Κόκκινοι μήνες στη -Ρωσία″ ''(Six Red Months in Russia''), ηο Μπράιαντδε καιΡηντ ''Tenτο Days″Οι Thatδέκα Shookημέρες theπου Wrld''συγκλόνησαν οτον Ριντκόσμο″ -(Ten απόDays ταThat άρθραShook τουςthe World. Η Μπράιαντ κυκλοφορούσε ευρέως, καλύπτοντας τις συνεδριάσεις της [[Κρατική Δούμα της Ρωσικής Αυτοκρατορίας | Δούμας]], τρώγοντας σε δημόσιες αίθουσες συσσιτίων με στρατιώτες και εργάτες, και παίρνοντας συνεντεύξεις από επαναστάτριες γυναίκες. Ανάμεσα σε αυτές ήταν η Κατερίνα Μπρεσκόφσκι, γνωστή σαν η "γιαγιά της επανάστασης", η Μαρία Σπιριδόνοβα, την οποία η Μπράιαντ θεωρούσε την πιο ισχυρή γυναίκα στη Ρωσία, και η [[Αλεξάνδρα Κολλοντάι | Αλεξάνδρα Κολοντάι]], η οποία έγινε Λαϊκή Επίτροπος Κοινωνικής Πρόνοιας και η μόνη γυναίκα στο Μπολσεβίκικο υπουργικό συμβούλιο. Κατά την διαδικασία, η Μπράιαντ, η οποία είχε συχνά επισκιαστεί από τον διάσημο σύζυγό της, κέρδισεαπέκτησε αυτοπεποίθηση στιςγια τις επαγγελματικές δημοσιογραφικές της ικανότητες.<ref>Gardner 1982, pp. 81–96.</ref> Μέχρι τη στιγμή που επέστρεψε στη Νέα Υόρκη, η δουλειά της διαβαζόταν σε όλη τη Βόρειο Αμερική:

Τον Αύγουστο, η Μπράιαντ πέρασε ένα μακρύ σαββατοκύριακο στην αποικία της Τέχνης στο Γούντστοκ, όπου αυτή και ο ζωγράφος Άντριου Ντάσμπεργκ, με τον οποίο η Μπράιαντ ήταν στενοί φίλοι ένα-δυό χρόνια, άρχισαν μια μακροχρόνια, διακοπτόμενη ερωτική σχέση.<ref>Dearborn 1996, p. 108.</ref> Επιστρέφοντας στο Βίλατζ τον Σεπτέμβριο, η Μπράιαντ και ο Ριντ νοίκιασαν ένα μικρό σπίτι στην Πάτσιν Πλέις 1 και εγκαταστάθηκαν εκεί.<ref>Dearborn 1996, p. 109.</ref> Αργότερα εκείνο τον μήνα ο Ριντ συνελήφθη γιατί έκανε ομιλία, στην οποία κατήγγειλε τη χρήση των Συμμαχικών στρατευμάτων στην Ρωσία.<ref>Dearborn 1996, p. 110.</ref> Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ριντ πήγε στο δικαστήριο με τους Ήστμαν, Φλόιντ Ντελ, και άλλους από το πρώην προσωπικό του ''The Masses'', γιαμε συνωμοσίατην νακατηγορία εμποδίσουντης τηνπαρεμπόδισης της στρατολογίαστρατολογίας.<ref>Dearborn 1996, pp. 96, 110.</ref> Η Μπράιαντ ανακρίθηκε, αλλά δεν κατηγορήθηκε. Τόσο αυτή όσο και μια άλλη προηγούμενη δίκη κατά του ''The Masses'' τελείωσαν με μη ομόφωνη απόφαση των ενόρκων και οι κατηγορούμενοι αφέθηκαν ελεύθεροι.<ref>Dearborn 1996, p. 110.</ref> Επίσης τον Οκτώβριο του 1918, το πρώτο βιβλίο της Μπράιαντ, ''Six Red Months in Russia'', εκδόθηκε με ¨ως επί το πλείστον ευνοϊκές κριτικές"<ref>Dearborn 1996, p. 112.</ref> και ο Ριντ ξανάρχισε τη δουλειά στο ''Ten Days That Shook the World'', αφού η κυβέρνηση του επέστρεψε τις σημειώσεις του.<ref>Gardner 1982, p. 146.</ref> Δεν θα δημοσιευόταν ως τον Απρίλιο του 1919.<ref>Dearborn 1996, p. 139.</ref>

