Αιτιατική: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Q43 (συζήτηση | συνεισφορές)
Σχηματισμός αιτιατικής.
Διόρθωση σημείων στίξης.
Γραμμή 1:
'''Αιτιατική''' είναι η [[πτώση]] που μεταχειριζόμαστε όταν θέλουμε να προσδιορίσουμε την ''αιτία'', λόγω της οποίας κάποιο ''πτωτικό'' μέρος του λόγου, ενεργεί ή πάσχει.
 
Με χρήση της αιτιατικής απαντούμε στην ερώτηση ''ποιόνποιον;''
 
Οι πτώσεις είναι: η [[Ονομαστική]], η [[Γενική]], η Αιτιατική και η [[Κλητική]]. Στην αρχαιότητα υπήρχαν περισσότερες πτώσεις ([[Δοτική]]).
Γραμμή 11:
Η αιτιατική ήταν μία από τις πλάγιες πτώσεις της [[Αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]].
 
Από τα αρχαία χρόνια, η αιτιατική των ουδετέρων ήταν ίδια με την ονομαστική. Στα νέα ελληνικά, η αιτιατική του ενικού των αρσενικών σε -ης και -ας σχηματίζεται με την αφαίρεση του σίγμα, ενώ στον πληθυντικό είναι ίδια με την ονομαστική. Το ίδιο ισχύει και για θηλυκά σε -ης. Για τα υπόλοιπα θηλυκά, η αιτιατική είναι ίδια με την ονομαστική. Τέλος, για αρσενικά και θηλυκά σε -ος, η αιτιατική του ενικού σχηματίζεται με την αφαίρεση του σίγμα, ενώ η κατάληξη -οι της ονομαστικής του πληθυντικού μετατρέπεται σε -ους. Για το άρθρο και τις προσωπικές αντωνυμίες ισχύουν τα ακόλουθα (ονομαστική / αιτιατική):
* ο / το(ν) - οι / τους - η / τη(ν) - οι / τις
* εγώ / εμένα - εμείς / εμάς - εσύ / εσένα - εσείς / εσάς