Τάσος Χαλκιάς (μουσικός): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το [[Κλαρινέτο|κλαρίνο]] (Clarinette διεθνώς), ως πνευστό λαϊκό μουσικό όργανο έρχεται στην Ελλάδα από την Τουρκία με τους «Τουρκόγυφτους», γύρω στα 1835, αλλά και μέσω των Οθωμανικών στρατιωτικών συγκροτημάτων. Άλλη άποψη λέει, ότι ήρθε από την Ευρώπη μέσω των φιλαρμονικών των Ιονίων νήσων, [[Κέρκυρα]], [[Ζάκυνθος]], [[Λευκάδα]], περί το έτος 1780. Πρωτοεμφανίζεται στην [[Ήπειρος|Ήπειρο]] και στη δυτική [[Μακεδονία (διαμέρισμα)|Μακεδονία]], απ' όπου και προχωρεί προς τη [[Στερεά Ελλάδα]] και την [[Πελοπόννησο]]. Μαζί, αρχικά με το [[Βιολί]] και το [[λαούτο]] και αργότερα και με το [[σαντούρι]], αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό σχήμα που αντικαθιστά σιγά-σιγά την πατροπαράδοτη ζυγιά (= ζεύγος μουσικών οργάνων), νταούλι - ζουρνά και τη φλογέρα.<ref>Δέσποινα Μαζαράκη: «Το λαϊκό κλαρίνο στην Ελλάδα», εκδόσεις Κέδρος, Αθήνα 1984</ref>. Την εποχή που πρωτοεμφανίζεται το [[Κλαρίνο]], γύρω στα 1835, το δημοτικό τραγούδι έχει κλείσει ουσιαστικά το δημιουργικό του κύκλο. Χάρη στις μεγαλύτερες τεχνικές και εκφραστικές του δυνατότητες σε σύγκριση με το ζουρνά, που σταδιακά παραμερίζεται από το κλαρίνο, παίρνει γρήγορα την πρώτη θέση ανάμεσα στα μελωδικά όργανα. Αναγνωρίζεται ως εθνικό όργανο και στα χέρια άξιων μουσικών γίνεται το κατεξοχήν εκφραστικό μουσικό εργαλείο στην ηπειρωτική Ελλάδα, ιδίως στην [[Ήπειρο]] και τη [[Στερεά Ελλάδα]].<ref>Αράπη Μαρία: «Το κλαρίνο στην Ήπειρο», εφημερίδα τα Τζουμέρκα, Μάϊος 2009</ref> Στην ιστορία της δημοτικής δισκογραφίας, θεωρούνται ως οι πρυτάνεις του κλαρίνου οι [[Νίκος Καρακώστας]], [[Βασίλης Σούκας]], Αναστάσιος Χαλκιάς (Τάσος), [[Βασίλης Σαλέας]], [[Πετρολούκας Χαλκιάς|Πέτρος Χαλκιάς]] (Πετρολούκας), [[Ηλίας Καψάλης]] και οι Πρεβεζάνοι [[Νίκος Τζάρας]], [[Βασίλης Μπεσίρης]] (Τουρκοβασίλης), και αργότερα ο σύγχρονος [[Ιωάννης Βασιλειάδης]], και ο Μικρασιάτης [[Ιωάννης Χαρισιάδης]].<ref>Τριάντης Βασίλειος: «Η δημοτική μουσική στην Πρέβεζα, 1930-1960», διπλωματική εργασία. Μουσείο Τεχνών και Επιστημών: Αρχεία</ref>,<ref>Χαράλαμπος Γκούβας: "Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας", A΄ έκδοση, Πρέβεζα, 2009, ISBN 978-960-87328-2-7</ref>.

 

Όπως προαναφέρθηκε ο Τάσος Χαλκιάς απεβίωσε από παθολογικά προβλήματα στον Πειραιά το [[1992]]. Σύμφωνα με τα ηπειρώτικα παλιά έθιμα και σύμφωνα με επιθυμία του, στην τελετή της ταφής του ομάδα από τριάντα κλαρινίστες συναδέλφους του έπαιξαν ένα Ηπειρώτικο μοιρολόι πάνω από τον τάφο του. Η σκηνή αυτή έχει φωτογραφηθεί και δημοσιευθεί στον τύπο.<ref>Ελευθεροτυπία: "''Έφυγε ο πατέρας του κλαρίνου. Με ηπειρώτικο μοιρολόι τον αποχαιρέτησαν οι συνάδελφοί του''", Αθήνα 1992</ref>. Το πρώτο κλαρίνο ιδιοκτησίας Τάσου Χαλκιά, έτους [[1906]], του Γαλλικού οίκου ''Buffet'' από ξύλο εβένου και ασημένια πλήκτρα, το οποίο του αγόρασε η μητέρα του από «γύφτο» δίνοντας 4 κατσίκια, περιήλθε αργότερα στον συνεργάτη του Τάσου Χαλκιά, Χριστόφορο Μπεκιάρη (Μηλιανά Άρτας) και από εκείνον περιήλθε στον [[Χαράλαμπος Γκούβας|Χαράλαμπο Γκούβα]] από το έτος [[1982]]. Σήμερα, κοσμεί τη συλλογή του ιδρύματος «[[Μουσείο Τεχνών και Επιστημών Ηπείρου]]».<ref>Ανδρέας Χρονόπουλος: «Τάσος Χαλκιάς Θύμησες και σημειώσεις», Εκδόσεις Απόπειρα, Αθήνα 1985</ref>,<ref>Χαράλαμπος Γκούβας: "Η Ιστορία του Νομού Πρέβεζας", A έκδοση, Πρέβεζα, 2009, ISBN 978-960-87328-2-7</ref>. Σύμφωνα με τον τεχνίτη επισκευής κλαρίνων Γεώργιο Αλεξά, ο Αναστάσιος Χαλκιάς είχε αλλάξει πολλά κλαρίνα στην καριέρα του<ref>Γεώργιος Αλεξάς: Δήλωση στον Χαράλαμπο Γκούβα, έτος 1985, Αθήνα</ref>. Το τελευταίο κλαρίνο του μετά τον θάνατό του το έτος [[1992]] κατατέθηκε στο «Μουσείο Ελληνικών Λαϊκών Οργάνων».