Αφού η Μπράιαντ επέστρεψε από την περιοδεία ομιλιών, αυτή και ο Ριντ πέρασαν τους επόμενους λίγους μήνες κυρίως στο Κρότον-ον-Χάντσον με γράψιμο, κηπουρική, και στην περίπτωση του Ριντ, ανάρρωση από την γρίπη.<ref>Dearborn 1996, pp. 136–38.</ref> Στα τέλη Αυγούστου, ο Ριντ, που είχε ενταχθεί στο Σοσιαλιστικό Κόμμα Αμερικής, επελέγη από μια από τις συνιστώσες του, το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Αμερικής (CLP), να επισκεφθεί την Μόσχα για να ζητήσει αναγνώριση για το CLP σαν του μόνου εκπροσώπου της Κομμουνιστικής Διεθνούς (Κομιντέρν) στις ΗΠΑ.<ref>Dearborn 1996, pp. 139–40. Αντίθετα από τον Ριντ, η Μπράιαντ απέφυγε την ιδιότητα του μέλους του κόμματος (Dearborn 1996, p. 182).</ref> Η κυβέρνηση των ΗΠΑ σύντομα έθεσε εκτός νόμου το CLP και τον ανταγωνιστή του, το Αμερικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με επικεφαλής τον Λουίς Φραΐνα.<ref>Gelb 1973, p. 243.</ref> Με κίνδυνο να συλληφθεί και μη μπορώντας να έχει διαβατήριο να πάει στην Ρωσία, ο Ριντ, μεταμφιεσμένος σε θερμαστή, έφυγε από τις ΗΠΑ στα τέλη Σεπτεμβρίου 1919 με ένα Σκανδιναβικό πλοίο που κατευθυνόταν στην Ευρώπη.<ref>Gardner 1982, p. 174.</ref> Κατά την διάρκεια των ''Επιδρομών Πάλμερ'' και των ημερών της ''Τρομοκρατίας κατά των Ερυθρών'' που άρχισαν τον Νοέμβριο του 1919, θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι συνωμοτεί για να ανατρέψει την κυβέρνηση με την βία.<ref>Gardner 1982, pp. 179–80.</ref> Πετυχαίνοντας να φτάσει στην Μόσχα, συνελήφθη και φυλακίστηκε στη Φινλανδία τον Μάρτιο του 1920 κατά την επιστροφή του στις ΗΠΑ.<ref>Gardner 1982, pp. 183–89.</ref> Τρεις μήνες αργότερα, επεστράφηεπέστρεψε στην Μόσχα σε μια ανταλλαγή κρατουμένων μεταξύ Λευκών Φινλανδών του Φινλανδικού Εμφυλίου Πολέμου και των Μπολσεβίκων.<ref>Gardner 1982, pp. 183–89.</ref> Από το Ρίβαλ (Ταλίν) της Εσθονίας, τηλεγράφησε στην Μπράιαντ: "Διαβατήριο επιστροφής απορρίφθηκε. Προσωρινά επιστροφή έδρα. Έλα, αν είναι δυνατόν".<ref>Gardner 1982, p. 188.</ref> Ταξιδεύοντας χωρίς διαβατήριο, η Μπράιαντ, μεταμφιεσμένη σε σύζυγο ενός Σουηδού επιχειρηματία,<ref>Gardner 1982, p. 193.</ref> έφθασε στην Πετρούπολη τέλη Αυγούστου 1920.<ref>Gardner 1982, p. 200.</ref>

Όταν η Μπράιαντ έφθασε στην Πετρούπολη, ο Ριντ ήταν στο Μπακού, παρακολουθώντας το "πρώτο συνέδριο των λαών της Ανατολής" (Ανατολικό Συνέδριο) με την Εκτελεστική Επιτροπή της Κομιντέρν.<ref>Gardner 1982, pp. 200–02, 341.</ref> Είχε αφήσει ένα γράμμα γι' αυτήν μεστο αρκετέςοποίο δυνατότητεςτης πρότεινε ορισμένες διευθύνσεις για διαμονή, μια από τις οποίες ήταν ένα δωμάτιο που αυτός είχε κανονίσει στο Ξενοδοχείο Ντιελοβόι στη Μόσχα. Εκεί είναι που, στις 15 Σεπτεμβρίου, τελικά επανασυνδέθηκαν, περνώντας τις επόμενες λίγες ημέρες μαζί και επισκεπτόμενοι τους Λένιν, Τρότσκι, τον Ούγγρο επαναστάτη Μπέλα Κουν, και τον Ενβέρ Πασά, έναν πρώην υπουργό πολέμου στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.<ref>Gardner 1982, pp. 202–05.</ref> Η Μπράιαντ άρχισε να δίνει ειδήσεις από την Μόσχα στην Διεθνή Υπηρεσία Ειδήσεων, η οποία την είχε προσλάβει πριν φύγει από την Νέα Υόρκη.<ref>Gardner 1982, p. 205.</ref>

