Νεκτάριος Κωνσταντινουπόλεως: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πηγές|23|06|2015}}{{πληροφορίες προσώπου}}Ο '''Νεκτάριος''' διετέλεσε Πατριάρχης [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινουπόλεως]] κατά τα έτη [[381]]-[[397]].
 
Ήταν εκ των σπουδαιοτέρων προσωπικοτήτων που κόσμησαν τον Θρόνο της Κωνσταντινούπολης. Επί των ημερών της Πατριαρχείας του, [[Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης|Οικουμενική Σύνοδος]] όρισε τον Θρόνο της Κωνσταντινούπολης δεύτερο στην τάξη μετά από αυτόν της Ρώμης. Επίσης, ευτύχησε να δει να αφαιρούνται εκκλησίες από τους [[Αρειανισμός|Αρειανούς]], που τις κατείχαν για πάνω από σαράντα χρόνια, και να αποδίδονται στους Ορθοδόξους.
 
Γεννήθηκε στην [[Ταρσός|Ταρσό]] της [[Κιλικία|Κιλικίας]]. Ήταν μέλος σημαντικής οικογένειας, αλλά και συγκλητικός. Ήταν σεβαστός, καθώς διακρινόταν για τις αρετές του, το χαρακτήρα του και το παράστημά του.
==Συνθηκες εκλογής του σε Πατριάρχη Κωντσαντινουπόλεως==
Όταν συνεκλήθη η [[Πρώτη Σύνοδος της Κωνσταντινούπολης|Β΄ Οικουμενική Σύνοδος]], ο Νεκτάριος δεν ήταν βαπτισμένος Χριστιανός. Παρά ταύτα, όταν στη Σύνοδο αυτή υπέβαλε την παραίτησή του ο Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως [[Γρηγόριος Ναζιανζηνός|Γρηγόριος]] (ο Ναζιανζηνός ή Θεολόγος), με την παραίνεση να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος να τον διαδεχθεί, ο λαός άρπαξε τον Νεκτάριο και τον προέβαλε για τη θέση αυτή, οπότε χειροτονήθηκε από τους 150 πατέρες της Συνόδου.
Κατ' άλλη όμως εκδοχή, ο Νεκτάριος προτάθηκε από τον [[επίσκοπος|επίσκοπο]]Διόδωρο [[Αντιόχεια|Αντιοχείας]]Ταρσού: συγκεκριμένα καθώς ο Ταρσού προετοίμαζε τις δικές του προτάσεις υποψηφίων προς τον αυτοκράτορα, τον επισκέφθηκε ο Νεκτάριος και του εξέφρασε την πρόθεσή του να ταξιδέψει προς την Ταρσό και προθυμοποιήθηκε να μεταφέρει τυχόν επιστολές και παραγγελίες του επισκόπου. Ο Διόδωρος εξετίμησε την προσωπικότητά του και τον παρουσίασε στον έμπιστο του αυτοκράτορα αρχιεπίσκοπο Αντιόχειας Μελέτιο, ο οποίος τον σναρίθμησε στον κατάλογο των υπψηφίων. Ο Θεοδόσιος διάβασε την λίστα και στάθηκε στο τελευταίο όνομα του Νεκταρίου.<ref>Ευαγγελία Αμοιρίδου, «Ιδιάζουσες αναδείξεις πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως (δ'-ι' αι.)», Βυζαντιακά, τομ.28 (2009), σελ.107</ref> Παρά τις αντιδράσεις για την εκλογή του επέμεινε ο Αυτοκράτορας [[Θεοδόσιος Α'|Μέγας Θεοδόσιος]], οπότε ο Νεκτάριος βαπτίστηκε Χριστιανός, και, φορώντας ακόμη τα ενδύματα των νεοβαπτισθέντων, αναγορεύτηκε Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως. Μετά τη χειροτονία του πήρε για σύμβουλό του τον επίσκοπο [[Άδανα|Αδάνων]] Κυριακό, ο οποίος τον κατεύθυνε κατά την ιεραρχική τάξη<ref>Σχετικά με την εκλογή του Νεκταρίου, συνοδική επιστολή προς την Εκκλησία της [[Ρώμη|Ρώμης]] αναφέρει: «{{πολυτονικό|τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει νεοπαγοῦς, ὡς ἂν εἴποι τις, ἐκκλησίας, ἥν ὥσπερ ἐκ στόματος λέοντος τῆς τῶν αἱρετικῶν βλασφημίας ὑπόγυιον ἐξηρπάσαμεν, διὰ τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ, τὸν αἰδεσιμώτατον καὶ θεοφιλέστατον Νεκτάριον ἐπίσκοπον κεχειροτονήκαμεν ἐπὶ τῆς οἰκουμενικῆς συνόδου, μετὰ κοινῆς ὁμονοίας, ὑπ᾽ ὄψεσι καὶ τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Θεοδοσίου, παντὸς τὲ τοῦ κλήρου καὶ πάσης ἐπιψηφιζομένης τῆς πόλεως}}»</ref>.
 
Η Πατριαρχία του Νεκταρίου διήρκεσε περί τα δεκαέξι έτη, κατά την επικρατέστερη άποψη. Κατά τη διάρκειά της συνεκλήθησαν τρεις τοπικές [[Σύνοδος (εκκλησιαστική)|Σύνοδοι]] (382, 383, 394), οι οποίες ρύθμισαν κυρίως θέματα αιρέσεων. Επί των ημερών του, με διατάγματα του Θεοδοσίου πολλές εκκλησίες, τις οποίες κατείχαν οι Αρειανοί, αποδόθηκαν στους Ορθοδόξους. Έτσι, όταν το [[388]] διαδόθηκε η φήμη ότι ο Θεοδόσιος νικήθηκε από τον Μάξιμο τον τύραννο, οι Αρειανοί ξεσηκώθηκαν και έκαψαν το σπίτι του Νεκταρίου.