==ΠερισσότερηΠεραιτέρω δημοσιογραφική έρευνα==

Επέστρεψε στις ΗΠΑ στα μέσα του καλοκαιριού του 1921, και έμεινε για περίπου ένα χρόνο.<ref>Dearborn 1996, pp. 175–76.</ref> Τον Αύγουστο, η ''New York American'', μια εφημερίδα του Χηρστ, άρχισε να δημοσιεύει μια σειρά από 16 άρθρα της που περιγράφουν την πείνα στην Ρωσία, την Νέα Οικονομική Πολιτική Του Λένιν, το τέλος του Ρωσικού εμφυλίου, και συναφή θέματα.<ref>Gardner 1982, pp. 220–21.</ref> Σε γενικές γραμμές, ο τόνος σε αυτά τα άρθρα ήταν "μετριοπαθής και μερικές φορές αδυσώπητος, σε αντίθεση με τηντα συχνά εκστατικήδιθυραμβικά αναφορά της στα γραπτάάρθρα της του 1918".<ref>Gardner 1982, p. 222.</ref>

Τον Οκτώβριο, ήταν η κύρια ομιλήτρια σε μια επιμνημόσυνη τελετή για τον Ριντ στην Νέα Υόρκη, και πέρασε λίγο από τον χρόνο της συγκεντρώνοντας τα χειρόγραφα του Ριντ για μια πιθανή έκδοση.<ref>Dearborn 1996, p. 178.</ref> Επιπλέον, κανόνισε με το King FeatturesFeatures Syndicate, ένα άλλο πρακτορείο του Χηρστ, να επιστρέψει στην Ρωσία για να γράψει πορτραίτα Ρώσων. Το πρώτο από αυτά δημοσιεύθηκε τον Ιούνιο του 1922 και οδήγησε στο δεύτερο βιβλίο της, ''Mirrors of Moscow'', το 1923.<ref>Dearborn 1996, pp. 181–83.</ref> Τα ταξίδια της Μπράιαντ στην Ευρώπη αυτή τη φορά περιλάμβαναν [[Μόσχα]], [[Βερολίνο]], [[Λονδίνο]], [[Παρίσι]], συνοδευόμενη από τον [[Ουίλιαμ Κρίστιαν Μπούλιτ]] τον νεώτερο, ο οποίος θα γινόταν ο τρίτος της σύζυγος.<ref>Dearborn 1996, pp. 184–87.</ref> Εδώ, στα τέλη του 1922, έγραψε για τον [[Μπενίτο Μουσολίνι]], τον Φασίστα ηγέτη που μόλις είχε ανέλθει στην εξουσία και από τον οποίο πήρε συνέντευξη. Μαζεύοντας υλικό από διάφορες πηγές, περιλαμβανομένης της κυρίας Μουσολίνι, η Μπράιαντ έγραψε ένα κύριο άρθρο με τίτλο: "''Ο Μουσολίνι Υπολογίζειυπολογίζει στην Αποτελεσματικότητααποτελεσματικότητα για να Αναστηλώσειαναστηλώσει την Ιταλία''", που δημοσιεύθηκε στην ''New York American'' στις αρχές του 1923. Περιέγραψε τον μελλοντικό δικτάτορα με τον εξής τρόπο:

''Θα θεωρώ πάντα τον Μουσολίνι σαν έναν από τους πιο περίεργους χαρακτήρες στην Ιστορία, και θα τον θυμάμαι όπως τοτον είδα την τελευταία φορά στο μεγάλο λευκό και χρυσό φουαγιέ του Grand Hotel, κάτω από έναν τεράστιο κρυστάλλινο κηροστάτη να καμπουριάζειβουλιάζει κουρασμένα μέσανωχελικά σε μια ευχάριστηόμορφη Λουί κενζ ([[Louis XV)|Λουί Κενζ]] στιλβωμένη πολυθρόνα από ελεφαντόδοντο''.

''Το χλωμό, πλαδαρόαδρό πρόσωπό του έδειχνε σημάδια αϋπνίας. Το δυνατό σώμα του προεξείχε από τις πλευρές του καθίσματος. Τα πόδια του ήταν ορθάνοιχτα πάνω στο ξεθωριασμένο, τριανταφυλλί βελούδινο χαλί. Υπήρχε ένα μικρό φλιτζάνι σκέτου καφέ, παράλογαπαράξενα εκλεπτυσμένου, δίπλα στο ροζιασμένο στραβωμένο από την δουλειά χέρι του''.<ref>Dearborn 1996, p. 211.</ref>

Φεύγοντας από την Ρώμη για να καλύψει τον [[Τουρκικός Πόλεμος της Ανεξαρτησίας | Τουρκικό Πόλεμο της Ανεξαρτησίας]] για το πρακτορείο International Nrews Service, η Μπράιαντ ζούσε με τον Μπούλιτ σε μια βίλα στην [[Κωνσταντινούπολη]] στις αρχές του 1923.<ref>Gardner 1982, pp. 236–37.</ref> Ο Μπούλιτ ήταν ένας πλούσιος από την [[Φιλαδέλφεια (Πενσυλβάνια) | Φιλαδέλφεια]] που αργότερα θα γινόταν ο πρώτος πρεσβευτής των [[ΗΠΑ]] στη [[Σοβιετική Ένωση]].<ref>Dearborn 1996, pp. 307–08.</ref><ref>"U.S. Ambassadors to Russia: William Christian Bullitt, 1933–1936". U.S. Department of State. Retrieved February 15, 2014.</ref> Ενώ εργαζόταν πάνω στη νουβέλα του, ''It's Not Done'', που εκδόθηκε το 1926 και αφιερώθηκε στην Μπράιαντ, αυτή κάλυπτε γεγονότα που είχαν σχέση με την άνοδο του ισχυρού άνδρα της Τουρκίας, [[Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ]].<ref>Dearborn 1996, pp. 217–19.</ref> Από την βάση της στην Τουρκία, αποτόλμησε να πάει στο [[Παλέρμο]] να πάρει συνέντευξη από τον έκπτωτο Βασιλιά της Ελλάδας, Κωνσταντίνο Α΄, και στην Αθήνα, για να πάρει συνέντευξη από τον γιό του, Γεώργιο Β΄.<ref>Dearborn 1996, p. 220.</ref> Λίγο αργότερα, η Μπράιαντ διέκοψε την δημοσιογραφική της καριέρα για να αφοσιωθεί σεστην οικογενειακάοικογένειά ζητήματατης.<ref>Dearborn 1996, p. 220.</ref>

Μέχρι το 1926, η Μπράιαντ, που γενικά απείχε από το αλκοόλ προηγούμεναπροηγουμένως στη ζωή της, υπέφερε από την επώδυνη και ανίατη Adiposis dolorosa (Dercum's disease) και άρχισε να πίνει πολύ.<ref>Dearborn 1996, pp. 244–47.</ref> Το 1930, ο Μπούλιτ, επικαλούμενος τον αλκοολισμό της γυναίκας του και ισχυριζόμενος ότι αυτή είχε μια λεσβιακή σχέση με την Γκουέν Λε Γκαλιέν, κόρη του συγγραφέα Ρίτσαρντ Λε Γκαλιέν, χώρισε την Μπράιαντ και πήρε την αποκλειστική επιμέλεια της Άνι.<ref>Gardner 1982, pp. 270–74.</ref> Η Μπράιαντ συνέχισε να ζει στο Παρίσι, συμβουλεύοντας κατά καιρούς τον συγγραφέα Κλωντ Μακ Κέι,<ref>Gardner 1982, pp. 253–64.</ref> και δίνοντας σύντομες βοήθειες σε ερευνητές από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ στην διατήρηση των εγγράφων του Ριντ.<ref>"Guide to the Louise Bryant Papers MS 1840". Yale University Library. Retrieved January 21, 2014.</ref>

Τα προσωπικά έγγραφα της Μπράιαντ μεταβιβάστηκαν στον Μπούλιτ, όπου παρέμειναν μέχρι που η κόρη τους, Άνι, δώρισε την συλλογή στο [[Πανεπιστήμιο Γέιλ]], το 2004. Υπάρχουν ως χωριστές συλλογές, τα Έγγραφα Λουίζ Μπράιαντ (MS 1840) και τα Έγγραφα Ουίλιαμ Κ. Μπούλιτ (MS 112) στην Βιβλιοθήκη Sterling Memorial στο Γέιλ. Η συλλογή της Μπράιαντ αποτελείται, σε μήκος, από 19,43 πόδια (5,92 μέτρα) με "αλληλογραφία, γραπτά, βιβλία, εικαστικό υλικό, φωτογραφίες, έντυπα και άλλο υλικό που δημιουργήθηκε και συνελέγη από την Μπράιαντ στα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής της, από το 1916 ως το 1936".<ref>"Guide to the Louise Bryant Papers MS 1840". Yale University Library. Retrieved January 21, 2014.</ref>